Geplaatst 
Please don't give up the fight...
Bibberend en bevend ga ik met mijn muis naar In Memorian. Waarom... Waarom het plotselinge wegvallen. De vraag waar niemand antwoord op heeft...
Bijna 10 jaar geleden kwam jij mijn leven binnen. Ik zag je, ik wou je. Ik heb je, ik hou je.
Je zou gevaarlijk zijn, niet geschikt voor kinderen zijn en wat al niet meer.
En oh boy, ik heb inderdaad heel wat met je te stellen gehad in de begin jaren. Je was een onzekere, overgevoelige dame met temperament. ('Koop een tinker zeggen ze, die zijn lekker makkelijk zeggen ze!) Wat had ik mijn handen vol aan jou. Mijn mooie blauwe Reus, mijn mooie Tank.
Maar vanaf dag 1 was er die connectie. We lieten elkaar nooit meer los. Je had voordat je bij me kwam al heel wat meegemaakt. En ik heb die bewuste dag de belofte gemaakt dat jij voor altijd bij me zou blijven tot het niet meer kon.....
Helaas was die dag gisteren, dinsdag 22 november 2016. 1 van de meest zwarte dagen in mijn leven.
Ik werd gebeld door de stal eigenaren. Je had je hele stal afgebroken en was jezelf niet. Je at niet en stond in een hoekje. Ik ben zo snel als ik kon naar stal gegaan en had inmiddels de dierenarts gebeld.
Hij was er gelukkig gauw. Na enig onderzoek bleek; gaskoliek. Mijn wereld stond stil. 'Wat kunnen we doen?' Vroeg ik. We hebben meteen Buscopan en pijnstiller gespoten. Het zou met 1.5 uur zienderogen beter moeten gaan, anders .....
En meisje, het leek even beter met je te gaan. Echter na 2 uur kreeg je meer en meer koorts. Ik keek naar je en ik moest en zou je hier doorheen krijgen. Dit mocht jou niet gebeuren. Niet na bijna 10 jaar samenzijn. De dierenarts kwam weer, voelde je op en helaas... Hij had slecht nieuws. Het was erger dan gedacht.
En dan staat je wereld stil.... 'Je enige keus, maar met maar een paar procent kans, is NU naar de kliniek rijden...'. In 5 minuten beslissen over een leven dat 10 jaar bij je is geweest. De tranen stromen over mijn wangen. Ik kan het niet. Maar ik moet. Ik keek jou in je ogen, je keek me aan. Je was je aan het afsluiten... Nog even een fractie van een seconde dacht ik er aan om jou toch op de trailer te zetten. Maar zo snel als deze gedachte binnen kwam, zo snel heb ik hem weer achter me gelaten. Nee, je bent bijna 20 en met zo weinig kans dat jij überhaupt de operatie zou overleven en de kans op herstel echt minimaal was. Wou ik je dat niet meer aan doen. Als ik je al moest laten gaan, dan hier. Met je hoofd in de zon en je neus in de wind. Na een moment van samenzijn waarin ik voor de laatste keer in je manen heb staan huilen, je alles wat ik je nog wilde vertellen verteld had. Nam ik je mee naar buiten. De zon in. 'Kom schat, we gaan buitenspelen...'
Nog een laatste groet naar mijn zusje en mijn moeder. Een laatste foto. Een laatste moment. Er ging zoveel door me heen...
Je bent gaan liggen en het was klaar... Mijn mooie blauwtje is niet meer. Mijn trots. Mijn rots in de branding. Mijn alles. Mijn wereld. Mijn steun en toeverlaat. Mijn psycholoog. Mijn vriendin.
Wat er nu door me heen gaat is onbeschrijflijk, met geen duizend woorden te beschrijven.
Er is nog zoveel wat ik wil zeggen, we hadden nog zoveel plannen. Waar jij ging, ging ik. En andersom.
Jij zou er zijn als ik zou trouwen. Jij zou mijn kinderen leren rijden. Jij en ik.....zouden nog zo lang samen moeten zijn.
Meisje, ik hoop dat ik het goed gedaan heb de afgelopen jaren. Ik heb van je genoten. Je hebt me laten groeien. Je bent een paar keer met mij van west naar oost verhuisd. Je was mijn wereldpaard. Een echte once in a lifetime. Ik mis je
Mijn hart bloed. 
wat erg... nogmaals sterkte!! 
. Hopelijk kun je het een plekje gaan geven. Zeker als het zo onverwachts komt is het nog erger. 
