Hallo paardeliefhebbers,
Graag wil ik mij zelf even voorstellen .
Mijn naam is Hunter X ik ben geboren in Rusland in het jaar 1993, bij de Russische cavalerie.
Mijn bloedlijn Boedjonnie x Engels volbloed.
Veel kan ik me niet herinneren van deze tijd, maar dat ik het daar niet echt naar mijn zin had is goed af te lezen van al mijn lidtekens.
Toen ik drie jaar was ben ik op transport gezet naar Nederland en dat was geen leuke reis, na heel veel vervelende uren ben ik terecht gekomen bij een baas die een party boerderij had, daar werd ik gebruikt als entertainer paardje, daar ik nog al aardig volbloedig ben was dit heel niks voor mij, maar ja wat kon ik.
Na een jaar ben ik verkocht aan mijn tweede eigenaar, een jong meisje met haar moeder, nou dacht ik , eindelijk iemand die aardig lief en begripvol is.
Het ging een tijd lang goed met mij en ik had het best wel naar mijn zin maar na enkele jaren werd het slechter en slechter.
Mijn baas had geen zin meer in mij, ze had andere interesse, met het gevolg dat ik bij tijd van wijlen geen eten, aandacht of beweging kreeg. En als zij tijd voor mij had was ik helemaal door het dolle heen waardoor ze me vaak tot spierbevangenheid toe heeft laten lopen, ook hoefbevangenheid was een kwaal waar ik vaak last van had.
Dus ik werd verwaarloosd, ik kon gelukkig wel op het land met soortgenoten spelen, maar doordat ik steeds sacherijnig was, werd dat vaak vechten in plaats van spelen, en ik had veel last van mijn benen.
In 2005 ben ik te koop gezet en verkocht, alleen had ik toen een probleem want door de reis vanaf Rusland naar Nederland, en het laden bij de party boerderij had ik een trauma opgelopen voor trailers.
Maar ja ik moest hoe dan ook die trailer in anders kwam ik bij de slager terecht, na ongeveer 4,5 uur, een grote wondt in mijn rechter achterbeen en de angst in mij lijf stond ik eindelijk in de trailer.
Ik kan je wel vertellen dat dit niet zachtzinnig gebeurde, maar ja ik kreeg een nieuwe baas.
Deze nieuwe baas was heel rustig en bestede voldoende aandacht aan mij, elke dag waren zij er, ik kreeg weer voldoende eten en kreeg weer heel snel een ronde buik en spieren van het werken.
Maar helaas had ik teveel van mij zelf in moeten in leveren bij de vorige bazen, waardoor ik veel last kreeg van mijn kwalen.
Doordat ik niet kon vertellen waar ik last van had zat mijn baas met grote vraagtekens, wat is er met hem aan de hand.????
De stal waar ik stond was best leuk, ik kon aardig mijn benen strekken, maar doordat ik veel pijn had stribbelde ik veel en vaak tegen.
Er zijn artsen bij mij geweest, maar ook die konden niks vinden, naar een kliniek toe gaan ging niet, omdat ik het vertikte om de trailer in te gaan, dus het volgende probleem voor mijn baas.
Zij besloot toen om mij te verhuizen naar een andere stek, waar ik veel meer vrijheid had door weidegang, maar ja hoe ze dat in het vat moest gaan gieten was een grote vraag.
Doordat ze veel op het Internet snuffelde liep zij tegen de site www.2moons.nl aan, het adres van Petra Vlasblom, die kon haar helpen mij op een zachte manier de trailer in te krijgen.
Eerst moest ze naar theorie en vervolgens de praktijk, ze hadden er twee dagen voor gepland.
De eerste dag, voor dat wij begonnen werd ik losgewerkt, wat best leuk was , ik gaf me zelf over aan Petra waarna wij vervolgens naar de trailer toe gingen.
Nou toen gingen de knoppen om bij mij, want je denk toch niet dat ik daar in ging.
Petra was heel geduldig met mij, ik kreeg veel biks en heel veel complimentjes, maar dat nam niet weg dat ik het doodeng vond, en stond te trillen op mijn benen.
Maar ondanks al dit stond ik er ineens in, totdat ze het tussen schot dicht wilden gaan doen, dat werd te veel voor mij en ik wist niet hoe snel ik de trailer weer uit moest. Ik ben er die dag ook niet weer in gegaan.
Mijn baas zette me terug op stal en maakte met Petra de tweede afspraak, op deze dag zou ik ook verhuisd worden naar mijn nieuwe huis.
We begonnen vroeg in de morgen, het was heel rustig op de manege maar zodra ik de trailer zag schoot ik direct in de stress.
We zijn heel wat uren bezig geweest maar ik werd steeds nerveuzer en bozer omdat ik echt dat ding niet in wou. (veel te eng)
Na ongeveer 4 uur, met wel een pauze er tussen kwam de manage eigenaar en stelde voor om het te proberen met zijn zeer luxe vrachtwagen.
Het leek wel een rijdend hotel voor paarden zo zag het er van binnen uit, er was plaats voor 10 paarden heel licht van binnen, en daar was ik wel voor te porren.
Hij pakte mij bij mijn halster en liep recht op het doel af, maar ik ging twijfelen dus hup op mijn achterbenen.
De tweede poging, door mij eerste reactie was de manege eigenaar er op berekend dat ik er niet in ging, dus we liepen de klep op en direct er achteraan kreeg ik een flinke tik met een zweep op mijn kont, dat hielp, ik stond erin en er was geen uitweg meer.
Het was wel heel rot voor Petra vond ik, want ze had zo haar best gedaan om mij maar in die trailer te krijgen.
De reis naar mijn nieuwe huis duurde niet lang, ik was wel heel nerveus, maar toen ik er eenmaal was, wist ik dat ik er goed aangedaan had.
Een leuke stal met veel licht en veel land, de mensen waren ook erg lief en begripvol.
Maar doordat ik me zelf zo druk had gemaakt waren mijn benen een beetje op, had veel last van mijn rug en was weer erg nerveus, ik kon al van een poep schrikken.
Na twee weken was ik weer wat rustiger, mijn baas had in die tussen tijd geprobeerd om mij te berijden maar ik had heel veel last van mij slijtage dus ik kon het niet meer.
Er zijn heel wat dokters bij mij geweest, foto’s gemaakt etc., want ja ik kon niet naar hun door die stomme trailer, maar het heeft allemaal niet mogen baten.
Ik heb twee maanden mogen genieten van mijn nieuwe huis, waar ik veel nieuwe vrienden kreeg, en veel op het land kon lopen.
Maar ondanks dat kreeg ik steeds meer last van mij klachten, samen met met mijn baas ben ik toen naar de veearts toe gestapt en daar ben ik voor de laatste keer onderzocht.
Deze arts kwam tot de conclusie dat ik kapot gereden was, ik zou met pijnstillers, een goed beslag en een goede intensieve verzorging best een goed gezelschap paard kunnen zijn maar ja daar was ik niet voor op de wereld gezet.
Ik als volbloed zijnde, nee niet echt ik had daar veel te veel energie voor.
Op 27 juni 2006 heeft mijn baas besloten om mij te laten euthanaseren, ik had daar vrede mee, ik bleef heel rustig zodat de arts mij de prikken kon geven die nodig waren, binnen 2 minuten was alles voorbij en ik had de rust gevonden.
Dit is een verhaal van een paard die een heel heftig leventje heeft gehad, ik heb een jaar lang alles, wat er in mijn vermogen lag gedaan voor deze lieve schat..
Ondanks dat hij heel vaak mishandeld is, had dit paard een goed karakter.
Het was mijn grote kroelbeer.
Ik hoop dat als mensen dit verhaal lezen en zij hebben een paard wat al heel lang tobt met kwalen, het dier niet onnodig laten lijden en de zelfde stap kunnen nemen al doet het ziels veel pijn.
Een verdrietig iemand