Geplaatst 
Vanochtend is Elfried, Mien Moatie, in alle rust ingeslapen.
Casper ( de eigenaar ) en ik waren er bij.
Elfried werd oud, en de hardnekkige, gore en sluiperige ziekte aan zijn benen was in zo'n ver stadium dat het nooit meer beter zou worden. Je had pijn. Dag en nacht.
Het ging ineens allemaal zo snel.
Nooit meer samen het bos in, nooit meer samen op avontuur. Nooit meer genieten van die Belg.
Je bent in die jaren dat ik op je mocht rijden echt mien moat geworden. We hebben veel overwonnen, en je hebt mij enorm veel geleerd.
Het enigste lichtpuntje is dat we weten dat je nu geen pijn meer hebt. Het is goed. Het sprookje is uit.
Rust zacht moatie. Ik ga je ontzettend missen.
Dat is de tekst die ik al geschreven had voor het moment van inslapen. Want nu ben je er niet meer.
Ik heb al eerder een topic aangemaakt over de weg naar zijn dood.
http://www.bokt.nl/forums/viewtopic.php?f=100&t=1887013
Vanochtend was het dus zo ver. Om half 8 reed ik naar de manege toe. Totaal lamgeslagen. En ik hoorde mezelf denken. De laatste keer dat ik naar mijn moatie, Elfried toe ga.
Om 8 uur zou de dierenarts op de manege komen om jou in te laten slapen. Ik zelf scheet hem enorm. Ik was zenuwachtig en bang voor wat er komen ging. We hebben nog even bij je gestaan op stal. Het laatste beetje snoepjes gegeven. Gelukkig kon je daar enorm van genieten want je at mijn hand er zowat bij op. Op een gegeven moment draaide je van ons weg. Heel apart. Je stond met je kont naar ons toe.
Ik ben weg gelopen want het greep me verschrikkelijk aan eventjes. We hebben binnen even koffie gedronken, en toen zijn we gezamenlijk naar buiten gelopen. Jij liep achter ons aan. Zo stijf als je was. Gelukkig mocht het in het weiland gebeuren. Jouw prettigste plek. Vertrouwd.
Ik ben een paar meter verderop in het gras gaan zitten. De eigenaar stond er bij. Die aaide je over je neus. Dat was een mooi maar ook enorm hard moment. Ik heb daar alleen maar zachtjes zitten huilen en hardop gezegd; bedankt jongen. bedankt.
Je kreeg de eerste shot. Je werd rustig, je hoofd zakte iets naar beneden. Rust. Sereen.
De tweede shot zorgde er voor dat je rustig ging liggen. Dit was het moment waar ik zo bang voor was, maar mooier kon niet. Je zakte heel rustig in elkaar.
Toen je eenmaal lag ben ik bij je hoofd gaan zitten. Nog een keer jouw geur ruiken.
De laatste shot zorgde er voor dat je hart stopte. Dit was na 5 minuten al gebeurd.
...
Daar lag je dan. Dood. Maar zo mooi. Zo rustig. En ik zei nogmaals; Bedankt jongen. Dit heb je verdient. De eigenaar was stilletjes en ook verslagen. Zijn lieve trouwe maatje die hij al vanaf 5 maanden oud had, is niet meer. Elfried is op 3 weken na 18 jaar geworden.
Ik merkte meteen dat er ook een enorme last van mijn schouders viel. We hebben anderhalve week naar dit moment toe geleefd. En dat was echt killing. De moeheid kickte meteen in, maar ik werd ineens heel rustig.
We kunnen nu terug kijken op al het moois wat we beleefd hebben met jou.
Sleeën...
Meegedaan aan een Bos cross.. Met hindernissen...
We staan op een kalender...
En het geen waar ik nog steeds f*cking trots op ben, Gezwommen in zee!!.....
Nogmaals Elfried, bedankt voor al je fijne ritjes. Bedankt dat je zo veel voor me betekend hebt. Je was écht mien moatie.
Groetjes Mathilde
