Now she wanders over grassy meadows
Where I can't follow her..
Ilse 31 maart 1995 - 21 oktober 2020
Vorige week hebben we afscheid genomen van onze lieve Ilse.
Negentien jaar geleden, eindelijk mijn eerste eigen paard, wat was ik trots en blij toen ik haar kocht. Negentien jaar is ze een belangrijk deel van ons leven geweest. We hebben onwijs veel plezier samen gehad. We gingen naar het strand en bos, waar ze het snelste van iedereen was. Ze steelde de show op keuringen, deed mee aan de Haflingerdagen, we reden proefjes en gingen gezellig met Ilse in het tweespan op pad. Rijden op Ilse was altijd een feestje.
Mijn dochter was bijna negen jaar oud toen we Ilse kregen. En oh oh oh, wat is zij er toen vaak afgevallen. Toen mijn dochter opgroeide kwam dat helemaal goed. Ondanks alle paarden die ze later reed was Ilse de allerallerleukste, altijd een big smile als ze weer eens eventjes voor de lol Ilse opzadelde.
Ilse heeft twee fantastische veulens op de wereld gezet die we nog steeds hebben. Maar de allerliefste was zij, altijd lief en vrolijk. En geen paard rook zo lekker als zij. Als ik haar poetste deed ik altijd even mijn neus in haar manen om goed haar geur op te kunnen snuiven. Als ik eraan denk ruik ik haar nog.
De laatste vijf jaar heeft Ilse van haar pensioen kunnen genieten. Fijn bij ons thuis, te midden van onze minikudde, haar vaste vriendjes. Het laatste jaar kreeg ze echter steeds meer last van ouderdomskwalen. In overleg met de dierenarts hebben we de knoop doorgehakt en haar in laten slapen.
De eerste jaren had ik geen digitale camera, dit is één van de eerste digitale foto's die ik van haar heb.


De geboorte van Jones, precies op haar verjaardag.


Dit is denk ik de meest dierbare foto die ik heb. Hier zit mijn broer Rob op Ilse. Rob was doodziek en veel bij ons. Zo goed en kwaad als het ging maakten we er een feestje van als hij kwam logeren. Een paar jaar geleden is hij overleden, mijn lieve broer..

Een andere droom kwam elf jaar geleden uit. We gingen verhuizen en de paarden gingen mee. Ik heb nog nooit zoveel sneeuw gezien als die eerste winter.





Dit was onze laatste echte buitenrit. Ik had haar al een poosje niet meegenomen, maar ze liep als een tierelier!! Rustig aan doen was er niet bij.


Ik hou niet zo van een fotoshoot als je weet dat je afscheid gaat nemen, dat vind ik zulke verdrietige foto's. Desondanks heb ik de dag voor het inslapen nog wel een paar foto's met mijn mobiel gemaakt. Dit is één van die foto's. Op de achtergrond haar dochter Pepita en kleinzoon Peaky Blinder.

Dag lieve Ilse, zolang ik leef wordt je niet vergeten.
