24-04-2008 25-04-2022
Lieve Duchess, gisteren eindigde ons verhaal op de meest gruwelijke wijze veel te vroeg. We gingen naar de kliniek, omdat je de afgelopen twee weken in draf licht kreupel liep. Ondanks twee weken rust in het weiland, was dit nog niet echt verbeterd. Dus ik wilde je voor de zekerheid graag even na laten kijken.
Eenmaal op de kliniek waren de dierenartsen en de assistenten gelijk helemaal weg van jou. Je werd overladen met complimentjes over hoe mooi en braaf je wel niet was. Dat effect had je nou eenmaal op iedereen die je tegenkwam. Ik genoot ervan om te zien hoe jij door iedereen met aandacht werd overladen. In stilte bedacht ik mezelf nog maar eens hoe ongelofelijk gelukkig jij mij maakte. Jij genoot ook zichtbaar van alle aandacht en stond met je heerlijke koppie blij en nieuwsgierig om je heen te kijken.
Na wat klinisch onderzoek, met heen en weer draven en wat buigproeven, dacht de dierenarts dat het waarschijnlijk om een spierverrekking ging. Ik vond dit aannemelijk klinken, omdat je eigenlijk al weer een stukje beter liep dan je thuis had gedaan. Er was bijna niks meer te zien, behalve een lichte onregelmatigheid. Om toch zeker te weten welke spier de boosdoener was, werd besloten om je been van beneden naar boven langzaam uit te verdoven.
Na de derde verdoving ging het helemaal mis toen je op de harde volte moest aandraven. Je been begaf het, met een open botbreuk tot gevolg. Ik ga iedereen hier de gruwelijke details besparen, maar deze beelden raak ik nooit meer kwijt. De emoties die door mij heen gingen kan ik niet eens beschrijven. Ik ben ter plekke jammerend van ellende in elkaar gezakt. Toen de dierenarts langs kwam rennen met de mededeling dat hij haar gelijk ging laten inslapen ging er bij mij een soort van knop om. Ik was gelijk kalm. Ik ben opgestaan en heb het touw overgepakt van de assistent die jou vast had. Deze meneer probeerde mij nog te zeggen dat ik dit niet hoefde te zien. Ik heb geantwoord dat jij mijn vriendinnetje was en dat ik jou absoluut niet alleen ging laten in je laatste momenten. Zo ben je gelukkig heel snel ingeslapen, met je hoofd in mijn armen. Ik heb je tot het laatst toegefluisterd hoeveel ik van je hield, hoe geweldig je was en hoe ontzettend erg ik het vond dat ons verhaal zo moest eindigen.
Nadat je was ingeslapen kwam de echte klap pas, het ongeloof en het onmetelijke verdriet. Ik heb nog heel lang bij je gezeten en mezelf meerdere keren hardop afgevraagd of ik dit droomde. Ik ging naar de kliniek voor een standaard onderzoek en nu moest ik zonder jou naar huis. De dierenarts en ik hadden verdorie een half uur geleden nog tegen elkaar gezegd dat je nog jaren mee zou kunnen. Het is gewoon zo ongelofelijk oneerlijk.
Mijn allerliefste, knappe Duchess. Jij was mijn droom. Je was een absolute alleskunner: dressuur, springen, buitenritten, crossen of gewoon lekker samen tutten, jij was overal voor in. Weliswaar met een kleine gebruiksaanwijzing, maar dat maakte jou juist tot wie je was. Een knap, nieuwsgierig, werkwillig, eigenwijs, eerlijk, maar boven al een ontzettend lief paard. Ik heb op dit moment oprecht nog geen idee hoe ik zonder jou verder moet. Ik ga je knappe koppie en fantastische karakter zo ongelofelijk missen. Lieve Duchess, ontzettend bedankt dat ik jou vriendin mocht zijn, je was fantastisch.
Let op! op de onderstaande foto is Duchess al ingeslapen. Ik wil deze foto toch delen omdat dit ook deel uitmaakt van mijn onvoorwaardelijke vriendschap met haar.
Spoiler:
Live a life you will remember. 
