Geplaatst We waren een super goed team. We konden samen alles overwinnen. En nu ben je er niet meer. Je hebt 14 jaar mogen worden.
Rust zacht, het ga je goed in de paardenhemel. Eet daar maar zoveel gras als je wilt, want daar hield je nog het meest van!
Dag lieve, stoere vent.
Alles staat even stil. Vanmorgen begon de dag als alle anderen. Ik zou David naar school brengen en ik zou jou en Bliksem daarna voeren. Maar vanmorgen vroeg stond de buurman aan de deur. "Je moet komen! Ik vind het heel erg om te zeggen, maar ik denk dat er een paard dood in de wei ligt!"
"WAT?!" Ik schrok me kapot. "Welke?? De grote of de kleine??" In een flits hoopte ik dat hij het over Bliksem zou hebben.
"De grote!"
Nee!! Dat kon niet! Dat kon gewoon niet waar zijn! Ik vloog naar buiten en liep schreeuwend naar de weide. Daar zag ik je liggen. "Ja, hij is dood!" Schreeuwde ik en kon alleen maar huilen.
Samen met de buurman ben ik naar je toe gelopen. Het leek alsof je lag te slapen. Er was niets aan je te zien.
Ons vermoeden is dat het heel snel is gegaan. Je hebt geen sporen achter gelaten, je was niet ziek. Je laatste voerbeurt was je er weer als de kippen bij, zoals altijd...
Nu is mijn hoofd leeg, ik ben er kapot van. De dierenarts heeft je nog bekeken, maar hij kon niets anders doen dan gokken wat er eventueel was gebeurd. Hartstilstand? Koliek? We zullen er niet achter komen.
Gisterenavond hebben we nog een heerlijk relaxt buitenritje in de avond zon gemaakt, zonder zadel. Niet wetend dat het de laatste zou zijn.
We gaan je als gezinspaardje ontzettend missen, dat is 1 ding wat zeker is. Maar we zullen je altijd blijven herinneren als die gekke Maflinger, want dat was je!
Zo reden we het liefst, lekker maf en vrij. Gewoon zoals wij dat samen deden!
Zwemmen was je dol op!
Je was ook heel lief voor David. Waarmee jij heel braaf rondjes door de paddock stapte.
David deed ook gekke spelletjes met je, jij vond het allemaal best.
Dag grote vriend, lieve gezinspony.
