Vorig jaar mocht ik de toen net vierjarige draver van mijn oom beleren onder het zadel. Zo'n 1 a 2 keer per week reed ik lekker mijn rondje door de bak. In een korte tijd werd hij mijn beste vriend, ik kon alles met hem.
We kregen zelfs privéles van iemand op stal, alles leek met sprongen vooruit te gaan. Alleen had hij niks voor niks de bijnaam handige Harry. Hij kwam vaak te dicht bij andere paarden waardoor hij weer een trap kreeg, als hij alleen in het land stond verwondde hij zich ook wel weer op een of andere manier. Op onverklaarbare wijze had hij vaak dikke benen, waar hij eigenlijk geen last van leek te hebben. De DA kon het niet vinden en schoof het af op onhandigheid.
Na een paar maanden onder het zadel hadden mijn oom en ik besloten hem een aantal maanden vakantie te geven op een landje met andere paarden. Dit was dicht bij mijn huis en ik was er ook meerdere keren per dag te vinden, vaak met mijn camera.
Na ongeveer 3 maanden op het land kreeg ik de vraag voorgelegd of ik hem niet wilde kopen. Hij was niet geschikt voor op de koers, en ik kon er goed mee overweg. Maar na er een aantal dagen over nagedacht te hebben heb ik toch met pijn in mijn hard moeten zeggen dat ik het niet wilde. Mijn ambities zijn met dressuur en daar had hij niet echt de aanleg voor. Ik wilde hem gelukkig zien, en bij mij zou hij dat niet worden. En stel je voor dat hij ziek wordt, of meer last krijgt van zijn benen, daar had ik het geld nog niet voor. Daarom is hij verkocht naar iemand die hem wat meer zou rijden en een goed huis voor hem zou gaan zoeken.
Toen dacht ik nog, over een paar jaar koop ik hem wel terug. Dan heb ik een vaste baan, ben ik wat stabieler.
Vanochtend, ongeveer 2 maanden na zijn verkoop kwam ik op stal aan ( hier werk ik op zondag ). Mijn oom kwam gelijk naar mij toe. Slecht nieuws, hij is toch ingeslapen vanwege zijn benen.