Op 18 november sloeg het noodlot toe... Onze Haflingermerrie Pokka stond niet te wachten op haar eten. Meteen het grootste teken dat er iets mis was, terwijl de andere 4 er wel waren. Wij in het donker met ons klein gsmlicht gaan zoeken in de weide. Daar stond ze , in rust. Van kop tot teen onder de modder en regen... Bibberend en ijskoud... Ik wist dat dit niet goed was. Terug naar de stal gelopen, halster en touw genomen. Ookal had ze geen energie, draaide ze nog haar hoofd en hinnikte stilletjes als ik terug aankwam. Met man en macht hebben we ze de stal in gekregen, ze was zo verstijfd dat wandelen amper ging. Wat was er toch aan de hand ?
Stal lekker warm gemaakt, verschillende dekens opgelegd, beginnen wrijven ... Ze ging liggen. En toen werd pas duidelijk hoe gezwollen haar hele buik stond. De dierenarts was opgebeld. Toen die er was , werd na onderzoek duidelijk dat haar hartslag enorm hoog was en ze in shock was. Haar oogleden vanbinnen werden blauw... Ze zou het niet overleven... Onze mooie Pokka, altijd zo'n prachtige merrie vol energie, was aan het sterven... Maag+darmtorsie...
Ik heb toen meteen al huilend besloten haar te laten inslapen. Ze had zoveel pijn... Maar dan, hoe krijg je een dood paard uit de stal om te laten ophalen?! Ik wist het even niet meer ... En net als de dierenarts haar wou inspuiten, sprong ze vanzelf recht en is met haar allerlaatste kracht naar buiten gegaan... Waar ze dan omringd door ons allen, is ingeslapen... Op 2uur tijd , was onze mooie merrie er niet meer. Niet te vatten... Ik heb haar naar binnen gebracht, weer naar buiten, haar hoofd gedragen terwijl ze dierenarts haar het spuitje gaf... Heel moeilijk was het , maar wel het juiste...
Ik mis ze zo , zeker als ik aan de weide kom en ik zie 4 blije koppies , in plaats van 5... Nu zijn de 4 mannen nog alleen over, zonder merrie. De dag erna heb ik ze allemaal 1 voor 1 laten komen afscheid nemen...
Bedankt Pokka Bedankt voor al die mooie jaren Bedankt voor al die leerzame , fijne momenten samen Bedankt voor wie je was