Geplaatst Wanneer je geen tijd meer samen hebt..
2,5 jaar heb ik van je mogen genieten topper, de 29e kwam je en de 29e ga je.. Zo jong, je bent pas 9 jaar.
Je was, nee je bent niet míjn paard, we waren geen team en samenwerken is lastig, maar ondanks dat ben ik zoveel om je gaan geven en heb je me zoveel geleerd, allemaal ervaring voor in mijn toekomst zonder jou. Ik hoop voor je dat ze daar waar je heengaat geen stallen hebben en dat je lekker vrij mag zijn, want jij doet het liefst wat je zelf wil, lieve eigenwijze merrie.
Augustus 2015 kreeg ik het nieuws dat je kreupel liep en ben je op de foto gekomen, de diagnose was spat. Ik schrok er niet van, tot ik hoorde dat het er niet goed uit zag, er waren 2 behandelmethodes, waarvan 1 ontzettend kostbare, waarvan ik wist dat het geen optie zou zijn. We zijn gestart met behandelen en de eerste week leefde je op, ik kreeg hoop dat het weer goed zou komen. Een tijdje later werd het niet beter, maar ging het slechter met je, je bent chagrijnig, nukkig en wilt niks. Ik heb de dierenarts gebeld en verteld wat er aan de hand is.
26 november 2015 kwam de dierenarts voor je, je was zo braaf, dat had ik niet verwacht, ik was zo trots! De dierenarts vroeg of we een stukje wilde draven, tuurlijk wilden we dat, alles om ervoor te zorgen dat het niet waar was wat ik diep van binnen al wist.. Longeren in de bak was niet eens nodig, de dierenarts had genoeg gezien, 50 meter draven en ze had genoeg gezien.. Dit was niet goed, dit kon niet goed zijn. En inderdaad de dierenarts bevestigde mijn gevoel, het komt niet weer goed.
Daar sta je dan met je goeie gedrag.. Paard aan de hand dat nog snoepjes probeert te bedelen, tranen in je ogen van t slechte nieuws en een dierenarts die er verslagen bij staat.
5 december heb ik foto's van je laten maken, een soort afscheidsshoot. Oh en merrie als je was, was je zo vervelend, wat nou ziek?! Jij liet gewoon je kunstjes nog even zien. Een glimlach op m'n gezicht als ik hier aan terug denk, zo was jij, nee zo ben jij.
17 december had ik een helder moment en heb ik de knoop doorgehakt. 29 december moet het zover zijn. Ik heb de hele dag om je gehuild en school kon me gestolen worden. Het ging met vlagen, het ene moment kon ik blij over je vertellen, het volgende moment stond ik te janken als ik alleen nog maar aan je dacht. Alles hebben we geregeld, het gaat helemaal goed komen
22 december en ik had nog een week te gaan met je, ik zal eerlijk zijn, ik ben er zat van. Ik hikte er tegenaan en jij stond daar maar en had niks door, nog niet. De laatste keer poetsen, wandelen en stal uitmesten, het kwam er allemaal aan.. Wist ik veel dat ons laatste ritje, echt de laatste was.. Het is goed meisje, het is echt goed zo, jij verdiende beter dan dit..
29 december met een prachtig zonnetje op de achtergrond ging je, je was zo braaf.. Ik heb de beslissing gemaakt die je zelf niet kon maken.
Zoveel mooie momenten mogen beleven, zoveel geleerd, zoveel tranen, zoveel gelachen en nu is het stil.
Als twee lieve bruine ogen vragen
Help me, ik voel me niet fijn
Mag je dan omdat je voelt dit is het einde
Egoïstisch zijn?
Als je van de dierenarts hoort
Dit komt nooit meer goed
En zij krijgt steeds meer pijn
Mag je dan omdat je haar niet kan missen
Egoïstisch zijn?
Als twee trouwe ogen zich sluiten voorgoed
En je zonder haar naar huis toe moet
Met een halster in je hand
En je hart vol pijn
Dan probeer je jezelf te overtuigen
Ik mocht niet egoïstisch zijn.
Al die tijd met zijn tweetjes
Elke dag samen was een feest
En in al die tijd
Is zij zelf niet één keer
Egoïstisch geweest..
Slaap lekker grote vriendin, ik zal je missen, je maakte m'n leven een heel stuk mooier
Wat een mooie foto's van jullie samen! Heel veel sterkte met dit verlies 
