Geplaatst De foto op de website...ik was verkocht. Pal onder de hoofdfoto van je opa Aparan, wat leken jullie op elkaar!
Ik wist het eigenlijk al, jij hoorde bij mij. Maar vroeg om meer foto's, een filmpje. Die kreeg ik. Ik viel zowat van mn stoel en zat alleen maar te trillen, wat was je knap!
http://www.mijnalbum.nl/Foto550-XDWFYWNB.jpg
Onze eerste kennismaking, ik had je al aanbetaald. Het leed voor mij geen enkele twijfel. Ze belden me 's ochtends nog. Je was ziek geweest en had opgelopen beentjes, wilde ik niet liever op een andere dag komen kijken? Natuurlijk niet!! Je zag er inderdaad niet zo florissant uit..
Maar dat gaf niks. Want het was duidelijk; wij hoorden bij elkaar. Je liep naar mij toe en bleef bij mij. Nooit zal ik vergeten hoe je daarna over het hek me aan stond te kijken toen ik in de hengstenstal was. Het was zo duidelijk af te lezen, je vroeg je af; wat doe jij daar, waarom ben je niet bij mij?
Een paar dagen later zweefde ik de school uit. Zo voelt het dus om op wolken te lopen. De rit naar stal duurde eeuwen en toch vloog de tijd om. Ik kwam net op tijd om te zien hoe ze je uit de vrachtwagen haalden. Daar was je dan! En je was zo braaf geweest vertelden ze. Zonder problemen de wagen op, voor het eerst vaststaan en zo zoet. Je was niet bezweet niks, liep er uit alsof je nooit anders deed.
http://www.mijnalbum.nl/Foto550-BGIZHBWB.jpg
Achteraf zie ik op deze foto al een verdikking op je kogeltje linksvoor...
Je was maar een klein beetje nieuwsgierig. En je had een hekel aan regen. Dus wat doe je dan, als je buiten moet blijven in de regen? Juist; je wurmt je door een krappe opening naar binnen, wandelt rustig in de rondte en wandelt doodgemoedereerd weer naar buiten.
Toch was het moeilijk, dat begin. Je was zo groot... Zo veel groter dan kleine Biscuit, die ik voor jou had verkocht. Ik moest wennen aan je. Wist niet wat ik kon verwachten. Uiteindelijk zat ik huilend op mijn bijrijdpaard, voelde me zo schuldig. Je had mij uitgekozen als baas en ik wist niet wat ik met je aan moest. Ik besloot mijn hart open te stellen voor je, het begin van zo'n prachtige reis samen..
Ik leerde je dat je een achterwerk had, want dat snapte je niet helemaal. Ook begreep je niet zo goed dat je zo groot was, je wurmde je door de kleinste openingen heen en dat ging natuurlijk niet altijd goed. Je was een beetje mal, een dromer. Liep soms spontaan tegen een wand op. Niet omdat je het niet goed zag, maar gewoon omdat je met je hoofd heel ergens anders was. Maar je groeide.
Ik leerde je targetten en was stomverbaasd over hoe snel en enthousiast je dat oppikte. Ik hoefde het maar 1 keer aan je uit te leggen en je begreep het. Ik leerde je vast staan, voor zover je dat al niet begreep. Weet nog hoe je een keer iets te enthousiast je hoofd omhoog gooide en het stootte, waar je natuurlijk weer van schrok en je wéér stootte. Maar we kwamen er samen weer uit.
En toen stond je ineens met een dikke kogel. Wat er is gebeurd weet ik nog steeds niet. Je liep niet lekker. Ik vertrouwde op wat naderhand een verkeerd advies bleek en liet je lopen. Peesblessure'tje. Dierenarts zou niets anders doen of zeggen dan wat we zelfs zouden kunnen. Ik gaf je peesdruppeltjes en smeerde je kogel in met koelgel. Twee keer per dag, wat was je braaf! Op een goede dag ging je in protest. Ik keek het een dag aan en besloot dat er iets moest zijn, immers deed je het eerst zo lief.. Het bleek het eerste inzicht in jouw zo bijzondere manier van communiceren. Ik stopte met smeren en leerde enkele dagen later dat de koelgel kon gaan branden op de huid, je had gelijk gehad.
We maakten de eerste wandelingen buiten. Je wilde meteen voorop lopen en ik liet je begaan. Al bij het eerste obstakel besloot je dat het achter de oude Antha toch veiliger was. Je deed het zo braaf.. Bij de volgende wandeling maakte ik de fout je niet de kans te geven voorop te lopen en had ik mijn handen vol aan je. Nu rijd ik nog wel eens langs het punt waar je die keer je kont de weg op draaide en zowat werd aangereden door een brommer. Stiekem grinnik ik van binnen, al had ik toen de schrik er goed in zitten.
Ik kocht je eerste showhalstertje. Je vond het zo mooi! Steeds wiebelde je heel voorzichtig met je hoofd zodat de kraaltjes aan de neusriem over je neus bewogen. Dan bleef je doodstil staan om dat te voelen. Zodra ze stopten met bewegen wiebelde je weer zachtjes met je neus om de kraaltjes weer in actie te krijgen. Je was zo gefascineerd, vond het zo leuk!
We schoren je voor het eerst. Wat deed je dat keurig.. Bij het zoemen van het apparaat ging je staan slapen, volgens mij vond je het heerlijk.
Je kreeg je eerste fotoshoot. Vooraf zette ik je voor het eerst in de glansspray en ook dat deed je zo keurig, je vond het allemaal wel wat, die aandacht! De shoot zorgde voor veel hilariteit, want die camera was toch wel zo mooi! Elke keer rende je er langs en keek dan zorgvuldig in de camera. Je bleek een geboren model..
Een periode van verhuizingen brak aan. De eerste keer trailer laden, dat was me wat. Je moest alleen in de voorste trailer terwijl je vriendjes samen achter je op de trailer gingen. We moesten langs de weg laden, wat een gedoe. Na enkele pogingen liet ik me overrompelen door advies en kwam er een longeerlijntje bij om jou de trailer op te krijgen. Je toonde hoe veel karakter je wel niet had... Waar de meeste paarden toch tenminste stil blijven staan bij het voelen van de lijn liet jij zien hoe dapper je was: vol steigerend ging je het gevecht aan met die lijn. Dook gewoon op zij, recht op het lijntje af. Het werd een heel avontuur, maar uiteindelijk laadde je. Het zeiltje dicht doen bleek geen succes, je kwam zowat over de stang heen. Die angst voor het zeil ben je ook nooit echt meer kwijt geraakt. Maar je stond, en je bleef zo lief staan. Iets vochtig door de warmte die dag kwam je van de trailer af, maar het was geen angstzweet dat op je lijf stond.
De hoefsmid kwam, ik vond het reuze spannend, hoe zou je je gedragen? Ik had me geen zorgen hoeven maken. Hoewel je duidelijk gepikeerd was dat we zo vroeg in de ochtend voor je stal stonden was je na een half uurtje rustig wakker worden oh zo braaf. Geen vuiltje aan de lucht...
We gingen naar de amateurkeuring, als voorbereiding op je showseizoen. Ik had een paar keer iets geoefend maar al met al had ik zo mijn twijfels of ik het er levend vanaf zou gaan brengen. Het laden vroeg in de ochtend was een peuleschil. Later zou blijken dat je altijd een stapje extra voor me zette als ik zenuwachtig was, en dat deed je die ochtend ook. Je hielp me.
In Bunschoten was je geweldig. Niets minder. Ik was zo zenuwachtig, ik had zo weinig met je geoefend.. Het opstellen leek nergens naar, dat hebben wij samen ook nooit echt gekund. Maar je draafde zo netjes mee en trok je helemaal niks aan van de entourage. Je werd beloond met een bronze medal junior hengsten. Trots!
Maar weer naar huis, dat wilde je niet. Je vertikte het om te laden. Ik was zo moe.. Uiteindelijk stond je als een berggeit, je voorvoeten tegen de klep aan en je achtervoeten tegen je voorvoeten. Wat hebben we gelachen! Uiteindelijk kon je niet anders dan bewegen en liep je zo de trailer in. Je kon soms zo lekker dwars liggen...
St Oedenrode volgde. Achteraf had ik je nooit in moeten schrijven, je was er helemaal niet klaar voor. Maar ik werd weer verkeerd geadviseerd en besloot het dan maar te doen.
Wat was je knap... Laden duurde maar heel even, een kort goed gesprek en je liep naar binnen.
http://www.mijnalbum.nl/Foto550-QIIGZQHX.jpg
Op stal was je geweldig, gewoon lekker gaan liggen slapen, waarom niet?
De ring was op gras en het had geregend. Ik verwijt het mezelf dat ik die dag heb doorgezet. Je was zo groot, zulke lange stelten. Ik had je terug moeten trekken.
Toen je de ring binnen kwam gleed je uit, al in de eerste bocht. Maar je stond weer op, en liep door. Iets voorzichtig, maar wie kon je dat kwalijk nemen na een uitglijder? De jury was niet van je onder de indruk. Je was ook zo'n lange slungel en dan gleed je ook nog eens uit...ik kan het ze niet kwalijk nemen. Maar wat deed je je best.
Terwijl we de punten hoorden zagen we je dikke kogel. Eenmaal bij stal liep je slecht en dat hele weekend bleef je kreupel. Stappen en afspuiten werd het en ook dat deed je zo knap. Je moet heel veel pijn hebben gehad in de ring, maar toch gaf je alles en vocht om niet kreupel te lopen!
Bij thuiskomst belde ik de dierenarts en werd er wederom een fout gemaakt. Ik mocht metacam komen halen en als na een week de verdikking niet ten minste iets minder was zou ze langs komen. Maar de verdikking werd wel minder. Sesamschedeontsteking werd het genoemd en langs komen was niet nodig. Ik zette je apart zodat je kon herstellen.
Weer verhuisden we. Prachtige plek. Maar toch brak je elke keer uit. Volgens mijn stalhoudster, waar we de hele tijd samen mee hadden gestaan en die nu haar eigen stek runde, was je een draak. Zo vervelend met buiten zetten, je was een lastpak! Maar als ik je zelf buiten zette op de dagen dat zij er niet was, was je het liefst van allemaal. Ik begreep het niet. Interpreteerde je uitbreken als teken dat je daar weg wilde, maar waarom? Het was er zo fijn!
Je werd in een longeerbak gezet totdat ik je paddock had verbeterd. Ik haalde je eruit met een been wat helemaal open lag aan alle kanten. Rechtsachter. Allemaal kleine wondjes, niet diep genoeg voor een dierenarts maar alles bij elkaar... Er zat zand in en dat moest eruit. Ik heb je zere been staan schrobben met betadine, maar je was zo verschrikkelijk braaf.
Niet veel later liep alles uit de hand en bleek je gelijk te hebben. De plek was niet fijn en als je elke dag wordt uitgescholden ben je ook niet braaf. We verhuisden naar waar je uiteindelijk thuis zou horen, naar wat je laatste thuis zou worden.
Ik liet elke dierenarts die op het erf kwam naar je kogeltje, dat nooit meer dun werd, kijken. En steeds was het antwoord hetzelfde: hij loopt goed, komt wel goed. Hooguit voor je eigen gemoedsrust foto's maken tegen de tijd dat je erop wilt. Had ik maar eerder.......
Je was zo blij en ontspannen op je nieuwe thuis. We genoten van een heerlijke zomer. Deden wat VD, waar je nog steeds zo enthousiast in was. Verder groeide je, speelde je. Maar toch zonderde je je altijd een beetje af. Liet je in elkaar schoppen.
http://www.mijnalbum.nl/Foto650-PEXPXENT.jpg
http://www.mijnalbum.nl/Foto650-Y8IW7LXO.jpg
http://www.mijnalbum.nl/Foto650-CLESF4VP.jpg
http://www.mijnalbum.nl/Foto650-WFLZ74HN.jpg
Je kon zo lekker lopen. Zo'n geweldige beweger. Maar het showen werd steeds een beetje minder. Ik begreep het niet maar schonk er verder geen aandacht aan, het kwam vast door de groei. Je was ook zo groot..
De winter brak aan en je wilde niet meer naar buiten. We probeerden van alles maar het mocht niet baten. De keren dát je dan naar buiten kwam stond je als een zielig hoopje ellende. Hoewel ik je met 1,5 eigenlijk te jong vond voor een deken besloot ik dat dit niet meer kon zo. Je sloeg om als een blad aan een boom en ging weer met veel plezier naar buiten. We grapten erover, noemden je een mietje. Achteraf moet de artrose je al parten hebben gespeeld.
Een nieuwe fotoshoot volgde, dezelfde fotograaf als een jaar eerder. Ik waarschuwde haar nog; jij vond het zo leuk om recht op iemand af te rennen! Maar je paste altijd heel goed op dat je niemand omver liep. Het leverde een ronduit hilarische foto op.
http://www.mijnalbum.nl/Foto650-UOECUIUQ.jpg
Maar ook heel veel mooie foto's..
Nashwa was er inmiddels bij gekomen en je was boos, jaloers. Maar na een tijdje besloot je dat het ok was en paste je op ons beiden. Op een dag in de sneeuw ging zij uit haar plaat terwijl dat niet kon met die ondergrond en jij brak de tent af, tot ik haar te pakken had en ze weer veilig af. Toen ze ziek was mocht ik haar twee keer per dag temperaturen. Maar toen de dierenarts dat kwam doen brak je zowat door de wand heen. Je zorgde voor haar, net zoals je voor mij zorgde. Je leek zo weinig hengst dat je samen met haar mocht staan. Maar zodra ik het erf af was...... Toen ik Nashwa hengstig liet spuiten had ik daar heel veel moeite mee. Door mijn hoofd spookte dat het de laatste kans zou zijn om een veulen van jou te hebben, maar rationeel gezien was het dom om het níet weg te laten spuiten. Had ik maar....
We haalden jullie uit elkaar door middel van 1 stroomdraadje. Vond je geen enkel probleem, je bleef er keurig achter.
We verhuisden weer. Het was niet jouw stek. Jullie stonden hele dagen buiten wat ideaal leek, maar met slecht weer stond je te brullen tot ik het halster om je hoofd had en rende je naar binnen. Je kreeg mok. Ik kan mezelf nog voor mn kop slaan dat ik je in je paddock zette terwijl je er zo tegen protesteerde, ik kende je toch verdorie langer dan vandaag! Twee dagen later kon je bijna niet meer lopen. Zodra je me zag schuifelde je over de bevroren grond naar me toe, zodra ik bij je was weigerde je nog een stap te zetten. Wat was je geweldig met het behandelen.. We ontwikkelden een systeem; je koos zelf welke voet we eerst gingen behandelen.
Op mijn slechte dagen had ik het moeilijk om door het mulle zand te ploeteren naar de stal toe. Op die dagen zette jij iets extra druk op het touw en sleepte me er letterlijk doorheen.
Het maakte niet uit hoe slecht ik me voelde, als ik met jou de bak in ging kwam ik er weer beter uit. Je wist altijd precies wat ik nodig had, wat jij moest doen.
We konden samen zo genieten, stonden samen bij de bakrand als er werd gereden. Dan kon je een half uur doodstil geconcentreerd een bepaalde combinatie blijven volgen. Ik lette eens op of het niet stiekem merries waren, maar je kon ook ruinen heel belangstellend bekijken. Was net of je aantekeningen maakte.
http://www.mijnalbum.nl/Foto650-4XZUROTQ.jpg
Je was niet happy en we verhuisden weer, voor jou de laatste keer. Je was gelukkig. Maar je ging achteruit. Ik liet een alternatief arts, die toch al kwam, ook naar jou kijken. Ze raadde me oa magnesium aan. Er stond nog een pot waar dit ook in zat dus ik gaf het je en je werd rustiger. Nu vermoed ik dat het niet het magnesium is geweest wat je hielp, maar de andere ingrediënten die in het gewrichtssupplement zaten. Ik liet een chiropractor naar je kijken, want je liep niet, je liep ook niet lekker. Dat hele aparte bewegen wat je kon werd steeds minder. Zij kon daar geen enkele aanleiding voor vinden en ik moest het gewoon aankijken.
Je werd vervelend bij de hoefsmid. Na een goed gesprek liet je je weer van je beste kant zien. Puberen? Het zal wel...
We konden zo communiceren.. We begrepen elkaar.
Je redde mijn leven. Je schrok toen je in een onhandige actie je been in de hooibak zette en sprong naar de enige plek die je kon, en daar stond ik.. Op twee plaatsen op mijn hals had ik krassen van jouw hoeven. Je hebt in je absolute paniek toch weten te voorkomen dat je mijn nek brak. Samen, ja, zo voelde het echt, behandelden we jouw schaafwondjes.
Je werd steeds gekker. We begrepen het niet, weten het aan hormonen. Maar toch kon ik het nooit plaatsen. Je wist bovendien zo verschrikkelijk goed rekening met mij te houden als ik pijn had. Een knagend stemmetje zei dat dat alleen kon als je zélf wist wat pijn was. Maar volgens de dierenartsen moest ik me geen zorgen maken en ik zette het opzij.
Je groeide, je werd zo mooi... Echt een stoere vent.
http://www.mijnalbum.nl/Foto650-4G4IYILY.jpg
Langzaam ging ik je aan het werk zetten. Daar werd je iets rustiger van. Regelmatig hing je weer met je been in een hek of sloopte iets. We begrepen het niet, je was zo boos op alles! De ene dag zo ontzettend braaf met buiten zetten, de andere dag rende je zowat het hek in. Het klopte niet, maar wederom negeerde ik mijn onderbuikgevoel dat er iets mis was. Je was zo geweldig om mee te werken. Het was intensief, echt niet makkelijk, maar zo geweldig! Samen was alles mooier, alles beter. Aan de longe was je fantastisch. Omdat je maar bleef rennen besloot ik je aan het werk te zetten en leerde je in 2x alle overgangen aan. Dan liep je zo geconcentreerd, alle spieren gespannen, mentaal helemaal erbij, wachtend op wat je mocht doen!
Ik oefende het opstellen met je, maar bakte er nog steeds weinig van. Stond je voor me, met die grote ogen vol verwachting. Maar ging dan staan als een berggeit waarop ik zo moest lachen. Nee, dat was niks voor ons. Maar je moest het wel leren dus af en toe zette ik door en leek het zowaar te lukken.
http://www.mijnalbum.nl/Foto650-BOAMJWCB.jpg
Het voorjaar brak aan en het showseizoen naderde. Vanwege jouw dikke kogel had ik rondgebeld voor een dierenartsverklaring, maar omdat er nooit direct een arts bij was geweest lukte dat niet. Omdat je voor de goedkeuring als dekhengst toch naar Utrecht moest belde ik hen met mijn vraag en gaven ze aan dat het geen probleem was dit been ook op de foto te zetten.
Je laadde moeilijk die dag. Begrijpelijk, na bijna een jaar niet meer op de trailer te zijn geweest. Met een beetje muesli ging het prima. Het zeiltje dicht was een avontuur maar moest, want zonder schrok je erg van vrachtwagens achter je. Je bezorgde me die dag een waar trauma. Ergens in een flauwe bocht is er iets helemaal mis gegaan. Voor ik bij de vluchtstrook was hield het alweer op. We denken dat je gevallen bent, maar je wist jezelf kennelijk overeind te hijsen.
In Utrecht was je zo braaf... Je vond het allemaal moeilijk, maar je deed zo oprecht je best! Bij de foto's zag ik een hoop mensen achter het muurtje. Ik zag hun blikken en wist dat het mis was. Weet hun blikken daarna aan concentratie.
Op de terugweg laadde je vlot en deed het keurig.
Ik belde voor de uitslagen. Alles was goed, super zelfs. Spatonderzoek allemaal 1tjes en voorplanting dik in orde. Over de kogel werd een stukje medisch jargon voorgelezen, het was zijn afdeling niet. Wat googlen leerde mij dat er zat vocht in en dat ging er niet meer uit. Tsja, dat wisten we al natuurlijk.
De voorbereidingen voor de show in Deurne gingen vlot door.
En toen kwam de brief.... Alleen de eerste twee regels waren voorgelezen. Allemaal medisch jargon maar ''artrose klasse 4'' snapt iedereen. In een waas ben ik met de brief naar mijn dierenarts gereden, een ander dan die de fouten in het begin maakte. Ze schrok er van. Misschien recreatie was het oordeel. Ik besloot dan maar nooit op je te gaan rijden en met je aan de lange lijnen te gaan werken, iets van dien aard. Kon mij niet schelen.
Dagen later gingen we naar Deurne. De zenuwen hielden me op de been. Laden ging moeizaam, erg moeizaam. Maar na die ervaring onderweg naar Utrecht kon ik het je niet kwalijk nemen. Onderweg wat gerommel en bij aankomst bleek de bout die het tussenschot op zijn plaats hield losgetrild en stond het tussenschot te wiebelen. Eigenlijk was je nog erg braaf geweest onderweg. In Deurne was je niet makkelijk. Op stal werd je ontzettend onrustig. Ik dacht dat het kwam omdat je in Utrecht achter de merrie aan mocht om te ''dekken'' en kon het je niet helemaal kwalijk nemen. Maar ik had het er moeilijk mee. Waar was mijn grote gompie, die tegen een muur aan liep omdat hij liep te dromen?
In de ring was je er weer. Je vond het zo spannend!! Maar wat deed je ondanks dat je best. De punten waren netjes, zeker in die zware rubriek en ik was vreselijk trots op je. Het opstellen deed je geweldig. Ondanks mijn lachbuien was ik er kennelijk in geslaagd het je te leren en met een voorbrenger presteerde je geweldig.
http://www.mijnalbum.nl/Foto650-76SFPBZH.jpg
's Nachts, toen de zenuwen verdwenen waren, kwam de klap. Ik huilde mezelf in slaap. Jij, mijn geweldenaar, je was stuk en flink ook. Maar we zouden er voor gaan. Je zou een succesverhaal worden. Ik zou je laten opereren en alles zou goed komen.
Ik stuurde foto's naar klinieken, zelfs naar artsen in Israël. Ik had contact met Utrecht. Schreef alternatieve artsen. En langzaam maar zeker drong de waarheid tot me door: niemand kon iets voor je doen. Utrecht kon je wel opereren, maar je zou er niet beter van worden. Toen ik aangaf dat die optie dan verviel noemden ze me realistisch, eerlijk naar mijn paard toe. Toen al had er een lampje moeten gaan branden.
Twee weken later was het tijd voor de premiekeuring en omdat we er toch waren had ik je ook ingeschreven voor de amateurkeuring, want je kon de kilometers goed gebruiken. Je laadde niet. Uiteindelijk zetten we een merrie bij het trailerdeurtje om je erop te krijgen. Ik snapte er niks van, afgezien van die 2 keren heel in het begin had je nooit meer moeilijk gedaan met laden en liep er zó op.
In Houten was je een ramp. Je brak de tent zowat af, was op het erf een draak. Ik kon je wel achter het behang plakken. Maar in de ring was je er ineens weer even. Je deed zo verschrikkelijk je best en ik zag de zachtheid weer in je ogen! Je werd eerste in je rubriek, wat was ik trots!!!
http://www.mijnalbum.nl/Foto650-IOLNIS7J.jpg
Daarna was het tijd voor de premiekeuring. De jury vertelde me dat je niet goed liep. Ik had het wel gezien, maar niet bewust geplaatst. Je kreeg geen premie, je benen zagen er niet goed uit. Ik begreep het, maar was verdrietig en boos. Had ik je toen maar meteen mee naar huis genomen...
We mochten terug komen voor het kampioenschap. Je was intussen bijna niet meer te hanteren. Maar wederom in de ring een held. Zo geconcentreerd en braaf!
Je werd gold medal junior hengsten!!!
Tijdens de ereronde ging het mis. Ik kan nog steeds het exacte moment aanwijzen waarop het mis ging. Nu weet ik dat toen de pijn sterker werd dan jij. In de voorring kwam je maaiend omhoog, ik begreep er niets van, dit was jij niet!
Je moest met 4 man geladen worden en toen ik thuis de trailer in stapte kon je alleen nog maar bijten. Dit klopte niet.
De volgende dag belde ik mijn dierenarts met het verhaal van de premiekeuring en om te vragen hoe de toekomst eruit zou zien. Wat ik hiermee zou kunnen. Zij vertelde me dat ze mijn verhaal in de computer zou zetten, dat als ik belde dat ik zo ver was ze zouden komen en geen vragen zouden stellen. Ontredderd hing ik op. Ik belde voor een toekomstperspectief en dat had ik gekregen, maar het was bepaald niet wat ik in gedachten had.
Het duurde 3 dagen voor je weer jezelf was. Ik besloot je, als ultieme test, op de buut te zetten. Dan zou ik weten of mijn onderbuikgevoel juist was, of je pijn had.
Al na 2 dagen had ik mijn antwoord. Aan een lang touwtje liep je mee. Je woede op random dingen was weg. Je onvoorspelbare gedrag was verdwenen. Het happen dat je zo vaak deed was als sneeuw voor de zon verdwenen.
Toen ik je van de buut afhaalde kwam het definitieve antwoord. Wat moet je al een tijd met pijn hebben gestaan. Lief mannetje... Het spijt me zo.
Je ging achteruit en hard ook. In je rechterachterbeen ontwikkelde zich artrose en je stond op 2 benen. Mijn stalhoudster en goede vriendin zag het ook. Misschien nog wel meer dan ik. Het kon niet meer.
We hadden je Nashwa laten dekken maar zij bleek niet drachtig. Ik kon het je niet aandoen nog een keer te dekken, je had zo veel pijn. Het zou niet eerlijk zijn geweest...
Mannetje, ik mis je zo. We konden praten zonder woorden. Je hebt me zo veel geleerd. Je hebt me altijd geholpen. Je was zo bijzonder... Je hebt voor iedere stap gevochten. Zelfs met de fotografen erbij liet je niets zien. Maar zodra zij weg waren stond je weer op twee benen.
Zo veel karakter. Zo veel spirit. Iedere herinnering aan jou koester ik. Is zo veel waard. Zelfs al had ik alles van tevoren geweten had ik het zo weer gedaan, de tijd die we kregen was veel te kort maar zo waardevol!
Lief vriendje... je was mijn hele wereld. De liefde van mijn leven. Je beschermde ons, paste op ons. Hielp ons als we het zelf niet konden. Je had zo veel moed dat je het voor ons allemaal kon doen gelden. Een hart zo groot als de wereld. En nu ben je er niet meer. Onmogelijk, oneerlijk. Ik kan het nog steeds niet bevatten.
Ik zal proberen op Nashwa te passen, maar jij moet me helpen. Ik kan dit niet alleen. Waak over ons beiden en vergeef me de fouten die ik heb gemaakt.
Maar mannetje, je hebt me alles geleerd, me gemaakt tot wat ik nu ben. Ik zal iedere herinnering bewaren. Je lessen koesteren. Proberen te zijn wat jij in me zag. Net zo lang tot de dag komt dat ik weer over wolken naar jou toe zweef.
