Geplaatst Vanmiddag kreeg ik de schrik van mijn leven Pirke het veulen dat ik van jongs af aan heb gedaan is gestorven
Het verhaal:
Juni 2005, een leuk klein maar bang tinker x haflinger hengstje liep door zijn stal met zen trotse haflinger mama er achter aan! Hij vind alles eng en moeders was erg beschermend, ik was meteen vroeg begonnen met aanraking enzo, maar hij moest e rniks van hebben. Aaien ging tot dat je een onverwachte beweging maakte want dan sprong hij in een keer weg van schrik. Maar toch was het een ondeugende nieuwsgierig haf. Na 2 maanden mocht hij meerennen als ik mams aan het rijden was. Hij was dan altijd al aan het schowen. Toen hij ongeveer 5 maanden was mocht hij met zijn 2 maanden oudere tinker halfbroertje breezer alleen de wei in. Ow en wat miste hij zijn mama toch. Wat een gehinnik de 1e paar dagen.
Rond die tijd heb ik hem een maand tot 1.5 maand met rust gelaten. Lekker laten staan ooit wat lekkers brengen.
Toen ben ik hem rond half november toch weer gaan doen. Lekker bij voeren en poetsen. Een keer wandelen want hij was erg onstabiel. Hij viel vaak over zijn eigen voeten heen , maar toch weer dhet vertrouwen in mensen beter.
Hj was altijd nog een beetje kopschuw. Maar ach ja, dat mag ook wel.
En toch ben ik hem blijven doen.
Elke keer als ik er was lekker poetsen en aandacht geven.
Veel wandelen en een paar keer vrij in de bak laten rennen met zen vriendjes om te kijken of het al wat beter met zijn been gevoel was.
Maar hij bleef zo gammel als een oude brug.
Dus toen ben ik meel bij gaan voeren. Nou en er kwam al wat meer vorm in. Hij was veelste klein en bleef klein.
Rond januari werd hij ziek. Hij lag vaak en ik heb veel in zen stal gezeten om hem te voeren en af en toe overeind te helpen zodat hij kon gaan eten-drinken.
Maar toch kwam hij er boven op na een maand of 2 het was toen maart-
april. Toen mocht hij naar een lekkere wei om bij te komen samen met breezer. Omdat ze allebei ziek waren geweest waren ze maar klein. Pirke was toen nog geen 1.15 m.
En toen hij terug kwam na een 1.5 maand was hij alweer zeker 8 cm gegroeid. Wat was ik trots op hem. En toen ben k weer bij gaan voeren en veel gaan wandelen en lekker te gaan poetsen.
En nee van de lelijke eend veranderde hij in een mooi lief veulentje die nu kei lief was. Niet meer bang ik kon zelfs alweer zijn voetje uitkrabben en elke keer als ik hem ging halen hinnikte hij.
Hij liep ok goed mee aan het halster.
Ik kreeg van iedereen complimentjes.
Alles ging goed tot dat 1.5 week geleden. Hij kreeg ernstige diaree en zen bespiering en dikke speknek verdween als sneeuw voor de zon. Hij verloor zeker 50 kg aangewicht en hij was zo dun. Ik wilde zo vaak mogelijk komen maar school is weer begonnen en ik mocht niet.
Ik zou morgen meteen om kwart over 12 gaan (er viel 4 uur uit) en hem dan weer gaan voeren en medicijnen egeven ofzow. Een lekker schoon stalletje en lekker hooi. Tot dat ik om 18.30 werd gebled met een slecht bericht.
ik wilde morgen nog fotos gaan maken want ik had het afgelopen jaar geen camera sinds pas wel,,
Hij is dood. Mijn kleine vent. Hij was niet van mij maar zo behandelde ik hem wel. zijn half broertje hinnikt de hele tijd hij roept hem maar er antwoord niemand...
De stal is zo leeg..
Bedankt voor het lezen,
xx Hilde
Pirke : juni 2005-19 september 2006
ik typ dit ook echt met tranen in mijn ogen 
