Geplaatst 
Het was de afspraak dat ik dit topic de komende 15 jaar nog niet zou hoeven maken. Hij zou Feyre nog opleiden, we zouden nog talloze ritten maken, ik zou nog zo vaak hem vervloeken als hij weer eens stond te trutten met zijn eten, nog zo vaak lachen om zijn 'maar mag ik écht niet harder?', ik zou hem nog leren springen (in plaats van door de hindernis heen buffelen), we zouden nog op bezoek bij vriendinnen en wedstrijden starten.
Verdomme, we zouden vandaag zijn 11e verjaardag vieren.
Maar niets is minder waar. Op de vooravond van zijn 11e verjaardag heb ik Flynn gisteren moeten laten gaan. Hij was al een tijdje net niet helemaal fit. Hoestte wat, schommelde qua gewicht wat, had soms een verhoogde ademhaling. Maar was verder blij, energiek en z'n gewone zelf. Tot gisterochtend, hij was erg verslechterd. Direct de dierenarts gebeld. Vermoeden van longontsteking, ook hield hij wat vocht vast. Waarschijnlijk geen koliek. Wel in de gaten houden, hij moest opknappen.
Na drie uur nog steeds een paard wat overduidelijk niet blij was. Dierenarts weer terug, woord koliek viel en ik moest na gaan denken of ik hem naar de kliniek wilde hebben. Darmontspanner, parafine en extra pijnstiller. Zijn veel en veel en veel te hoge hartslag móest gaan dalen. Anderhalf uur later was dat niet het geval. Dierenarts heeft de kliniek gebeld, ik heb een trailer geregeld en daar gingen we. Naar Emmeloord. Uitgezwaaid door de mensen op stal 'tot gauw lieve Flynn!' en met de belofte dat ik hem snel weer naar huis zou halen.
In Emmeloord werden we heel goed opgevangen. Hij werd van top tot teen onderzocht. Bloed geprikt, echo, buikvocht (of darmvocht? ik weet het niet meer) afgetapt. En Flynn, lieve lieve Flynn stond er zo braaf. Hij was zo slecht, zoveel pijn. Zijn gezicht voelde koud aan, zijn oren ook. Ik maakte me zoveel zorgen. Maar hij moest beter worden. Operatie nodig? Doen. Zolang de prognose goed is, was alles mogelijk.
En dan valt het woord. Hartfalen. Niets meer aan te doen. Haalt de ochtend niet. Ik heb me nog nooit zo ontzettend machteloos gevoeld. Kijkend naar Flynn, dappere Flynn die daar zo zijn best stond te doen en de dierenarts spreekt dit uit. Dat kan niet. Mag niet. Was niet de afspraak. Hij moest beter worden, moest mee naar huis. We gingen nog zoveel avonturen beleven. Dit was slechts een onderdeel van ons nog heel lange verhaal.
Ik heb hem naar de narcosebox gebracht, daar heeft hij een roesje en het narcosemiddel gehad. Hij ging heel rustig liggen. De arts begeleidde hem ook met zoveel rust, geduld en respect. En dappere Flynn wilde nog niet opgeven. Was nog niet klaar. Toen hij lag ben ik bij zijn hoofd gaan zitten en hebben ze het laatste middel gegeven. Omdat zijn hart al zo slecht was duurde het lang voordat hij echt insliep. Uiteindelijk heeft hij voor 2000kilo gehad.. Liggend zag je zijn hart door zijn schouder heen kloppen. Dat is extreem, de dierenarts had dit ook nog niet zo gezien. Flynn heeft rustig zijn laatste adem uitgeblazen, terwijl ik hem vertelde dat het goed was, dat ik op Feyre zou passen, dat ik zo verschrikkelijk veel van hem hield en zal blijven houden en dat hij naar zijn mama mag gaan.
En nu? Wakker worden met het idee dat dit een verschrikkelijke droom was, maar toch niet echt? Tot je de berichten op je telefoon ziet. Je ouders met witte gezichten en behuilde ogen ziet. Wakker worden in een wereld zonder Flynn. Ik heb hem zelf gefokt, vond hem nog in het vlies en we hebben alles samen gedaan sindsdien. Hij was mijn grote vriend, het braafste paard wat er bestaat, mijn enorme energieke StuiterFlynn onder het zadel. Onverwoestbaar, altijd in voor alles. En nu is hij er niet meer.
Precies 11 jaar geleden stond mijn kleine, wiebelige droomveulen in de wei:
Lieve, lieve Flynn. Zoveel plannen, zoveel dromen, zoveel wensen. Wat overblijft is de leegte. Verslagen, wanhopig van verdriet. Het gat wat hij achterlaat is zo verschrikkelijk groot. 10 maanden nadat ik zijn moeder heb laten gaan moet ik opnieuw afscheid nemen. De verschrikkelijke realiteit onder ogen zien dat mijn beide prachtige bonte paarden dood zijn. Nooit meer knuffelen, nooit meer een zoen op die grote zachte neus. Nooit meer Flynn.
16-07-2007 ~ 15-07-2018
Wat verschrikkelijk 
Wat een groot gemis (letterlijk en figuurlijk), woorden schieten gewoon tekort.. 
