Geplaatst In 2001 kwam er een nieuwe hele mooi gebouwde witte pony bij de Immerkers.
Die avond meteen gebeld of ik hem mocht verzorgen, en ik zou hem die week voor de eerste keer berijden.
Die dag was het erg spannend of we bij elkaar zouden passen, maar Sylke en ik klikten meteen en gingen lekker in galop door de bak. Later mocht ik hem helemaal voor mijzelf als verzorgpony tijdens de winter.
Die lente reed ik nog steeds met veel moed en er werd duidelijk dat Sylke een bijzonder lieve pony was die samen met Lobke wel in een klein stalletje durfde te staan!:p . Toen werd Sylke kreupel, en na 3 maanden stappen,poetsen,afspuiten en dat alles bijna elke dag kon ik weer op haar rijden! Blij als ik was kreeg ik meer moed en ging voor het eerst alleen het bos in. Dit was zo leuk dat ik het elke keer tijdens het uitstappen ging doen. omdat Sylke’s voeten zwak waren mocht ik niet springen, maar dit was geen probleem en Sylke en ik zochten andere oplossingen om ons te vermaken. Zoals wanneer het “Grote” weiland werd gemaaid gingen we in rengalop daarover heen en we gingen vaak zonder zadel en met halster+halstertouw ( ik op Sylke’s rug) over de weg heen. Tijdens de winter mocht ik naar les met sylke, maar nog steeds mocht ik niet springen. Duidelijk was wel dat Sylke een goed manegepaard was en alles kon verdragen van andere manegepaarden. Toen de lente er weer was ging Sylke elke dag een half uur het jonge gras in. Dit was zijn doodsoorzaak is later gebleken. Na een hoefzweer te hebben overwonnen reden we nog een week en daarna voelde ik tijdens het rijden dat Sylke kreupel was. Ik riep de eigenaar erbij en die zei dat er niks te zien was. Maar ik voelde toch duidelijk een verandering? De eigenaar besloot de dierenarts erbij te halen en die zei dat Sylke spierbevangenheid had in een zeer vroeg stadium. Sylke moest elke dag een half uur in de modder staan, en daar zou het dan wel van weggaan. Afin 2 maanden later was het nog niet over, maar we gingen 3 weken op vakantie dus ik nam afscheid. Het rare was dat ik het gevoel had dat dit een van de laatste keren zou zijn. Tijdens mijn vakantie heb ik 3 keer gebeld hoe het met Sylke ging, en telkens waren de berichten hetzelfde : niet goed, nog steeds mager enz, enz. Toen wij naar 3 weken op een donderdag terug kwamen bleek dat Sylke zo ernstig ziek was dat de eigenaar besloot om die volgende dag naar een paardenchirurg te gaan. Deze vertelde dat Sylke meerdere hoefzweren had gehad en chronische hoefbevangenheid had opgelopen. Zij besloten om Sylke af te laten maken. Ze vertelden mij dat ze over een week zou worden opgehaald. De volgende dag ging ik Sylke borstelen om nog in ieder geval wat tijd te besteden aan haar. Wat ben ik blij dat ik dat heb gedaan, want na het rijden van haar vriendinnetje kreeg ik te horen dat Sylke die zelfde dag zou worden opgehaald! Vriendinnen van mij zadelden Lobke af terwijl ik naar Sylke liep en in huilen uitbarstte. Gelukkig waren er hele aardige campinggasten die mij bijstonden terwijl ik afscheid nam van Sylke.. Om 14:00 kwam er een grote trailer aan en ik mocht sylke pakken. Maar Sylke wou niet komen! Alsof ze wist dat dit de laatste keer was dat ik haar uit de wei zou pakken.. De eigenaren stonden te huilen bij het afscheid, maar ik kon alleen maar glimlachen.. mijn lieverd is gauw uit haar lijden verlost!
Sylke was de eerste verzorgpony van mij en ik hou nog steeds ontzettend veel van dr… Maar ik ben ook blij dat ze nu eindelijk ergens is waar ze geen pijn meer lijdt..
Toen ik Sylke te pakken kreeg heeft Opa Klaas 2 foto’s van Sylke en mij gemaakt
Sylke in de lente.. ( ze zag er al niet echt helemaal goed uit..)
Sylke had niet erg veel zin om in de trailer te gaan..
Dag Lobke mijn lieve vriendinnetje.. Dag Sicka de FordFjord!
( de foto’s zijn niet zo duidelijk, maar ik heb geen scanner dus fotografeer de foto met digitale camera)
Het enige wat ik nog wil weten is..wie weet meer van deze pony?
Zoals zijn vorige eigenaar?
Ik zou graag willen weten waarom zij Sylke wegdeden..
