Geplaatst Toen ik 10 a 11 jaar was ging ik met een vriendin een verzorgpony zoeken. Zo zijn we via via bij Blacky en Cindy uitgekomen. Al snel trok ik heel erg naar Black toen en besloten ieder de zorg te nemen over een van de twee (vriendin Cindy en ik Blacky) . Elke dag gingen we erheen. Na 2 jaar verzorgen vroeg de eigenaar of we Blacky en Cindy niet wilde hebben. Uiteraard na overleg met onze ouders mocht dit en had ik mijn eigen paardje
Helemaal blij natuurlijk, wat een heerlijk dier en nu helemaal van mij. Helaas ging het na een jaar minder. Ze liep stram en leek steeds erger te worden. Dierenarts erbij gehaald. Deze wilde haar die avond nog op de kliniek hebben voor foto’s omdat ze bevangen was en waarschijnlijk ook veel schade in de voeten had wat in het verleden al veroorzaakt zou zijn.
Die avond direct trailer geregeld, haar naar de kliniek gebracht, daar werd verteld dat ze weinig hoop hadden en dat röntgenfoto's uit zouden wijzen of ze ooit nog een pijnvrij en paard waardig leven zou kunnen hebben.
Om 2 uur in de middag e volgende dag zouden we gebeld worden. De afspraak was dat mijn moeder gebeld zou worden aangezien ik 14 jaar oud was. Ik wild persee bij Cindy zijn als mijn moeder mij het nieuws zou vertellen.
Daar zat ik dan met zwetende handen met mijn telefoon in mijn hand, bang voor dat ene telefoontje, en helaas kwam dat telefoontje, het straalbeen was zo erg gekanteld dat ze nooit meer 100% kon herstellen en amper pijnvrij zou kunnen leven.
We hebben de knoop door moeten hakken en haar in moeten laten slapen, de zelfde avond om 5 uur. 4 uur waren we al in de kliniek om nog wat foto’s te maken en afscheid te nemen.
Man wat was dat zwaar, mijn eerste echte paarden vriendinnetje zo snel al laten gaan. Ze was nog zo jong.
Ze heeft maar 11 jaar mogen worden. Meisje ik denk nog elke dag aan je. Mis je nog steeds. Hoop dat je geniet van de groene weides en zo nu en dan eens naar beneden kijkt.
In de sneeuw lekker rennen
https://fbcdn-sphotos-f-a.akamaihd.net/ ... 6865_n.jpg
In de kliniek
Een paar minuten voor het moment dat ik haar moest laten gaan.
