Geplaatst 
Cindy
*17-05-1985 - † 07-09-2015
Ik vind het nog altijd moeilijk om er over te praten. Nu, bijna twee weken later, heb ik eindelijk de moed bij elkaar kunnen rapen om een topic te openen.
Woensdag 7 oktober 2015, het leek een prachtige dag te zijn. Ik had een heerlijke korte dag op school. Om half 5 moest ik werken. Na school lag ik dus even lekker op de bank, ik keek de halve finale van Dance dance dance via uitzending gemist, heerlijk! Rond kwart voor 4, vlak voordat ik besloot om me te gaan omkleden voor mijn werk, ging de telefoon. Mijn moeder pakte op. Normaal praat ze voluit aan de telefoon, nu was ze stil. Nog geen minuut later kwam ze de kamer binnen lopen. “Cindy is dood” zei ze, zelf nog helemaal in shock.
Het eerste wat door me heen ging was natuurlijk; ‘Nee, dat kan niet.’ Ik vroeg nog aan haar; “Is ze ziek? Of is ze al dood?” Waarna mijn moeder haar jas pakte en zei; “Ze is dood”.
Helemaal in shock vloog ik naar de grond, hoe kon dat nou? Cindy was pas 21, had ze pijn gehad? Was ze ziek geworden?
Ik wilde haar zien, afscheid van haar nemen. De reis die normaal 5 minuten duurde, leek nu wel uren te duren. Op de radio, was “Read all about it” van Emeli Sandé. Ik heb dit liedje nog nooit zo diep geluisterd dan op dat moment.
We kwamen aan, van een verte zag ik haar al liggen. Meteen toen ik haar zag, barste ik in tranen uit. Mijn meisje, mijn vriendinnetje, mijn steun en toeverlaat, lag daar in het gras. Mijn opa en oma stonden op de weg. “Ze heeft geen pijn gehad” hoorde ik oma nog zeggen, maar ik had de kracht niet om er op te reageren.
Ze lag er netjes bij, alles wees erop dat ze een hartaanval had gehad. Ze had zelfs nog een pluk gras in haar mond. Ik wilde alleen zijn met haar. Onze laatste minuten samen. Ze was er niet meer, toch voelde het vertrouwd. Herinneringen op gehaald. Als laatste heb ik haar bedankt. Bedankt voor alles, dat ze mijn vriendinnetje was, dat ze altijd voor mij gezorgd heeft en op me gepast heeft. Bedankt voor alles wat ze me heeft geleerd.
Ik moest haar laten gaan. Haar voorpluk, staart en een pluk manen knipte ik af, als laatste gaf ik haar een knuffel, kus en kriebel over haar oor. Dat vond ze altijd zo fijn.
Zo, dat is er eindelijk uit. Het voelt zo verschrikkelijk. Er is nog geen minuut voorbij gegaan zonder dat ik aan haar heb gedacht. Ik herinner me alles nog, tot in detail. Ik moest doorgaan, door knocken, dat had ze zo graag gewild. Echter voel ik me ook zo ontzettend schuldig. Ik was niet meer bij haar geweest. De week ervoor was ik ziek. 2 dagen voordat ze stierf, heb ik haar deken nog verwisseld. Gelukkig heb ik haar wel altijd geknuffeld, altijd geknuffeld alsof het de laatste keer was. Het was de laatste keer..
Cindy is lang ziek geweest, ze heeft zich nooit lekker gevoeld. Althans, dat dachten wij. 3 jaar geleden is de ziekte van cushing bij haar ontdekt. Daar kreeg ze medicijnen voor, maar ze reageerde daar helemaal niet goed op! Ze werd mager, ziek van de medicijnen. Meteen stopte ik ermee, ik wilde haar beter maken, niet nog zieker! Het ging een tijdje goed, zonder de pillen juist nog beter. Maar ze werd magerder, magerder en nog magerder. We konden geen oorzaak vinden. Ondanks dat, was ze zo ontzettend vrolijk. De tijd die ze had, de tijd die wij gehad hebben, neemt niemand ons meer af. Deze 9 jaar, waren de mooiste 9 jaar van mijn hele leven.
2 dagen na haar door, belde ik met de stamboekhouder. Hier kwamen we tot een behoorlijke ontdekking. Haar paspoort was vervalst. Ik wist het, ik wist gewoon dat er iets niet klopte. In het paspoort dat we meekregen toen we haar kochten, stond aangegeven dat ze in 1994 geboren was. “In ons systeem, staat dat ze geboren is op 17-05-1985”. Dat verklaarde zo veel; het vermageren, de slechtere tanden. Ik voelde me opgelucht. Mijn lieve Cindy, ze is 30 jaar mogen worden.
bedankt voor de mooie 9 jaar die wij samen mochten zijn, bedankt dat je er altijd voor mij was. Ik blijf voor altijd van je houden. Jouw naam staat voor altijd in mijn hart
Bedankt voor het lezen
