Zaterdagochtend 3 oktober met enorme buikkrampen op de wc... das apart, heb ik nooit, maar goed, zo af en toe moet dat dus blijkbaar gebeuren... ff rustig onder de douche en boodschappen halen.
Ik heb net de boodschappen in mijn man zijn bus geladen en krijg telefoon, ja Marit, ze stonden net aan de deur, het gaat niet goed met jouw paard...
Eerste wat door me heen ging was f*ck please geen koliek. Ze was echt nooit ziek, aub geen koliek.
Direct door met de hele mikmak naar mijn Luna...
Onderweg de dierenarts gebeld zonder haar te hebben gezien, aangezien ze nooit wat raars had!
Toen ik kwam wist ik dat dit echt foute boel was en de djerenarts was er al snel. Darmverslappers en pijnstillers... na 3 uurtjes ff de boodschappen vlug naar huis gebracht, ze was tenslotte rustig, stond half in slaap en direct terug naar Luna... ze was zo zwak, direct al, stond te wankelen op de benen, had pijn, dus direct weer de dierenarts gebeld en was er snel. Weer pijnstillers, via sonde medicijnen naar binnen en afwachten.
's Avonds werd ze rustiger en stond ze steviger op de benen, wilde alles op alles zetten en haar naar de kliniel brengen, alles voor mijn meisje, maar ze wilde met geen mogelijkheid de trailer op, ze was na een paar keer proberen zo zwak, zo slap op haar benen.
Direct weer de dierenarts gebeld en stond er snel. Bij het opvoelen wat mest eruit gehaald en later een paar dikke scheten en 4 mestballen, was zo blin en dit gaf zoveel hoop. Ben bij haar gebleven. De volgende ochtend zag ze er weer erg slecht uit, weer gebeld en de dierenarts stond er wederom erg snel. Bij het opvoelen weer een paar mestballen eeuit kunnen halen, sonde er weer in en de blinde darm gaf weer gerommel. Haar hart was wel achteruit gegaan. Ik broeg nog hoelang kunnen we zo doorgaan en kreeg ala antwoord normaal 3 a 4 dagen, maar haar hart gaat achteruit en de tijd dringt, we mogen hopen dat ze deze dag gaat halen
's Middags nog reikiemensen laten komen. Ben echt niet zweverig en lachte er altijd om, maar was zo ontzettend wanhopig dat ik alles probeer. Ze kreeg de darmen op gang, ze probeerde te mesten, maar er kwam niks. Eind van de middag weer de dierenarts gehad, ze oogte beter en haar hart was een stuk beter dan die ochtend, maar bij het opvoelen was het ernstig, ze zat potdicht.
Die hele zondag moet ze het vast geweten hebben, mocht niet bij haar weg en onze laatste poetsbeurt wilde ze ook niet dat ik stopte, dus in de regen, zon, wind, kou, het maakte me niets uit, wilde er voor haar zijn...
Ik ben die avond eventjes naar huis gegaan even gauw douchen en door naar mijn dame. Had eennnaar onderbuikgevoel, dus direct andere kleding aan en naar Luna. Toen ik kwam zat haar deken strak om haar buik, oren ijskoud en haar tandvlees was niet alleen wit, maar werd grauw. Ze keek me aan, kreunde en alles wat er die ochtend door de sonde was ingegaan, kwam er via de beide neusgaten uit met behoorlink wat kracht. Ze had nog steeds zoveel pijn, dit was foute boel en bij het bellen van de dierenarts, wist ik wel waar ik bang voor was vanaf dat ik haar zo zag de dag ervoor.... ik moest mijn meiske laten gaan, er was geen redden meer aan. Stiekem weet je het, maar ala de dierenarts dan zegt we hebben alles voor haar gedaan, we kunnen niet meer doen, dan weet je dat de ergste nachtmerrie werkelijkheid gaat worden... ik kon niet anders, had alles willen doen maar er was niets meer wat we konden doen.
Ze is gelukkig rustig ingeslapen op dierendag op 12 jarige leeftijd!
Heb haar bijgestaan tot haar laatste adem, zoals ik haar heb beloofd vanaf de 1e dag dat we samen een prachtige toekomst tegemoet gingen. 7,5 jaar lief en leed gedeeld, veel meegemaakt, veel bijzondere en mooie momenten meegemaakt, ze stond er altijd voor mij en nu is het gewoon stil en leeg.
Ik mis haar verschrikkelijk, maar zoooo ontzettend dankbaar voor al haar liefde, streken, humor, knuffels, wijze lessen, plezier en een schouder om op uit te huilen, hapbezoekjes, gekkigheid etc!
Wat je in het hart bewaard, raak je nooit meer kwijt



