Vandaag, precies een jaar geleden veranderde mijn hele leven.. Mijn allereerste en grootste liefde Bram werd ziek... Na 6 jaar van hem te hebben mogen genieten, werd hij zonder pardon van me afgenomen... Ik mis hem nog elke dag, zijn eigenwijze snoet, zijn drukke gedoe, en zijn lieve karakter...
We hadden nog zoveel plannen, er stond een fotoshoot geplanned (ik zag hem al voor me, ingevlochten, blinkend wit, zwarte bandages rondom en zijn grote stralende ogen).. Helaas heeft het allemaal net niet zo mogen zijn....
Kon ik nog maar bij je zijn
Kon ik nog maar even met je delen
Wat zo gewoon lijkt voor zovelen
Zolang het er maar is
Was je nog maar even hier
Kon ik nog maar even van je leren
Wat ik niet eens meer wil proberen
Omdat ik je zo mis
Kon ik maar even bij je zijn
Ik moet nog zoveel aan je vragen
Wat doet het ongelofelijk veel pijn
Zelfs na die tijd denk ik alleen
Aan wat ik voel voor jou
Kon ik nog maar bij je zijn
Kon ik nog maar echte liefde voelen
'k Weet nu wat ze daarmee bedoelen
Toch leek het zo gewoon
Alles wat ik ooit bezit
Dat zou ik laten gaan
Oh als ik het maar ruilen kon voor jou
Kon ik maar even bij je zijn
Ik moet nog zoveel aan je vragen
Wat doet het ongelofelijk veel pijn
Zelfs na die tijd is dit gevoel niet te verdragen
Kon ik maar even naast je staan
Ik wil nog zo graag bij je horen
Was je nu maar niet zover bij mij vandaan
Dan zou ik kunnen laten zien
Dat ik nog voel voor jou
ik wil je zo graag laten
zien wat ik nog voel voor jou
Nog niet zo lang nadat deze foto gemaakt werd was het voorbij..
Mis je bram....