Moderators: balance, C_arola, Sica, Neonlight
evilginger schreef:Ik kom mij hier ook even melden. Ik ben in augustus 2021 mijn halve stalpony kwijtgeraakt, door ouderdom. Ik heb met haar mijn hele puberteit en eigenlijk de meeste zware periodes in mijn leven meegemaakt en zij was het constante in al die jaren. Nu is het al meer dan 2 jaar geleden, maar nog gaat er geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk. Het eerste jaar was verschrikkelijk, nu het tweede en begin van het derde jaar zonder haar vallen tot nu toe mee, in die zin dat ik mij nu kan vastgrijpen aan de zaken die ik van haar heb geleerd. In het begin kon ik niet eens 2km in de buurt komen van haar stal zonder te breken. Nu ben ik van de week nog eens op haar stalling geweest, en dat voelt zo vreemd.. alles is daar zo veranderd sinds zij er niet meer is. Zelfs nu met mijn eigen paardje grijp ik regelmatig terug naar haar. Ik vind dat het verdriet en gemis nooit minder wordt, maar net meer. Tegelijk is er een soort gewenning, dat je niet meer door het leven gaat zonder dat verdriet en gemis
3timesmom schreef:Daar sluit ik me bij aan. Ik zou het ook zo weer overdoen.
Jessicauvita schreef:Ik moet vanmiddag ook nog eens afscheid nemen van mijn andere hondje , ze is 18 jaar en ze is echt op.. ik weet niet meer hoe ik met alle verliezen om moet gaan….
flavlip schreef:Ach wat heftig raineri. Heel veel sterkte en ook heel herkenbaar. Wat mij hielp was juist "het gesprek met m'n schuldgevoel aangaan". Vooral de vraag "is het echt waar?" (wat ik denk, dus is het echt mijn schuld, zijn er feiten voor?) en erna het vervangen door een helpende gedachte zoals LWDaisy deed/zegt. Dat was voor mij "ik wilde het niet, het was echt de juiste keuze". Je schuld gevoel komt voort uit liefde en dat je wilde dat het anders was.
flavlip schreef:Hoe gaat het nu raineri? Het klinkt echt als het beste, probeer lief te zijn voor jezelf.
Bij mij een soort omslag.
M'n zus en ik hebben onze jonge pony laten inrijden maar ik merkte dat ik haar niet mistte en eigenlijk wilde verkopen. Lang verhaal kort: verzorgsters doen nu ook haar en ik verzorg een andere pony op stal
Flavio is er in gedachten altijd bij en zit voor altijd in m'n hart. Het lukt me nu, na ruim een jaar, om toch echt weer te genieten bij de paarden. Dit geeft mij echt vertrouwen voor 't komende jaar.
Ik merk nu steeds vaker dat ik echt dankbaar ben voor de tijd die ik met Flavio heb gehad, de verdrietige momenten en het gemis zijn er nog steeds, maar niet meer alles overheersend.
3timesmom schreef:Hier ook zo, al doet het nu en dan nog steeds pijn en rolt er ook nog wel eens een traan over mn wang.
Het lukt me nog niet om me volop te geven aan een ander paard. Al breng ik wel veel tijd door met onze andere paarden. Maar helaas zal het nooit hetzelfde voelen.
Bij mij komt de datum eraan dat het een jaar geleden is, daar kijk ik wel beetje tegenop...
Maar we moeten terug proberen vooruit te denken, verder te leven en plezier te maken met een speciaal plekje in ons hart en herinneringen. Want het leven is al te kort.
Dikke knuffel voor jullie allemaal