Geplaatst Wonder was echt een wonder, ze deed op allerlei manieren gewoon haar naam eer aan. Voor mij was ze echt heel bijzonder, liefde op het eerste gezicht. Mijn maatje, mijn liefde, mijn alles.
Men zegt wel eens, liefde is loslaten. Maar dit is niet makkelijk, het is echt zwaar. Wanneer is het moment daar je dat echt moet gaan loslaten? En waarom?
Sinds ik paardeneigenaar ben, sinds Wonder dus, roep ik dat ik alles zou doen in het belang van het paard. Maar wat is dat dan precies? En hoe kun je zoiets meten? Mijn ervaring zegt dat het niet te meten is. Ik ben echt een gevoelspersoon, het meeste wat ik doe is op gevoel en kan ik dan ook vaak niet onderbouwen en dat maakt het wel eens lastig voor de buitenwereld.
Maar mijn gevoel volgen is ook niet altijd vanzelf sprekend voor mij. Ik probeer er ook wel eens voor te vluchten, ik hoop dan ook dat mijn gevoel mij bedriegt, maar helaas.
Met Wonder heb ik een hoop mee gemaakt de gebruikelijke ups and downs. Ik heb getwijfeld of wij wel bij elkaar paste, of zij niet veel beter bij iemand anders kon zijn. Was ik wel het goede baasje? Kon ik haar wel geven wat ze nodig had? En als ik dat dan weer dacht, ik besloot haar misschien wel aan iemand anders te schenken, kwam ik aan op stal en keek ze mij aan, dan voelde ik iets: 'We horen bij elkaar'.
Liefde is ook samen zijn, samen vechten, samen huilen en soms ook ruzie. Nee, het was niet altijd makkelijk met Wonder. Ze was vaak bang, vluchtte graag en ook met rijden was het niet altijd makkelijk. Ik gaf haar tijd, mijzelf tijd en werkte op alle vlakken er aan dat het beter zou worden. En dat werd het ook. Maar het werd ook minder, begin 2014 ging Wonder weer achteruit. Na periodes van rust ging het beter maar het was niet meer hetzelfde. Dit had ik niet direct zo door. Ik dacht 'Ze wordt relaxter, ouder en wijzer'. En toen op een dag kreeg ik zo'n gevoel dat er iets niet goed was met haar rug, ik dacht aan kissing spines. Maar ik was bang om de waarheid te horen, ik maakte wel een afspraak bij de dierenarts, wel pas voor over 1,5 maand. Dan kon ik nog aan het idee wennen, ik besloot wel Wonder niet meer te rijden.
Bij de dierenarts werd mijn vermoeden bevestigd, wat een ramp was die dag. Ook gaf de dierenarts aan dat er geen behandeling meer mogelijk was, ze was al best wel versleten en had daarnaast ook andere klachten. Wegens de gevoeligheid op haar voeten was het advies ijzers te gebruiken, zo gezegd zo gedaan. En het hielp! Wonder ging beter bewegen en na 2 weken was de pijn in haar rug met 90% afgenomen. Wandelen ging weer beter en Wonder was echt energieker. Wonder heb ik toen beleerd voor de wagen en we hebben een aantal heerlijke menritjes gemaakt. Ze deed het echt super en genoot daar ook zichtbaar van.
Echter kwam er weer dat gevoel, dat stemmetje. Ik maakte met mijzelf een afspraak, wanneer ik Wonder nog één keer kreupel zie dan is het afgelopen. Wonder mag geen pijn hebben omdat ik haar niet kan missen. Helaas duurde dit niet lang, Wonder was weer zichtbaar kreupel.
Na deze dag heeft Wonder nog 1 maand geleefd ik heb overleg gepleegd met de dierenarts en de laatste 1,5 week heeft ze op de metacam geleefd. Ze veranderde weer naar haar vrolijke zelf. Dit was zo duidelijk, zonder pijnstillers had ze dus echt veel pijn waardoor ze niet meer haarzelf kon zijn. Dit vond ik echt een verschrikkelijke ontdekking, ik wilde haar niet laten lijden, maar ik wilde haar ook niet kwijt.
In de laatste maanden werd onze band anders, de relatie was verstoord tot het moment ik de beslissing had gemaakt. Toen stelde Wonder zich weer open en konden we de laatste week samen doorbrengen. Zonder moeten zonder dwang, gewoon ons 2.
En nu een jaar later...
Het afscheid valt mij nog steeds zwaar, ik kan vaak nog niet met droge ogen naar foto's of filmpjes kijken. Ook dit verhaal heb ik het niet droog kunnen houden. Maar ik heb geen spijt van mijn beslissing, Wonder was het enige wat telde en zij verdient geen pijn (niemand verdient pijn overigens). Voor mij is het niet makkelijk, maar ik weet dat ik het beste heb gedaan, voor haar omdat ik van haar houd.
Liefde is loslaten.
Kleine greep van de foto´s, staan niet in chronologische volgorde.
