Geplaatst mighty was al mijn favoriete voor zolang als ik mij kan herinneren. als klein meisje vond ik dit bijna 2 meter hoge paard zo indrukwekkend en prachtig. en wat was het een lieverdje. heel stoer zijn hoofd omhoog houdend in stal, kijkend naar alle andere paarden stallen maar toch stiekem heel even naar beneden komen zodat ik zijn neusje kon aaien. 4 jaar lang heb ik hem van de grond bewondert en geknuffeld, eindelijk was ik dan groot genoeg om hem te berijden. helaas gingen we gelijk springen,
, ik had geen idee hoe hij reed, alleen dan hij springen erg leuk vond en dat hij dus erg enthousiast werd, en inderdaad. jeetje wat was hij druk, maar ik zette door tot we rustig over het sprongetje waren gegaan en wat was ik trots op mezelf en op hem dat hij dan eindelijk mij het vertrouwen een beetje af gaf. onze eerste wedstrijd samen ging super, ookal had hij moeite met de rechter galop, hij deed zo zijn best. voor het eerste ging meneer namelijk na de 2de keer aanspringen in de goede galop en ik kon het niet laten om heel trots hem te belonen met mijn stem. ik was zo blij met hem dat ik iets te vroeg hem een klopje op de hals gaf en dus min punten kreeg 
oepsie… nu bijna een jaar geleden, liep ik op een rustige maandag avond mijn spullen op te bergen in mijn kluis. ik moest opschieten want we moesten mijn vader halen. om een of andere reden moest ik toch even naar Mighty toe. ik gaf hem een dikke knuffel en zei, tot donderdag. met een kus op zijn ongelofelijk zachte neus liep ik weg…. niet wetend dat het de laatste keer zou zijn…
de dag daarop werd ik gebeld door mijn vriendin, ga maar even zitten werd gezegd…. Mighty was van iets geschrokken en gevallen in zijn stal, vol op zijn slechte heup… zijn achter been was gebroken en ter plekke was hij ingeslapen. binnen een halfuur was mijn prachtige grote knappe sterke ventje niet meer. hier ben ik echt kapot van geweest… jeetje wat was het oneerlijk…
Arie, een draver die van de renbaan bij ons op de manege was beland was al gauw mijn vriendje. Ik was de eerste die erop mocht en we hadden gelijk een connectie. ik was de eerste waarmee hij zo'n 60cm mee sprong, en wat een top beest. onze eerste wedstrijd ging geweldig. zoveel mensen vonden hem niks omdat hij ging bokken maar buiten een vreugde bokje of een bokje van schrik heb ik nooit ergens last van gehad. het ging zo goed tussen ons. ik wilde mijn ouders overhalen hem te kopen…
toen gebeurden het. een vriendinnetje die met haar paard naast hem stond vertelde mij bijna iedere week opnieuw, hij heeft weer een koliek aanval. hij werd zo zwak. de aanvallen werden steeds zwaarder tot dat hij niet meer kon. met pijn in mijn hart heb ik die week nog afscheid van hem genomen. na de 5de koliek aanval in 2 maanden heb ik mijzelf gepusht hem gedag te zeggen. ik wist dat het einde nabij was. en inderdaad diezelfde week nam de laatste aanval hem mee de grond in. weer pijn.
jeetje dit was zwaar. mijn 2 grootste maatjes binnen een jaar, hup, boem, zo weg…. als ik de tijd toch kon terug draaien, ik zou er alles voor over hebben…
