Geplaatst Citaat:Hoii
Aangezien het bijna 28-07-04 is wil ik toch even mijn verhaal hier kwijt.
Ong. 4 jaar geleden begon ik met het verzorgen van iris(ik noemde haar altijd sterre)
Het begon een beetje rustig, en normaal, ze was toen niet zo speciaal maar hoe langer ik met haar bezig was hoe meer ik van haar ging houden.Ze werd uiteindelijk mijn beste vriendin, mijn maatje voor het leven, ik was gewoon helemaal trots dat ik z'n fijn paardje mocht verzorgen.
We hebben zoveel mee gemaakt.
Ons eerste keer samen longeren, ons eerste keer samen poetsen, mijn eerste rit op deze mooie meid, samen met haar gaf ik haar veulentje aandacht.
Onze band was gewoon zo sterk, het leek alsof ze me begreep ze vergaf me mijn fouten en toen zei iets fout deed vergaf ik haar dit.
Voorbeeld: ik wou voor het eerst met haar gaan galloperen, dit lukte haar moeilijk waardoor ik er uiteindelijk van af ben gegooid, maar deze mooie dame bleef bij mij en begon aan mij te ruiken en het enige wat ik kon was lachen en haar niet straffen.
We hebben zoveel plezier gehad, ik kon de gekste dingen op haar rug doen en nog gaf ze geen kick.
Ze was een goede kinderpony want ze lette altijd goed op de kinderen die mee gingen.(mijn oude buurmeisje en buurjongen.)zodra hun aan het poetsen waren bleef ze heel rustig stil staan.Ze heeft hun heel veel vertrouwen en zorg gegeven.
1 van de vele mooie herrineringen was het volgende:
Ik kwam samen met mijn vriendinnen daar het erf op fietsen(zij verzorgden daar ook een pony)
Zodra ik haar ''neppe'' naam riep keek ze op begon ze te hinniken en kwam op het hek af galloperen.
Zodra ik in de wei stond ging ze snuffelen en uiteindelijk legde ze haar hoofd op mijn schouder en briesde.
Dit klinkt misschien penny-achtig maar toch is dit zeker de waarheid.
We hadden een band, een band voor het leven wat er ook zou gebeuren.
Zodra ik een keer boos was en het op haar afgeageerde vergaf ze het me zodra zij geen goede bui had snapte ik het en vergaf het haar.
Maar dit sprookje werd een nachtmerrie.
Na een week niet bij haar te zijn geweest door bepaalde dingen zoals regen, even geen zin en school enz. ging ik er weer heen(mijn vriendinnen naar hun verzorgpaarden.)Ik keek in de wei maar ze stond er niet mijn mooie meisje was weg. Eerst dacht ik ze staat in de stal of wordt gedekt. Maar nee dat was het niet want zodra ik vroeg waar ze was hoorde ik iets anders:
Die pony is dood, overleden aan koliek. ( net een dag voordat ik kwam was ze overleden)
En gelijk sprongen de tranen in me ogen, mijn beste maatje mijn vriendin gewoon zomaar weg voor altijd. Heb geen afscheid kunnen nemen of niks.
Het veulentje dat ze net ong. 4 maanden had wist ook helemaal niet wat er gebeurde, zijn moeder kwijt etc.
Uiteindelijk heb ik nog even onder het zeil gekeken waar ze lag, ik keek haar nog 1 keer aan,keek nog 1 keer naar mijn mooie meis
Hierbij wil ik jullie nog even foto's laten zien van mijn mooie meis
ze is ong. 16 jaar geworden en heb helaas niet langer dan ong.2 jaar van haar mogen genieten.
Dit was mijn verhaal,
bedankt voor je tijd&aandacht.
