In die ruim 7 jaar was ze iedere keer weer een lichtpuntje, haar vrolijke, brutale, nieuwsgierige, enthousiaste en onstuimige zelf. Het maakte niet uit wat we deden, ze vond alles leuk en deed alles met een extreme overgave.
Helaas kwam daar deze zomer ineens een einde aan. Het leek een simpele blessure die achteraf het begin was van een afbraakproces. Toen ze uitendelijk ook niet meer fatsoenlijk kon draven hebben we een spierbiopt genomen en daaruit kwam helaas geen goed nieuws (PSSM1).
Ondanks dat ze altijd al koolhydraat arm gevoerd werd hebben we nog enkele dingen geprobeerd maar ze werd slechter en slechter. Deze week heb ik definitief besloten dat ze dit niet verdient...
Haar leven was veel te kort.....

