Geplaatst Vandaag is het precies een jaar geleden sinds ik mijn eerste, en enige, eigen pony heb in moeten slapen. Ik wilde al heel lang een topic maken, maar ik kon het niet. Ik was nog té verdrietig. Ik durfde de folder met foto's niet open te maken, ik wilde niet meer huilen.
Maar nu, een jaar na dato, kan ik het eindelijk. Ik ben nog heel verdrietig, en ik denk niet dat dat ooit echt weg zal gaan. Maar nu kan ik eindelijk delen met jullie wat een geweldige pony hij was!
D-Day was mijn allerliefste lievelingspony op de manege: mijn eerste wedstrijdje, zonder zadel, zandhappen, springen...alles wilde ik met hem, en deed ik met hem. Toen hij weg moest van de manege hebben mijn ouders het onwerkelijke gedaan: ik kreeg een pony! Ik was toen 13, en kende hem al vanaf mijn 9e.
Ik kreeg toen dus plotseling een eigen pony! Maar, hij stond wel een eindje weg, want stalling in Amsterdam is niet te betalen. Hij mocht continu naar buiten, en zomers lekker de hele dag op de wei. Hij veranderde voor mijn ogen van ietwat chagrijnig ding tot wilde hengst!
Nou was hij niet echt een hengst natuurlijk, maar dat dacht hij wel! Elke lente was het raak. Gillen, diarree, overal overheen plassen...en toen hij in de wei ging met een 4 jarige quarter hengst stond meneer, met zijn 18 jaar, op zijn achterbenen te laten zien hoe sterk hij dan wel niet was
Dat was niet zo geslaagd, maar vanaf toen werd het wel zijn officiële taak om de veulens en jonge paarden "op te voeden". Dat vond hij schitterend!
Hier was hij bijna 20, een flink stuk kleiner dan de twee tinkerhengsten waar hij mee staat, maar intimidatie? D-Day laat zich niet intimideren!
De jaren erna werd het voor hem wat rustiger. Hij kwam in een iets groter groepje te staan, van 4 tot 5 paarden (inclusief hijzelf) en hij hoefde steeds minder op te voeden. Hij kon wat meer genieten van zijn "pensioen"! Want rijden heb ik met hem eigenlijk niet echt meer gedaan. Ik was net wat te groot, dus ik wilde er niet meer op. Heel soms ging ik stiekem een rondje zonder zadel door de bak, maar echt rijden hebben we nooit meer gedaan. Vrijspringen daarentegen...dat vond hij wel wat!
Over de jaren heen werden we allebei minder fanatiek...dus toen werden het cavaletti's! Maar...wel met extra hoge moeilijkheidsgraad.
Ik kwam door drukke tijden op school wat minder op stal, en bijkomstig was dat mijn ouders gingen scheiden. Mijn vader had geen auto, en alleen mijn moeder kon mij brengen met de auto. Ik ben nog wel een paar keer gaan fietsen, maar dat was een uur heen en een uur terug...geen doen, als je pas om 5 uur klaar bent op school! Gelukkig stond hij 24/7 met vriendjes buiten, dus in zijn behoefte was hij altijd voorzien!
De winter vond hij steeds wat moeilijker. Hij liep wat stijver, maar was uiteindelijk nog steeds zijn blije zelf! In het voorjaar hielpen we hem wat met zijn vacht, maar hij werd gewoon ouder.
Door de jaren heen had ik een ontzettende band met hem opgebouwd...ondanks dat ik hem maar weinig zag. Hij was een ontzettend gevoelige pony. Ik hoefde maar mijn schouders naar zijn hoofd te draaien en hij wist dat hij de andere kant op moest. Van hem heb ik de "paardentaal" geleerd, en wat was hij een goede leermeester. Hij was goudeerlijk: als jij het goed deed, deed hij wat je zei, maar liet je een steekje vallen, dan was hij er als de kippen bij!
Ik noemde hem altijd mijn Draakje, maar ook het Rode Racemonster, en later mijn Ferrari. Want hij was, en is, mijn meest kostbare bezit ooit!
En toen kwam de verschrikkelijke dag dat ik een belletje kreeg van een stalgenoot. Ik werd nooit gebeld door stalgenoten, dus de grond viel me eigenlijk direct onder de voeten weg.
D-Day heeft liggen stuiptrekken in de paddock, en hij zakt nu steeds door zijn achterbenen heen.
Ik kwam net zelf uit het ziekenhuis voor onderzoeken, en moest daarna naar mijn werk. Gelukkig was mijn moeder erbij. We hebben toen direct de dierenarts opgebeld, maar ik kon in eerste instantie geen vrij krijgen. Uiteindelijk hebben we iemand kunnen regelen, maar die kwam te laat, dus de dierenarts belde mij toen ik aan het omkleden was om naar stal te gaan. Ik wilde dat ze eerlijk was.
Het ziet er niet goed uit. Hij kan niet goed lopen, de coördinatie in zijn achterbenen is slecht. Het is wachten op de volgende aanval.
Op stal zag ik een zielig hoopje paard. Niet zoals D-Day was. Een ander had het wellicht niet opgemerkt, maar ik zag dat het niet goed was. Ik kon niet leven met het idee dat hij wellicht weer een aanval zou krijgen, en dan? Belandde hij wellicht in de sloot? Of was er niemand op stal? En dan? Nee, dat kon voor mij niet.
De dag erna, op 19 April, ben ik de hele dag op stal geweest. Het zonnetje scheen, en aan D-Day was niet te merken dat er wat was. Hij bokte, hinnikte, rende als een gek door de bak heen...maar hij zette steeds net zijn benen verkeerd weg. Ik was bang dat als hij straks de wei op ging dat hij niet meer zichzelf kon zijn, of nog erger, het probeerde en er achterkwam dat het niet meer kón.
Ik heb getwijfeld en gejankt, heel erg veel. Want deed ik nou wel het juiste? Maar hij had niet eens meer een zomervacht onder zijn wintervacht. Ik ging niet mijn pony in zijn eentje op de wei zetten met een deken om, omdat ik dat zo graag wilde. Het was genoeg.
D-Day is gegaan zoals ik hem kende: met pit, vuur, en een eerlijkheid die niet te overtreffen valt. Hij heeft acht mooie jaren van mij mogen zijn, en ik ben hem elke seconde dankbaar. Elke ervaring, of ze nou leuk of niet waren, hij was mijn beste vriendje.
En mijn beste vriendje dat zal hij blijven, voor altijd.
Maar nu, een jaar na dato, kan ik het eindelijk. Ik ben nog heel verdrietig, en ik denk niet dat dat ooit echt weg zal gaan. Maar nu kan ik eindelijk delen met jullie wat een geweldige pony hij was!
D-Day was mijn allerliefste lievelingspony op de manege: mijn eerste wedstrijdje, zonder zadel, zandhappen, springen...alles wilde ik met hem, en deed ik met hem. Toen hij weg moest van de manege hebben mijn ouders het onwerkelijke gedaan: ik kreeg een pony! Ik was toen 13, en kende hem al vanaf mijn 9e.
Ik kreeg toen dus plotseling een eigen pony! Maar, hij stond wel een eindje weg, want stalling in Amsterdam is niet te betalen. Hij mocht continu naar buiten, en zomers lekker de hele dag op de wei. Hij veranderde voor mijn ogen van ietwat chagrijnig ding tot wilde hengst!
Nou was hij niet echt een hengst natuurlijk, maar dat dacht hij wel! Elke lente was het raak. Gillen, diarree, overal overheen plassen...en toen hij in de wei ging met een 4 jarige quarter hengst stond meneer, met zijn 18 jaar, op zijn achterbenen te laten zien hoe sterk hij dan wel niet was
Dat was niet zo geslaagd, maar vanaf toen werd het wel zijn officiële taak om de veulens en jonge paarden "op te voeden". Dat vond hij schitterend!Hier was hij bijna 20, een flink stuk kleiner dan de twee tinkerhengsten waar hij mee staat, maar intimidatie? D-Day laat zich niet intimideren!
De jaren erna werd het voor hem wat rustiger. Hij kwam in een iets groter groepje te staan, van 4 tot 5 paarden (inclusief hijzelf) en hij hoefde steeds minder op te voeden. Hij kon wat meer genieten van zijn "pensioen"! Want rijden heb ik met hem eigenlijk niet echt meer gedaan. Ik was net wat te groot, dus ik wilde er niet meer op. Heel soms ging ik stiekem een rondje zonder zadel door de bak, maar echt rijden hebben we nooit meer gedaan. Vrijspringen daarentegen...dat vond hij wel wat!
Over de jaren heen werden we allebei minder fanatiek...dus toen werden het cavaletti's! Maar...wel met extra hoge moeilijkheidsgraad.
Ik kwam door drukke tijden op school wat minder op stal, en bijkomstig was dat mijn ouders gingen scheiden. Mijn vader had geen auto, en alleen mijn moeder kon mij brengen met de auto. Ik ben nog wel een paar keer gaan fietsen, maar dat was een uur heen en een uur terug...geen doen, als je pas om 5 uur klaar bent op school! Gelukkig stond hij 24/7 met vriendjes buiten, dus in zijn behoefte was hij altijd voorzien!
De winter vond hij steeds wat moeilijker. Hij liep wat stijver, maar was uiteindelijk nog steeds zijn blije zelf! In het voorjaar hielpen we hem wat met zijn vacht, maar hij werd gewoon ouder.
Door de jaren heen had ik een ontzettende band met hem opgebouwd...ondanks dat ik hem maar weinig zag. Hij was een ontzettend gevoelige pony. Ik hoefde maar mijn schouders naar zijn hoofd te draaien en hij wist dat hij de andere kant op moest. Van hem heb ik de "paardentaal" geleerd, en wat was hij een goede leermeester. Hij was goudeerlijk: als jij het goed deed, deed hij wat je zei, maar liet je een steekje vallen, dan was hij er als de kippen bij!
Ik noemde hem altijd mijn Draakje, maar ook het Rode Racemonster, en later mijn Ferrari. Want hij was, en is, mijn meest kostbare bezit ooit!
En toen kwam de verschrikkelijke dag dat ik een belletje kreeg van een stalgenoot. Ik werd nooit gebeld door stalgenoten, dus de grond viel me eigenlijk direct onder de voeten weg.
D-Day heeft liggen stuiptrekken in de paddock, en hij zakt nu steeds door zijn achterbenen heen.
Ik kwam net zelf uit het ziekenhuis voor onderzoeken, en moest daarna naar mijn werk. Gelukkig was mijn moeder erbij. We hebben toen direct de dierenarts opgebeld, maar ik kon in eerste instantie geen vrij krijgen. Uiteindelijk hebben we iemand kunnen regelen, maar die kwam te laat, dus de dierenarts belde mij toen ik aan het omkleden was om naar stal te gaan. Ik wilde dat ze eerlijk was.
Het ziet er niet goed uit. Hij kan niet goed lopen, de coördinatie in zijn achterbenen is slecht. Het is wachten op de volgende aanval.
Op stal zag ik een zielig hoopje paard. Niet zoals D-Day was. Een ander had het wellicht niet opgemerkt, maar ik zag dat het niet goed was. Ik kon niet leven met het idee dat hij wellicht weer een aanval zou krijgen, en dan? Belandde hij wellicht in de sloot? Of was er niemand op stal? En dan? Nee, dat kon voor mij niet.
De dag erna, op 19 April, ben ik de hele dag op stal geweest. Het zonnetje scheen, en aan D-Day was niet te merken dat er wat was. Hij bokte, hinnikte, rende als een gek door de bak heen...maar hij zette steeds net zijn benen verkeerd weg. Ik was bang dat als hij straks de wei op ging dat hij niet meer zichzelf kon zijn, of nog erger, het probeerde en er achterkwam dat het niet meer kón.
Ik heb getwijfeld en gejankt, heel erg veel. Want deed ik nou wel het juiste? Maar hij had niet eens meer een zomervacht onder zijn wintervacht. Ik ging niet mijn pony in zijn eentje op de wei zetten met een deken om, omdat ik dat zo graag wilde. Het was genoeg.
D-Day is gegaan zoals ik hem kende: met pit, vuur, en een eerlijkheid die niet te overtreffen valt. Hij heeft acht mooie jaren van mij mogen zijn, en ik ben hem elke seconde dankbaar. Elke ervaring, of ze nou leuk of niet waren, hij was mijn beste vriendje.
En mijn beste vriendje dat zal hij blijven, voor altijd.
