Macho 01-06-1996 ~ 03-12-2022
.. de dag waarvan je weet dat die ooit komt, maar nooit wil dat die komt.
Werd 3 december dan toch de werkelijkheid.
Na 26,5 jaar samen ging ons boek dicht. Macho kon niet meer in de benen komen, wat we ook probeerden. Zijn lijf was op... Hij kreeg steeds meer moeite met opstaan, maar na 2 keer proberen lukte hem altijd wel. Vorige week dus niet meer
Ik was 7 toen ik je kreeg lieve vriend. Je was er altijd. Je was het veulentje van de verzorgpony van mijn zus. Je was amper geboren en je sabbelde met je neusje door de boxtralies aan mijn vingers
Mijn vader ruilde je als klein veulentje voor een accu, en vanaf toen hebben we alles samen beleefd. Met jou was ik nooit bang, met jou durfde ik alles. We hebben heel wat boskilometers gereden door heel Nederland, je vond dat het mooiste wat er was! Elk jaar gingen we sowieso een weekend naar de Veluwe.
Je was bij me toen ik opgroeide, verkering kreeg, trouwde, kinderen kreeg.
En die kinderen heb je fantastisch leren rijden
Wat heb je dapper rondjes met ze gestapt, gedraafd en later gegaloppeerd. Al hun eerste keren waren met jou Macho! Engelengeduld. Ondersteboven, achterstevoren, niks was een probleem. Jij was een rustpuntje voor A als hij het moeilijk had, bij jou kon hij zichzelf zijn.
De kinderen wisten niet beter dan dat jij er was en ook zij zijn kapot. Ze slapen met een afgeknipt vlechtje en elke dag zijn er heel veel tranen.
Ik weet dat dit nog het enige was wat ik voor je kon doen. Toen ik op stal kwam leefde je op en je probeerde voor mij nog een keer op te staan. Maar dat hoefde niet meer lieverd, ik had de dierenarts gebeld en die kwam er aan, maar mijn hart wist de uitkomst wel.
Al gauw ging je lekker met je hoofd op mijn schoot liggen, ik hoopte dat je zo uit je zelf zou gaan... maar dat gebeurde niet.
Je bent omringt door liefde gegaan vriend, in liefde lieten we je los. Maar God, wat een leegte laat je achter....
My once in a lifetime horse, bedankt voor alles!
