Moderators: balance, C_arola, Sica, Neonlight
Jessicauvita schreef:Ik moet het even kwijt.. wij hebben net ons hondje moeten laten inslapen. Hij kreeg ineens cluster epileptische aanval. Ik heb Rubina nog niet verwerkt en nu mijn kleine hondje
[ [url=m/Y6o670.jpg]Afbeelding[/url] ]
Jessicauvita schreef:Ik weet zelf ook niet meer hoe ermee om te gaan. 2 mijn grote liefdes zo kort na elkaar ..
Heb ook niet echt afleiding van werk ofzo of waar ik me in kan storten want zit nog steeds thuis met een hernia ..
Mensen verwachten dat je er wel weer bent, en alles normaal is. Maar ik zit nog elke dag te janken en voel me zwaar depressief ..
Jessicauvita schreef:Dat is wel fijn ! Misschien kan je van te voren een beetje aangeven wat er speelt momenteel, dat ze er toch een beetje rekening mee houden als je zelf even niet zo prettig voelt of een mindere dag heb.
Jessicauvita schreef:Ja lastig hè?! En dan vooral ook nog op een nieuwe plek met nieuwe mensen waar je eigenlijk gewoon je goeie zelf wil laten zien..
Ik heb mijn andere paard nog, wat het tegelijk ook lastig maakt om elke dag in haar stal te zijn. Gelukkig gaat het met haar nu wel beter, ze is een maand van der pad geweest.
En thuis mijn andere hondje, ook die ervaart nu veel stress en heeft een blaasontsteking wat niet over wil gaan dus daar ben ik nog wat mee aan het doktoren, echt sneu
Flubberboot schreef:Iedereen hier een dikke knuffel en veel sterkte
Ik heb 6 oktober mijn eerste echte eigen paardje in moeten slapen na amper 2 jaar weer samen zijn... Aan het begin zat ik er niet zo mee, had vooral veel vrede met de beslissing omdat zij gewoon echt op was. Merk nu dat het verdriet een beetje begint te komen. En een beetje flink ook. Mis haar ineens zo erg. Ze heeft mij zo enorm veel geleerd in zo een korte periode.. Goede dingen en minder leuke dingen (vaste klant van de DA...)
Heb een 40 x 60 foto besteld en die is inmiddels binnen. Heb nog een vlechtje die ik in haar manen had gemaakt. Heb alleen 0,0 motivatie om dat op te gaan hangen... Ook geen idee hoe ik dat vlechtje bij de lijst wil doen. Wil er ook niet over nadenken merk ik...
Raineri schreef:Blij dat ik dit ben tegengekomen. Ik laat eind deze maand mijn paard gaan van 3,5 jaar oud. Hoe gaan jullie met het schuldgevoel om? Ik voel zowel schuldgevoel om het inslapen, waardoor ik moeite heb met tijd spenderen met haar. Maar ook omdat ik me afvraag in hoeverre ik het had kunnen voorkomen. Ik probeer eigenlijk constant mezelf de schuld te geven. Ik probeer in te zien, dat zelfs al heb ik dingen gemist of anders aangepakt, het oké is. Niet alles is direct een fout en je weet nooit hoe het anders zou lopen. Maar mijn emotie ziet dit nog niet zo. Het is mijn schuld dat ze dood moet, en ik verraad haar.