Geplaatst 
Het is inmiddels al weer 2 maanden geleden dat je weg bent, maar ik wou toch nog een topic voor je maken.. Omdat je het verdiend..
Samen zijn we op gegroeid.. Je bent meerdere keren beleerd geweest maar het was niet je ding. En omdat we de andere pony's ook hadden mocht jij gewoon lekker op het land staan. Je hebt op meerde plekken gestaan, maar omdat je als veulentje een ongeluk gehad hebt met de trailer heb je daar een trauma aan.. Daar moest je altijd lopend na een nieuwe stal..
Er gingen jaren voorbij, ik was klein en soms poetste ik je verder niet.
Maar vorig jaar kwam je weer thuis te staan. Toen veranderde alles, ik kwam een keer uit school en ik dacht waarom train ik Jarno ook niet eens een keer? Longeerlijn er aan en ik longeerde je, het was zo gek want het ging zo goed. Sindien ging ik he vaker longeren.
En ik bedacht me waarom zou ik geen vrijheidsdressuur doen? Ik deed het al heel lang met mijn andere pony. Zo gedaan, ik leerde je een rondje lopen.. Toen er een keertje kennisen waren liet ik het eens Zien. Waarop de reactie kwam doe voorzichtig je weet dat Jarno heel raar kan reageren. Maar ik vertrouwde je. Ik leerde je klassieke buiging en het ging allemaal zo goed.
je had al heel lang een touwhalster maar omdat hij zo fel roze was, was je er bang voor. Maar omdat het zo goed ging pakte ik m er weer eens bij en na een paar tellen kon ik het zo om doen, oh wat was ik trots.
Toen ook een keertje geprobeerd om bij een zeil in de buurt te komen met heel veel geduld en rust durfde je op 1 meter afstand er bij in de buurt te komen, en weer was ik trots.
Omdat het zo goed ging besloot ik samen met mijn zus dat ik weer een keertje op Jarno kon. Zadel op hoofdstel in. En er op. En je reageerde zo goed
ik was zo trots, rondje gestapt en er weer af. 
Toen een tijdje niet zoveel met je gedaan dan vrijheidsdressuur en een beetje parelli.
En ik weet nog zo goed op een zondag ochtend besloot ik het zeil er weer eens bij te pakken, en wat gebeurde er? Je volgde me over het zeil
je vertrouwde me echt volledig!We gingen wel eens wandellen over het erf, en vond je iets eng dan gingen we rustig het bekijken en zo vond je steeds minder dingen eng.
Maar toen moest je weer verhuizen, ons land was te klein en je begon weer wat ongelukkiger te worden.. Je ging na kennissen, je zou daar en top plek krijgen met maatjes en veel land en een schuilstal. Maar je was er helemaal niet blij.. Ik kon niet zo vaak komen omdat ik het druk had met school, maar als ik kwam stond je te hinniken bij het hek en oh wat was je dan blij!
Je kreeg een nieuwe deken, en na een tijdje begon het al te wennen op je nieuwe plek.
Toen ik nog een keer langs kwam stond je bij de andere paarden, we deden nog grondwerk en je volgde me altijd, ik deed nog een keer vrijheidsdressuur..
Dit is de allerlaatste foto die ik van je heb gemaakt..
Ik weet nog toen ik wegliep je altijd bij het hek stond te hinniken..
En toen mijn zus op een dag, en ze vertelde dat je die dag was overleden, je had een aanval gekregen en je was dwars door de hekken gekregen, de dierenarts heeft je uit je leiden verlost.. We wisten altijd al dat je niet helemaal gezond was maar dit was toch zo onverwachts..
Ik huil nu alweer omdat ik dit typ, want oh wat mis ik Jarno
je was zo'n speciaal paard! Je hebt mij zoveel geleerd! Dat je het liefst in vrijheid wou trainen, dat je met veel rust en vertrouwen alles kan. Ik heb 100den herrineringen aan jou. Dankjewel voor alles! 
Bedankt voor alles Jarno
Jarno van stal Remoli 28.12.15
