Geplaatst 
29 december 2012, wat ik kan zeggen 1 van mijn ergste nachtmerries kwam uit...
Mijn altijd gewilde eigen pony overleed die dag
Ergens in januari 2012 kwam ik een foto van jou tegen op toen nog het zo populaire 'hyves' jou baasje zocht met spoed een nieuw baasje voor jou.
Toen ik voor de zoveelste keer aan mijn moeder ging zeuren over een pony waar haar toenmalige vriend bij zat en ze elkaar aan keken had ik nooit verwacht dat hij zou zeggen; bel maar en de rest word geregeld.
Dus ik als een kip zonder kop bellen en een dag later werd je gebracht.
Toen ik de trailer zag aankomen stond ik op en neer te springen als een klein pennymeisje die haar eerste pony kreeg
Tot het moment dat de trailer opem ging een een klein wollig 'iets' tevoorschijn was, want zeg nou snel de knapste was je niet
Maar iets zij me dat ik voor je moest gaan, niet wetende dat ik je 11 maanden later alweer zou moeten laten gaan.
De tijd vloog voorbij, en we kregen een band en meer dan dat zelf...
JIJ werd mijn beste vriend in die tijd.
En je werd steeds mooier.
Ookal woonde ik op dat moment in duitsland, elk weekend en in de vakantie's kwam ik trouw naar je toe.
In het begin kon jij mij niet echt leiden en ging je er gouw vandoor toen je me zag.
Tot op het moment dat jij door kreeg dat ik altijd van die lekkere keelsnoepjes bij me had
Toen je dat eenmaal door had wist je nooit hoe snel je bij me moest komen om een te scoren
Ookal was je nogmaar 2 liet jij je niet kennen door angst, was iets eng? Een 'braaf jongen' of 'het is goed' en een aai was genoeg en je liep weer ijverig door alsof er niks aan de hand was.
Hengstige merries? Een strenge NEE! Was genoeg en je schonk er geen aandacht meer aan.
Los lopen in het bos? Waarom niet! Roepen en je kwam.
Buitenritjes mee als handpony? Geen probleem joh! Is toch leuk
Momenten die ik altijd zou koesteren met jou...
Maar die ene dag, de dag dat jij ging...
Ik kan zeggen de ergste dag in mijn leven.
Je was al een paar dagen ziek en eigenlijk gaf ik de hoop op, maar die ene morgen op 29 december dacht ik dat het beter ging.
Ik ging even een uurtje naar huis om te ontbijten, maar na een half uurtje zei iets in mij dat ik terug moest gaan naar jou.
Toen ik aankwam zag ik je niet, toen ik dichterbij kwam zag ik je liggen en hoorde ik je hinniken.
Toen wist ik dit is foute boel, want je sprong altijd meteen op als ik kwam.
Ik heb mijn leven nog nooit zo hard gerend en die paar meter leken kilometers...
Toen ik bij je kwam liggen waren je ogen al leeg, je had niet meer die lieve zachte blik in je ogen, maar niks meer dan een kille waas..
Je was op weg naar de eeuwige groene weides.
Je probeerde nog je hoofd op te tillen en er kwam een zacht briesje als of je vroeg; mag ik gaan?
Toen ik zei; het is goed mijn lieve jongen ga maar, hinnikte je 1 keer zachtjes en nam je nog 1 laatste diepe zucht.
En dat moment staat op mijn netvlies gebrand...
En nu 3 jaar later typ ik dit met tranen die over mijn wangen rollen.
Iedereen vraagt zegt mij altijd; het was 'maar' een klein shetje, notabene een hengst je had er niks aan en inmiddels 3 jaar geleden, dus stop met janken.
Maar jij, jij was, bent en zal altijd mijn beste vriendje blijven!
'Het gemis en de pijn word nooit minder, je leert er mee leven'
respect en bedankt voor de gene die dit allemaal hebben gelezen
