Mijn allerliefste Fuego die met recht mijn zielsmaatje was, want dat deed hij, hij kroop recht in mijn ziel en zal daar altijd zijn plekje behouden. Toeval bestond niet bij Fuego, alles heeft zo moeten zijn en toen we elkaar eenmaal begrepen konden we alles aan samen!
Met zijn beste vriendje Rocky ♥
Nog een laatste keer ons verhaal ..
Na het verlies van mijn vorige maatje wilde ik zoals ik altijd al gezegd had een voskleurige Spanjaard, want wat vond ik ze mooi! Toen nog niet wetende wat voor andere paarden die Spanjaarden eigenlijk zijn.
Ik ging kijken bij Fuego en lag er met proefrijden bijna naast door zijn hevige temperament, maar op een of andere manier wilde ik hem toch hebben. Ondanks dat ik vanwege mijn beperking toen helemaal niet goed kon rijden (bekkeninstabiliteit).
We haalden Fuego op en eenmaal thuis besefte ik pas wat voor temperamentvol paard ik wel niet gekocht had. Fuego leek ook nog eens doodsbang voor mensen en voornamelijk mannen. Zodra ik hem ging poetsen stond hij te trillen over zijn hele lijf, hij was als de dood voor de hoefsmid en de dierenarts. Achteraf bleek ik hem ook niet bij een particulier te hebben gekocht maar was het een handelaar die er hoogstwaarschijnlijk zonder problemen vanaf wilde.
Na ongeveer een maand ging ik voor het eerst met hem rijden, wat een angst, maar niet alleen bij Fuego. Ik was zelf ook heel onzeker en werd later ook bang om hem nog te rijden door zijn dominante karakter. Ik heb hem te koop gezet en afstand genomen en dát was het moment dat het alleen maar beter werd.
Zoals ik al zei was niks toeval bij Fuego dus zodra ik afstand van hem nam, zorgde hij dat hij mij juist opzocht, hij kroop langzaam mijn ziel binnen want we begonnen elkaar te begrijpen.
Ik heb hem (maar eigenlijk heeft hij mij) een laatste kans gegeven. Ik ging aan mijzelf werken door hem, ik ging afvallen, ik ging sporten en in de tussentijd reden we maar even niet. We hadden het wel fijn samen in de tussentijd en onze band werd ongezien langzaam sterker.
Na een half jaar aan mijzelf werken en niet rijden ben ik er weer opgestapt en vanaf dat moment waren wij onverslaanbaar. We hadden elkaar gevonden. We hadden elkaar meer dan we dachten zo ontzettend nodig, hij had mij nodig om eindelijk zijn vaste eindstation te vinden waar hij paard mocht zijn. En ik had hem nodig om aan mijzelf te werken, zelf sterker te worden zowel lichamelijk als geestelijk.
Vanaf toen waren wij samen onverslaanbaar, ik kon de wereld met Fuego aan, ik kon met alles bij hem terecht, we voelden elkaar zo goed aan. Maar toen werd mijn Fuego ziek.
Hij kreeg Equine Astma dat helaas in korte tijd heel heftig werd. De stap om in te slapen kon ik nooit maken, hij was er niet klaar voor. Ik heb vorig jaar oktober nog een laatste antibiotica kuur gegeven en als dat niet ging helpen was het klaar. Wonder boven wonder krabbelde hij weer op. Toen besloot ik dat ik hem voordat het te koud en nat ging worden zou laten gaan, maar hij was de hele winter topfit en dan kun je zo'n beslissing niet maken.
Vanaf oktober ging het heel goed met Fuego, hij stond er voor zijn omstandigheden heel goed bij, hij was vrolijk en kon lekker paard zijn, zoals het ook voor een hengst hoort!
Zaterdag 25 mei hadden we nog een fotoshoot gepland, deze had ik in februari van dit jaar al gepland, niet wetende dat dit meteen onze afscheidsshoot zou worden. Dinsdag stond Fuego opeens heel slecht, uit het niks. Toen wist ik het al, het komt deze keer niet meer goed. Ik bleef erover malen wat ik moest, mijn hoofd wist het wel, maar mijn hart kon het niet accepteren. Op donderdag liet Fuego mij weten dat mijn beslissing de juiste was, dat hij klaar was. Dus op vrijdag heb ik de DA gevraagd of hij zondagavond wilde komen. (Ik ben mijn DA heel dankbaar dat hij naar mijn wens op zondagavond is gekomen, zodat ik op mijn manier afscheid heb kunnen nemen!)
Ik ben de hele week vanaf dat ik het wist alle vrije uurtjes bij Fuego geweest. Ik wilde bij hem zijn, laten weten dat ik er tot het einde voor hem zou zijn, en wilde zo ook zelf accepteren dat het goed was.
Fuego heeft mij zondagmiddag nogmaals laten weten dat het de juiste beslissing was, dat hij klaar was...
Wat is het moeilijk, wat doet het pijn, in de relatief korte tijd heeft dit ene paard zo enorm voor mij betekend, dat kan ik niemand uitleggen. Mijn hart ligt in duizend stukjes maar het geeft rust dat Fuego het zo heeft gewild.
Ik ben er trots op dat wij elkaar vonden, het avontuur, hoe moeilijk soms aan zijn gegaan en samen zo gegroeid zijn, we waren echt één. Fuego zal voor altijd in m'n ziel zijn plekje behouden.
Ik mis je mijn maatje maar ik weet dat je bij mij bent ♥
Wat een gemis en verdriet