Geplaatst Ik weet niet zo goed hoe ik moet beginnen met dit topic. Mijn Bolivia, mijn paardje, mijn kindje, waar ik alles voor gedaan heb. Ze was zo vaak ziek en had zo vaak blessures, zo ook vorig jaar. Toen kreeg ze een peesblessure, na een rustperiode en haar weer opgepakt te hebben, kwam de blessure weer terug. Vervolgens heeft ze ruim 10 maanden stil gestaan, ben ik haar weer gaan oppakken en plotseling liep ze vorige week zaterdag ontzettend slecht en was de pees weer dik en warm. Mijn hart brak. Het rijden was afgelopen, maar met voldoende rust zou ze nog fijn kunnen leven. Toen ik later die dag weer kwam, brak mijn hart weer. Ze liep niet gewoon slecht, ze liep ontzettend slecht, ze had veel pijn. Met de dag ging ze slechter lopen, ik kon niet naar haar kijken. Ze had zo veel pijn, at minder en was gewoon niet gelukkig meer. Ik heb de moeilijkste beslissing van mijn leven moeten maken, dit was geen paardwaardig leven meer.
Maandag 28 april heb ik van mijn super lieve vriendin (Equigeniek Paardenfotografie http://www.equigeniek.nl/ ) een fotoshoot gekregen met Bolivia en mijn vriend. Het leek alsof alles die dag meewerkte, Bolivia keek prachtig, het weer was goed en de foto's zijn geweldig mooi. Deze foto's wil ik graag met jullie delen.
En de mooiste, die mijn moeder gaat uitvergroten voor me.
Op 1 mei is Bolivia rustig ingeslapen, ze heeft niet gevochten en ik heb op mijn eigen manier afscheid mogen nemen. Ze is op vrijdag individueel gecremeerd, ik heb een prachtige ketting besteld met een beetje as van haar. De rest van de as wordt over de Noordzee verspreid.
Ik mis haar ontzettend erg, hoewel ik veel afleiding zoek en alles opkrop. Mijn zwakste momenten zijn de momenten met muziek. Liedjes en vooral liefdesliedjes raken me zo erg dat alles omhoog komt. Ik heb erg veel steun van mijn familie en vrienden, waar ik ze ook erg dankbaar voor ben.
Lieve Boef, rust zacht, ik zal je nooit vergeten.
