Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-10-06 23:48

Schuldgevoel

Geplaatst door de TopicStarter : 07-10-06 23:48

Hey allemaal

2,5 maand geleden is mijn pony aan een koliek overleden terwijl ze in een kliniek in Moerbeke stond.
Ze belde op een ochtend vroeg dat t niet goed ging en dat ze aan het overlijden was. We twijfelden of we (vooral ik) er op t laatste moment bij wouden zijn, omdat ze totaal in shock was.
Toen we eindelijk overwogen hadden ernaartoe te gaan belde ze op dat ze was overleden..
Als ik direct had gehandeld was ik bij het overlijden geweest

Ik ben na het overlijden wel erbij geweest, plukje manen afgeknipt, maar ik zit met een enorm schuldgevoel.

Ik heb die pony voor meer dan 11 jaar gehad, zolang als ik me kan herinneren... (ik ben nu 21)
Achteraf gezien wou ik er tot het laatste moment bij zijn, maar ik twijfelde...

Ik kan het mezelf nooit vergeven. Ik had zo'n enorm sterke band met mijn ponytje... Maar ik was er niet...

Meer mensen die hier ervaring mee hebben?

**Geplaatst**: 07-10-06 23:50

Re: Schuldgevoel

Geplaatst: 07-10-06 23:50

schuldgevoel moet je niet hebben hoor!! het is juist goed dat je er eerst over hebt nagedacht...
veel sterkte

**Geplaatst**: 08-10-06 00:14

Re: Schuldgevoel

Geplaatst: 08-10-06 00:14

Ik heb er geen ervaring mee, maar ik weet wel dat je geen schuldgevoel moet proberen te hebben. Denk maar zo: je pony heeft bij jou een goed leven gehad en gelukkig heeft je pony niet lang(er) geleden. Sterkte.

**Geplaatst**: 08-10-06 00:19

Re: Schuldgevoel

Geplaatst: 08-10-06 00:19

Toen mijn paard overleed moesten we hem met rust laten van de VA, omdat hij als hij mij zag wilde staan en dat kon hij niet meer. Dus gingen we om het uur kijken, het was gewoon s'nachts. Als ik bij hem was gebleven had ik tot het laatste moment bij hem kunnen zijn.
Ik voel me erg beroerd al denk ik eraan, maar je moet je wel bedenken dat je je paard zo'n goed mogelijk leven heb willen geven. En nu heb ik ondertussen een andere pony met wie ik erg gelukkig ben

**Geplaatst**: 08-10-06 00:24

Re: Schuldgevoel

Geplaatst: 08-10-06 00:24

Ik heb de dood van zhivago niet mee kunnen maken omdat hij in het rusthuis heel ver weg stond.
En hij al dood was toen ik gebeld was maar dit is allemaal heel snel en plotseling gegaan.
Hij is zo snel mogelijk ingeslapen.
Ik had het er het liefst bij geweest en bij hem gezeten enzo maar dat was gewoon onmogelijk.
Ook al vind ik het wel heel erg..
Maar zo hebben meer mensen wel zo iets mee gemaakt.
Weet je zeker dat je er optijd bij had kunnen zijn.
Het lijkt mij niet omdat je nog er heen moest rijden enzo.
Maar neem het jezelf niet kwalijk je pony heeft het vast wel begrepen en hij loopt nu lekker op de eeuwige groene weide.
Sterkte Ach gut

**Geplaatst**: 09-10-06 12:02

Re: Schuldgevoel

Geplaatst: 09-10-06 12:02

geen schuldgevoel hebben ,, misschien is het beter dat je je ponietje herrinder als die pony die die altijd was geweest en geen pony die stil koud en in shok op de grond lag... ik weet zelf 0ok niet wat ik gedaan zou heben..... -xxx- lola ,, sterkte! Ach gut

**Geplaatst**: 09-10-06 12:07

Re: Schuldgevoel

Geplaatst: 09-10-06 12:07

Ik heb vandaag mijn paard aflaten maken.. mijn moeder is erbij geweest, ik niet, omdat ik het niet aankon... Eigenlijk zou ze vorige week afgemaakt worden, maar dat kon wegens omstandigheden niet doorgaan (verzekering), vorige week wilde ik nog mee, maar vanochtend zat ik helemaal stuk..

Ik zal er vast en zeker ook nog spijt van krijgen..

**Geplaatst**: 09-10-06 16:06

Re: Schuldgevoel

Geplaatst: 09-10-06 16:06

Ik kan me voorstellen dat je schuldgevoelens hebt. Soms is het mss ook het beste dat je je paard niet hebt zien sterven. Je hebt 'm gezien op de momenten dat ie sprong en rende en levendig was. Herinner je paard op deze manier. Schuldgevoelens vreten je op. Geef je verdriet een plekje.

**Geplaatst**: 09-10-06 20:30

Re: Schuldgevoel

Geplaatst: 09-10-06 20:30

Ik vind het ook beter dat je er niet bij bent geweest.
Onze dochter is erbij geweest toen haar vorige pony aan het sterven was.
Verschil is wel dat dit bij ons thuis is gebeurd, maar elke keer als je op die plek doorkomt, zie je haar liggen, ook al is het nu bijna twee jaar geleden. Dan had zij ook nog dat de pony aan het vechten was om hier te blijven. Dat is niet mooi om te zien.
Ik dacht te hebben onthouden dat Droesje al in schok was toen ze dood ging, ze zou het toch niet meer gemerkt hebben dat je erbij was. Wat ze zich wel nog zal herinneren waar ze nu is, zijn die 11 mooie jaren die jij haar hier gegeven hebt en al dat geluk en liefde die ze bij jou heeft gekregen.

Heb je nog het gevoel gehad dat ze je een teken wilt geven?

Veel sterkte meisje, voor jou is niet alleen je pony gestorven, maar ook je beste vriendinnetje, zusje, ...

**Geplaatst**: 11-10-06 21:28

Re: Schuldgevoel

Geplaatst: 11-10-06 21:28

Mijn eerste pony is jaren geleden ook gestorven aan koliek. Ik weet nog goed dat de DA zei dat ze zo spoedig mogelijk naar de kliniek moest om te operen. Mijn vader was de trailer voorrijden en ik moest ondertss met haar stappen. Maar zodra ze uit haar stal kwam, begon ze enorm gek en krankzinnig te bokken. Blijkbaar was haar darm gescheurd... De DA heeft haar toen van mij overgenomen. Ze is op de grond gaan liggen en heeft daar even liggen creperen. Ze keek me de hele tijd aan met die grote vertrouwde bruine ogen die om hulp smeekte. En ik stond daar gewoon te kijken, compleet aan de grond genageld. Achteraf had/heb ik zo'n spijt dat ik niet bij haar ben gaan zitten en haar gewoon vast gehouden heb.

**Geplaatst**: 12-10-06 09:12

Re: Schuldgevoel

Geplaatst: 12-10-06 09:12

Dieren willen meestal alleen 'weggaan', dus ik vind t eigenlijk alleen maar goed dat je 'm / dr alleen hebt gelaten.. hoe moeilijk het ook is voor jezelf Lachen

**Geplaatst**: 18-10-06 19:35

Re: Schuldgevoel

Geplaatst: 18-10-06 19:35

Ik was bij mijn vorige paard ook bang voor een schuldgevoel. Vandaar dat ik besloten had om er bij te blijven tot het helemaal gebeurd was. Hoe moeilijk dat ik het ook vond. Ik vond dat ik er moest zijn voor hem. Ik wilde mezelf achteraf niet afvragen "had ik toch niet?" Dit was mijn keus kan me wel voorstellen dat mensen het anders doen.

**Geplaatst**: 18-10-06 19:44

Re: Schuldgevoel

Geplaatst: 18-10-06 19:44

Erg veel sterkte.Ik heb ook een schuldgevoel gehad door iets wat niet mijn schuld was.Hij is nu ook dood en heb nooit afscheid kunnen nemen.Dat was wel mijn schuld..Weet hoe het voelt.2 maanden lijkt al alsof je een band hebt van 2 jaar! Laat staan 11 jaar lang.Ik leef met je mee Ach gut

**Geplaatst**: 22-10-06 20:14

Re: Schuldgevoel

Geplaatst: 22-10-06 20:14

Ik heb ook een behoorlijk schuld gevoel gehad. Toen ik mijn paard namelijk op de desbetreffende avond op de wei wilde zetten, wilde ze niet. Normaal moet ik achter haar aan skiën met mijn hakken in de grond, nu moest ik haar vooruit slepen. Toch heb ik haar die wei ingesleurt en ben naar huis gegaan, een kwartier later werd ik gebeld dat ze haar been gebroken had... Ik heb soms nog steeds het gevoel dat als ik naar haar en mijn intuïtie had geluistert, het misschien niet was gebeurd...

**Geplaatst**: 04-11-06 20:19

Re: Schuldgevoel

Geplaatst: 04-11-06 20:19

Citaat:
Ik heb ook een behoorlijk schuld gevoel gehad. Toen ik mijn paard namelijk op de desbetreffende avond op de wei wilde zetten, wilde ze niet. Normaal moet ik achter haar aan skiën met mijn hakken in de grond, nu moest ik haar vooruit slepen. Toch heb ik haar die wei ingesleurt en ben naar huis gegaan, een kwartier later werd ik gebeld dat ze haar been gebroken had... Ik heb soms nog steeds het gevoel dat als ik naar haar en mijn intuïtie had geluistert, het misschien niet was gebeurd...

Dit ken ik.

Ik heb een paar jaar geleden 2 oudere (maar zeer fitte) welshjes opgevangen. 2 zusjes. Ze gingen altijd samen op de wei en in de bak. Wij hadden ook een jong paardje staan en die zette ik er vaak bij, zodat hij een beetje opgevoed werd.
Deze dag deed ik dat ook, maar had er een raar gevoel bij, ik heb nog getwijfeld om dat te doen. We hadden echter haast en heb hem er toch bij gezet.
Het was een frisse mooie dag met lichte vorst en alle 3 waren ze zeer jolig en begonnen direkt te rennen en te spelen in de bak. ik heb even staan kijken en liep weg om uit te gaan mesten. Ik wierp¨nog even een snelle blikk over mijn schouder en daar stond ze..... op drie benen. Ze was in botsing gekomen met het jonge paardje, haar kniebanden waren gescheurt en haar knieschijf gebroken.
Ik heb haar ter plekke in moeten laten slapen, het was vreselijk, ze was woedend ze wilde niet dood (was nog gezond als en vis en super levendig). Ze hinnikte en pas toen haar zusje en onze hengst terug hadden gehinnikt gaf ze het op. Ik wist niet waar ik het zoeken moest.

Voortaan luister ik naar mijn intuitie

**Geplaatst**: 06-11-06 21:39

Re: Schuldgevoel

Geplaatst: 06-11-06 21:39

Ach weetje, dat schuldgevoel is zo menselijk.... Stel dat je er wel bij was geweest, dan had je geweten zich een weg geknaagd naar of je die koliek mogelijk had kunnen voorkomen en was je je daar schuldig over gaan voelen. Ik denk dat iedereen die de verantwoordelijkheid voor z'n paardje serieus neemt, dat herkent!
Mijn oude pony is aan hoefbevangenheid overleden, in mijn armen gestorven nadat ik alles wat in mijn vermogen lag had gedaan om haar beter te krijgen. Ze was ziek geworden toen ik op vakantie was, en al niet meer te redden toen ik thuis kwam. Moet ik me dan schuldig voelen omdat ik op vakantie ben gegaan? Nee, dat gevoel had ik niet. Maar wel dat knagende "als ik dit of dat had geprobeerd, dan had ze misschien nog geleefd...." Terwijl er volgens een scala aan artsen gewoon geen redden meer aan was!
Vergeef het jezelf, het is iets heel heftigs als je zo 'n sterven voor het eerst van dichtbij mee dreigt te maken. Zo ontzettend veel dingen hangen af van "had ik nou maar" en het heeft geen enkele zin, want het is niet zo. Dingen gebeuren niet zomaar, wellicht was het gewoon niet de bedoeling van je paardje dat je het mee zou maken... Sommige mensen vinden het zweverig om dingen in zo'n perspectief te zien, maar het overlijden van mijn pony en de manier waarop dat gegaan is, heeft me op andere gebieden ook heel veel wijzer en rijker in het leven leren staan.
Hou de mooie herinneringen aan die 11 geweldige jaren met je paardje. De mijne heb ik ook 15 jaar gehad, en die neemt niemand me meer af. Na een tijdje gaat de glimlach om al dat moois overheersen boven de tranen.
Sterkte
Licorne