Per direct op pensioen gestuurd. Want graag zien kan ook perfect zonder te trainen, zonder dagelijks te willen rijden. In de eerste jaren nog heel veel wandelen, dat liet onze omgeving ook toe. Daisy'tje 24/7 buiten, zodat ze zo soepel mogelijk kon blijven.
En dan samen op avontuur. De wereld ontdekken. Bitloos, zonder zadel, de velden en de bossen gaan verkennen. Ook heel vaak aan de hand. En alles in stap. Genieten van elkaar. Vrijheidsdressuur. Ze kon buigen, de Spaanse pas. Ze liep los met me mee, ik kon zo op mijn fiets stappen en haar van de ene naar de andere wei brengen. God, wat heb ik veel met haar mogen doen.
Het gouden randje rondom elke dag. De rode draad in mijn leven, sinds 3 mei 2011. Mijn once in a lifetime paardje. Degene bij wie ik mocht gaan bij liggen als ze een dutje deed. Mijn grote, lieve knuffel.
En in al die jaren amper een dierenarts nodig gehad. Altijd naar mijn eigen gevoel geluisterd, en altijd had ik gelijk. Ze had 2x koliek, 1x een dikke knie. Ze had 1x schimmel, en herviel daar maanden later nog eens van. En dan weer 2 jaar heerlijke rust, geen zorgen. Toen liep ze tegen een poortje aan met haar heup, en had ze officieel een "slecht been". Een tijd later stapte ze in een konijnengat met haar "slechte" been - ondertussen was ze 17 jaar, en had ze geen goeie benen meer over. Mijn gevoel zei "je hoeft niet te bellen, geef haar een paar dagen en ze kan weer mee". Oh, ik had gelijk hoor.
Twee jaar later belde ik wél. Afgelopen december. Ze liep kreupel, zwenkte uit met haar slechte beentje. DA zei "ik moet haar niet eens op de foto zetten, ik zie het zo al aan haar benen". Ik zag het ook, al jaren. De osteo zag het, de smid zag het. Iedereen zag het. De tijd tikte door. Ik wist niet hoelang we nog hadden. Ik had zo'n ontzettende angst om te laat te zijn, maar ook om te vroeg te zijn. Ze kreeg een injectie, een kuur van 12 dagen, ze kreeg een supplement voorgeschreven, ze kreeg dagelijks haar kruiden.
Afgelopen zondag liep ze weer kreupel. Niet zo kreupel als in december, maar kreupel genoeg om mijn hart een waarschuwing te geven. Maandag ging het weer beter.
En gisteren kreeg ik een smsje van de staleigenaar. Ze staat kreupel.
Mijn hart wist het. Ik heb naar de DA gebeld voor een nieuwe kuur, die mocht ik na mijn werk ophalen. Voor Daisy te hebben gezien, ben ik huilend de praktijk ingelopen. "Het is tijd".
Een uur later kwam de DA langs. Ik had haar ondertussen naar haar eigen fijne weitje gebracht. Mijn hart had gelijk. Ze liep zijwaarts. Ze had pijn. Ze had al lang pijn, want van artrose win je nooit. Maar nu had ze veel pijn, en het lichtje in haar ogen was anders. Ik zag aan haar, aan haar stal, aan haar hooinet en stukje beton dat ze gevallen moet zijn geweest. En ze kwam al een paar jaar steeds moeilijker recht.
De DA zag haar, en stond achter mijn keuze. We hebben haar laten gaan. En ik kan dit niet, ik ben ik een miljoen stukjes gebroken, en ik heb net Rendac moeten verwittigen en ik weet niet of ik mezelf ooit nog bij elkaar geraapt krijg. De ballonnen voor haar 21ste verjaardag, eind deze maand, 1 dag voor mijn verjaardag, lagen al klaar in de auto. Ik heb het etiket van haar nieuwe halstertouw afgeknipt, gekocht voor een fotoshoot. Ik wist niet dat het haar afscheidsfoto's zouden worden..
Lieve kleine Daisy. Mijn mooi, prachtig, fantastisch, geweldig paardenkind. Wat doet het me pijn, jou te laten gaan. Ik hoop dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Ik hoop dat ik niet te laat was, en dat ik niet te vroeg was. Ik wilde het gisteren, in alle vrede, met het zonnetje op onze bolletjes. Ik wilde het niet aan de natuur overlaten, en je over x tijd in de modder vinden, niet meer kunnen recht komen. Ik wilde er voor jou zijn, zoals jij er bijna 12 jaar voor mij was. Ik hoop dat ik de juiste beslissing gemaakt heb.
Ik kan het niet, tussen al onze foto's bladeren en hier nu een mooie reportage neerzetten. Ik maak onze finale reportage later nog. Daisy, vergeef me alsjeblieft. Ik hoop dat ik het juiste gedaan heb. Ik wou dat je 100 jaar mocht worden, maar alles in me zei dat het tijd was. Ik heb huilend naar je vorige eigenaar gebeld, die heeft mee gehuild. Hij vertrouwde me, zoals hij me al 11 jaar en half met jou vertrouwde. Onze prinses.
Rust zacht, schatje. Je hebt het verdient. Ik heb gehandeld vanuit mijn hart, hoe moeilijk dat ook was. Maar voor mij moest je niet nog meer pijn lijden. Je hebt je rust verdient, en in mijn hart zal je altijd verder leven. Ik hoop dat ik de juiste keuze gemaakt heb, en dat jij daar gelukkig mee bent.
Daisy, my amazing Daisy. Mijn favoriete +500kg aan knuffels. Ik mis je nu al.
31/01/2002 - 17/01/2023
mijn hart breekt met je mee, wat een liefde voor Daisy spreekt er uit je verhaal. Heel veel sterkte lieve LWD 
