Geplaatst Een paar maanden geleden kwam er een nieuw paard op de manege, Limbo. Een geweldige vos met heerlijke gangen. Al snel hechtte ik me aan hem. Ik reed vaak op hem en altijd als ik in de stal was bezocht ik hem. Ik was zelfs een beetje jaloers als ik iemand anders op hem zag rijden. Vooral als het in mijn les was. Vanaf het moment dat ik op hem stapte besloot ik de wedstrijden met hem te doen.. Helaas is dat moment nooit gekomen..
Na een aantal weken werd hij kreupel. Het leek alsof er niks ernstigs was. De dierenarts keek er even naar, maar rust zou wonderen moeten doen. Na een week of 2 liep hij weer vrolijk in de les. Er leek niks meer aan de hand te zijn, misschien had hij zich verstapt ofzo. Maar na een paar weekjes werd hij weer kreupel. Ik zat niet op hem, maar het was in mijn les. Hij zakte steeds door zijn been heen. En het werd steeds erger. Onmiddelijk moest mijn vriendin, die op hem zat, eraf en werd hij naar stal gebracht. De dierenarts was al gebeld en die zou de volgende ochtend komen. Toen ik na 2 weken weer op de manege kwam was hij weg. Ik dacht dat hij ergens anders zou staan. Maar daarna hoorde ik vaag iets dat hij verkocht zou zijn. Maar later hoorde ik dat hij naar de slacht was gegaan..
Het was het beste, maar ik heb geen afscheid kunnen nemen.. Hij was zomaar weg en we hadden maar een paar maanden samen gehad. Veel te kort, en hij was nog jong.. 9 nog maar. Waarom nou Limbo? Waarom mochten we niet wat langer samen zijn..
Limbo lieverd, ik zal jou nooit vergeten..je was veel te jong, en we waren zo kort samen..
Rust zacht.. 
