Geplaatst ik kocht je op de gok. Ik wilde een paard voor de cross, vond jou: aangeboden als dressuurpaard, gereden door een dressuurruiter en staande op een dressuurstal. Er waren niet eens balken aanwezig dus ik had je nog niet op de sprong kunnen proberen als ik dat had gewild.
Je was groot, precies wat ik wilde. En je had zo'n prachtige kleur, met zoveel verschillende schakeringen; van zwart tot blond, alles zat erin. Samen vormden ze jou: een donkere vosruin van 1.76, 6 jaar en pas laat onder het zadel gebracht. Je was schraal en je had tijd nodig, tijd die ze je daar niet konden geven. Lang heb ik niet nagedacht; alles aan jou was geweldig: wanneer kon ik je komen halen! Binnen twee dagen stond je bij ons, waar je direct op je gemak was. De kudde accepteerde je zonder gedoe, je had alleen nog wel eens ruzie met ons kleine monster. Jaloers was ie, bang dat je zijn meisje af zou pakken. Maar dat deed je niet, want je had alleen maar oog voor de bazin van de kudde. Twee hoefjes op een buik waren jullie.
Toen begonnen we met trainen, want tja, uiteindelijk moest je doorgaan voor een crosspaard! Balkjes lopen aan de longe vond je weinig interessant. Regelmatig vergat je je voeten op te tillen of je ging doodleuk op de balken staan. Angstig begon ik me af te vragen of je wel zou kunnen en willen springen.
Maar toen gooide ik je alleen los in de bak. Omdat je vriendinnetje niet bij je was, begon je wild rond te rennen. Je had makkelijk om de hindernis heen gekund, want die stond midden in de bak. Maar je sprong, en hoe! Ik heb nooit meer getwijfeld aan je talent.
De eerste keer onder het zadel springen was een hele happening. Je sprong zó flink dat ik achter je aan de lucht door zeilde en in stilte bad dat je rechtdoor zou gaan na de sprong, zodat ik weer in het zadel zou landen. Dat deed je, lieverd die je was. Je ving me op en ging gewoon nog een keer. Je deed het voor me.
Ondertussen gingen we ook naar buiten. Bij de vorige eigenaren was je het erf nooit af geweest, eenmaal buiten ging je voorop en gaf je geen kik. Tot we bij het ruiterpad kwamen, op dat moment bezaaid met blaadjes. Want daar ging je dus eeeeecht niet op! Ik moest naast je komen lopen en pas toen vertrouwde je het voldoende om ons rondje af te kunnen maken. Je was verkeersmak geboren, de tweede keer gingen we direct alleen naar buiten. Ik vertrouwde je.
Helaas werd je maar niet dikker. De veearts kwam om je na te kijken, maar alles was in orde: je gebit, je mest, je bloed.. Ook de osteopate kon geen enorme blokkades vinden. Kwestie van voeren dus. Totdat de hoefsmid kwam. Al snel begon je hoef te bloeden, en niet zo'n beetje ook. Straalkanker, kwam al snel de diagnose. Paniekerig ging ik zoeken; was het behandelbaar? Kon je hier oud mee worden? Ging het überhaupt nog over?
Eens in de paar weken kwam de hoefsmid om de slechte plekken weg te snijden. Elke dag behandelde ik je hoeven zelf ook. Het werd minder, de kanker leek onder controle! Alleen bleef je maar mager. In de lente, op het gras zal het wel beter gaan, was het idee.
Nu was het lente en kwam je moeilijk uit je vacht. Terwijl de anderen bossen met haar achterlieten overal waar ze gingen, hield jij alles vast.
Er was echter verder niets met je aan de hand. Sterker nog, je had de lente in je bol! Op buitenrit liep je lekker stoer te doen tegen de merries (en ruinen
) die we tegenkwamen. Op dat ene stukje waar we die mountainbiker versloegen, waar je altijd even voluit mocht, daar ging je stout doen. Energie te over had je!
Tot de veearts kwam, vorige week. Hij bekeek je hoeven en zag direct dat het niet goed was. Ondanks de behandeling, ondanks alle goede zorgen, was het sinds de laatste keer zo ontzettend uitgebreid. Van één hoef naar drie en in de hoef waar het begon waren de woekeringen al zo ver gevorderd dat het een kwestie van tijd zou zijn voordat het naar binnen zou slaan. Als dat zou gebeuren kreeg je pijn, zou je kreupel gaan lopen. De beslissing was snel genomen.
Vandaag heb ik je moeten laten gaan, hoewel je nog even vrolijk als altijd was. Mijn hart is gebroken, jij was mijn once in a lifetime paard. Ik wil gillen, schreeuwen, janken, maar ik krijg je er niet mee terug. 7 jaar ben je geworden. Je had moeten gaan over 20 jaar, als je oud en op was, na een leven vol succes en geluk. Je had moeten gaan als je niet meer wilde, als je de dood zelf zou verwelkomen. Je had pas moeten gaan als we alles hadden ontdekt wat er te ontdekken viel. Je had niet nu moeten gaan..
Dag lieve jongen, het ga je goed. Ooit zie ik je wel weer, maar tot die tijd zal ik je zo ontzettend missen.
deze tekst laat zien hoeveel je van je maatje hield en dat zal hij zeker ook geweten hebben, sterkte TS 
Heel erg veel sterkte de komende tijd 
