Sinds vorige week is 'die ouwe' er niet meer..
Ik besef het nu pas..
Nooit meer de pony, die als laatste achter de kudde strompeld.
Die hinnikt als ze biks hoort.
Die zich afzonderde van de rest..
Die Donja,
het laatste half jaar was ze zo achteruit gegaan..
Ze werd zo mager..hoe goed ze ook werd verzorgt&gevoerd.
Iedereen van stal hielp met bijvoeren..
Maar van alles wat ze at, kwam een groot deel er gewoon weer uit..
De tandarts kwam & trok 2 kiezen.
Dit heeft niet geholpen, helaas..
En dan waren er ook nog die kinderen..
Zodra de boer weg was, gingen ze ermee rijden.
Verdomme, kan er echt pissig om worden.
Oké, ze waren nog jong, maar ze wisten dóndersgoed dat er níet op gereden mocht worden.
Een beetje stappen voor de lol, kleine stukjes, dát was niet erg..
Maar wat hun deden?
Draven, galloperen & zelfs een sprongetje!
Mensen van stal hebben hun erop aan gesproken.
En wat zeiden ze?
'Wat moeten we ánders doen?!'
Donja werd kreupel, liep behóórlijk stijf.
Ze had pijn, kreeg nauwelijks iets naar binnen..
Ik, en anderen van stal, zeiden al tegen de boer dat deze winter té zwaar zou worden,
dat Donja dit niet langer kon..
De laatste weken heb ik haar nog bijgevoerd,
lekker vertroeteld..
Mijn bijrijdpaard was helemaal verbaasd, als ik die ouwe eerst uit het land pakte..
Maar ze verdiende het,
ik hield van haar, ondanks ik het beestje nauwelijks kende.
Ik had het zó met haar te doen..
Donja,
Sorry dat ik niet meer kon doen..
Het is beter zo, meisje.
I keep you locked in my mind..