Geplaatst Ik heb vroeger in een gezinhuis gewoond waar ze heel veel paarden hebben en er therapie mee doen. Nu woon ik daar al 3 jaar niet meer maar ik heb mijn paard er staan en kom er nog gewoon heel veel.
Deze week waren mijn pleegouders op vakantie dus heb aangeboden deze voorjaarsvakantie elke dag te komen helpen om voor de paarden en kinderen te zorgen.
Vanmorgen kwam ik al vroeg aan. Ik werd gelijk geroepen. Nikki. Onze haflinger lag vast gerold tegen een muurtje in de modder. Ik heb toen snel 2 halsters gepakt en heb toen samen met de andere begeleider haar teruggerold. Dat ging al erg moeilijk! Ze stond daarna meteen op en liep weg. Haar achterbeen was kreupel. Ik dacht van dat gaat binnen een paar dagen wel weer over...
Toch hebben we haar maar even apart gezet in de roundpen met wat hooi en water. Ze ging gelijk weer liggen dus ik begon mij zorgen te maken. Ze zag er erg ingevallen uit terwijl ze normaal echt de dikste van de kudde is..
Andere begeleider weer gehaald en toen even de dierenarts gebeld. De dierenart en ik dachten gelijk al aan koliek dus we moesten eerst even een kwartiertje stappen en daarna terugbellen om te kijken of hij langs moest komen.
Tijdens het stappen ging ze steeds liggen en ik moest haar steeds meer aansporen om te blijven staan. Dierenarts dus weer gebeld en die zou meteen langskomen. Ik heb bijna een uur met haar rondjes gelopen. Geschreeuwd en moest haar soms slaan ,waar ik mij nu nog schuldig om voel, om haar op te laten staan.
Maar het moest. Ze mocht niet opgeven. De dierenarts was aangekomen en dacht eerst aan koliek. Hij had haar pijstillers gegeven omdat ze duidelijk pijn had en spierverslappers. Ze had ondertussen 2x gepoept. 1 normale hoop en een kwartiertje later nog een paar drollen. Ze zou binnen 6 uur op moeten knappen en ze mocht nu wel even liggen omdat ze erg moe was van de pijn en het lopen. Ook zei de dierenarts haar hart raar klonk. Hij was erg onregelmatig en klonk anders dan een normaal hart zou moeten kloppen.
Dierenarts was weer weggegaan. Ik heb haar ieder half uur gecontroleerd en zag haar gewoon achteruit gaan. Haar tandvlees was erg bleek geworden en haar blik in haar ogen vergeet ik nooit meer.
Dierenarts gelijk gebeld en kinderen allemaal naar binnen gestuurd. Ik vreesde al en de dierenarts vreesde er ook al voor.
Hij is gelijk met spoed gekomen en zag het al. Nikki haar tandvlees was zeer bleek. En het wit in haar ogen was helemaal felrood geworden. Het is waarschijnlijk haar hart geweest. De dierenarts zei dat het einde verhaal was en dat ze echt niet meer te redden was omdat ze erg veel pijn had.
Toen was aan mij de zware taak om het aan de kinderen te vertellen. Die zaten binnen met spanning af te wachten wat er nou was. Want ik had tegen ze gezegt dat de dierenarts even kwam checken terwijl ik al wist wat er ging gebeuren...
Er is een van de kinderen die Nikki verzorgt dus die moest ik als eerste gaan vertellen dat Nikki ingeslapen zou worden. Dat was zo moeilijk
Ik heb nog nooit zoiets moeilijks moeten vertellen aan ze
Hopelijk is ze nu op de eeuwige weides.
Ik kan het nog steeds niet bevatten. Heb zelf ook veel met haar meegemaakt.
Lieve Nikki, ik zal je missen
