Mijn Gouwe Ouwe, grote liefde, beste maatje, dikte vriend, allerliefste pony Jip is er niet meer.
Net geen 33 jaar oud geworden.
Hij had al jaren wat last van artrose, sinds een jaar ook ppid, waarbij hij het goed deed op een halfje prascend.
Tot van het weekend was hij nog een vrolijk paard in de wei, maandag kwam hij nog hinnikend en dravend naar de voerbak toe. 2 weken geleden heb ik zelfs nog een rondje met hem gewandeld, waarbij hij zo fit toonde dat ik er nog op ben geklommen. Gelukkig heb ik foto's van dat laatste ritje, waarvan ik toen nog niet wist dat 't ons laatste ritje werd.
In de nacht van maandag op dinsdag is hij niet lekker geworden, hij ging daarbij in de stromende regen in de modder liggen, ipv droog in het schone zaagsel in de schuilstal.
De stalbaas heeft 'm 's morgens in een stal gezet, zodat hij dan niet meer in de modder hoefde te liggen. En hij heeft uiteraard gebeld dat hij hem niet fit vond.
Hij had zo'n minder moment wel eens vaker. Even een eindje met hem wandelen was tot nog toe genoeg om hem er weer bij te hebben.
Ik was dus hij het telefoontje niet eens zo ongerust, maar ben uiteraard wel in de auto gestapt om zelf te gaan kijken.
Maar onderweg naar stal kreeg ik het gevoel dat het nu wel eens anders zou kunnen zijn. En toen ik hem zag, wist ik eigenlijk wel genoeg.
Hij was niet doodziek, maar hij was wel "afwezig" hij sloot de wereld buiten. Hij liet mij nog wel toe in zijn wereldje. Ik heb hem geknuffeld, zijn ogen vertelden mij dat het genoeg was. Geen gedoe meer, het is goed zo.
Ik heb mijn man net zolang op de huistelefoon gebeld tot hij zijn zakelijke gesprek op z'n mobiel beëindigde om te horen wat er aan de hand was.
Hij heeft daarna onmiddellijk alles uit z'n handen laten vallen en is naar me toegekomen.
Toen hij er was, zag hij onmiddellijk wat ik bedoelde (en dat terwijl hij altijd zegt dat hij niets met paarden heeft).
Toen heb ik de dierenarts gebeld.
Binnen 10 minuten stond ze op stal en toen ze ons zag, zag ze ook wat ik bedoelde en stond ze achter me, om hem te laten inslapen.
Mijn man en ik hebben hem tot het laatst bijgestaan, zijn hoofd in mijn handen toen hij uiteindelijk rustig zijn laatste adem uitblies.
Daarna hebben we Elmo uit de wei opgehaald en bij hem gelaten om afscheid te nemen. Het was mooi om te zien hoe hij dat op zijn eigen manier deed.
Je weet dat dit moment komt, met een paard van zo'n leeftijd, maar het kwam nu toch nog wel heel plotseling.
Het gat dat hij achter laat, is immens.
Ik heb er wel vrede mee, het is goed zo, maar ik ga hem wel vreselijk missen.
29 jaar maakte hij deel uit van mijn leven. 3/4 van mijn leven was Jip er op de een of andere manier altijd ergens wel bij.
Zijn 30e verjaardag, met een taart gemaakt door mijn neefjes
Stoeien met Elmo in de sneeuw
Op onze trouwdag was ook Jip van de partij
