Geplaatst 14 jaar was ik toen ik haar kreeg en vanaf mijn 16e heb ik altijd alles zelf betaald en geregeld.
Jessica was altijd mijn grootste maatje, in tijden dat niks meer ging was zij diegene waar ik me bij terug trok.
Al dik 8 jaar stat ze met pensioen vanwege artrose in benen, rug en hals en sinds twee jaar weten we zeker dat ze cushing heeft.
Ook dit ging nog heel erg goed, ze bleef heel fit en kon nog goed mee met haar groepje op de wei als er eens gek gedaan moest worden.
Helaas is er een heel abrupt einde aan gekomen nadat ze vorige week kreupel, ach ja dat had ze wel eens.
Maar ze begon stijver te worden en ik dacht aan haar rug die opspeelde of iets van hoefbevangenheid.
Zaterdagmorgen de da laten komen en de vage kreupelheid was idd HB, mijn grootste angst aangezien ik weet dat deze complicatie niet erg goed is bij cushing.
We hebben haar apart gezet en haar hooi iets geminderd, veel gras hadden we zowiezo nog niet maar toch maar geen risico.
Ze kreeg ook een pijnstiller en ik had het met de da over haar toekomst.
Hij kan geen beslissing nemen maar was wel heel duidelijk.
Het lag aan mij hoever ik wilde gaan en dat ikzelf ook wel wist hoe het ervoor stond.
Daarbij had ik toch nog steeds voor ogen dat mijn paard mocht blijven tot er pijn of ongemak komt en ze moest paard kunnen zijn, dus op de wei met vriendjes.
Nu stond ze apart met alleen mijn shet erbij en zonder gras, nou ja voor tijdelijk moest dat wel kunnen.
Van zaterdag t/m dinsdag ging dit goed, ze leek zelfs vooruit te gaan, toch bleef ik een vervelend onderbuik gevoel hebben.
En dit werd woensdagochtend bevestigd.
Ze bleef in de hoek in de stal staan en kwam niet ook zag ik dat de stal anders was dan normaal.
Ik wilde haar uit de stal halen en ze viel er zo wat uit en de tranen sprongen in mijn ogen, dit was niet goed.
Ik heb haar eerst de pijnstiller weer gegeven en stapje voor stapje naar de rijbak zodat ze in het koude zand kon gaan staan.
Mij was al duidelijk dat het echt niet meer alleen in de voorvoeten zat, ook leek ze buikpijn te hebben.
Ze had haar neusgaten continue helemaal groot en pompte van pijn, ook kiepte ze een paar keer bijna om.
Of dat ze wilde gaan liggen maar niet durfde.
De da zag ook al dat ze wel zeker insulineresistent moest zijn.
Kortom, opknappen werd heel lastig en een mooi pensioen zou nu alleen maar overleven worden.
Nooit meer op de volle wei en dan dus ook steeds van haar vriendjes gescheiden worden.
Ze keerde de laatste dagen helemaal in zichzelf.
Deze factoren en de ondragelijke pijn die ze had heeft me doen besluiten haar te laten gaan.
Weg was ze, het is net alsof er een stuk van mij dood is gegaan.
Ik voel me zo leeg.
En ik weet dat ik voor mijn paard de beste beslissing heb gemaakt, maar ja voor mijzelf???
Ik hoop dat ze nu weer lekker door de wei rent, maar hier zal ik haar vreselijk missen.
Iedere dag trouw ging ik haar en mijn shet verzorgen, gelukkig heb ik hem nog.
3/4 van mijn leven deelde ik alles met Jessica en nu is ze weg.
Ik kan hier niet eens opschrijven hoeveel pijn dat doet.
Rust zacht lieve Jessica Kasparonda!!
Ze heeft het goed gehad bij je....denk daar maar aan als troost.
