Geplaatst Lieve Saboline,
Het is onbeschrijvelijk wat ik nu voel, pijn, nog zo ongelooflijk veel pijn. Na desnoods een ruim driekwart jaar nogsteeds een onuitputtelijk verdriet. Ik voelde zó machteloos, ik riep je naam, maar je kwam niet. Logisch, want je bent dood. Maar waarom is dat nou zo moeilijk om te beseffen? Het voelt alsof een waardevol familielid voor je ogen mishandelt wordt, maar je vastgebonden zit, en het enigste wat je kan doen is toekijken met je ogen vol tranen. Als in je ergste nachtmerrie, maar uit deze kan ik helaas niet ontwaken. Waarom heb ik de verwachting dat ik een vrolijk hoofd gevolgd door die vertrouwde hinnik aantref als ik de staldeur open? Ik mis je zo Sab, zelfs na zo'n lange tijd voelt het nog als de dag van gister dat ik mijn waardevolste bezit van mijn leven kwijtgeraakt ben, en je was desnoods 2! Ik had zoveel aan je, zo ongelooflijk veel. Na die gewoonlijke poedersuiker op school ging ik naar je toe, en dan legde je je hoofd op mijn schouder om enigzins in de buurt te proberen te komen van mijn bontkraag, die jou zo interesseerde. Dat maakte mijn hele dag al weer goed, malle pony. Of als je weer probeerde om op mijn schoot te komen liggen. Ja, je was zo bijzonder. Écht bijzonder. En ik durf te wedden dat alle eigenaren van een paard dat beweren, maar die paarden zijn niet zo bijzonder als jij was Sab, dat weet ik 100% zeker. Je was, nee bént mijn beste vriendin. Geen afstand of tijd kan ons breken, no matter what. Zonder jou heb ik niemand meer om op te staan.
En dat doet pijn. Ik ben gebroken, kapot. Ik zie het nut van leven niet meer in, waarom zou ik? Ik wil niet zonder jou! Het was altijd 'You and me against the world', maar dat kan zo plots, zó wreed van je ontnomen worden. Het is onbeschrijvelijk, mijn liefde voor jou. Het deed pijn hoe dat kleine meisje naar jou wees en zei, 'kijk! Dat is mijn pony!' ik kon niks anders dan een fake-glimlach opzetten en zeggen, 'Goh wat een mooie pony heb jij daar.' Want dat was je Sab, ookal was je nu van mijn oom, het voelde zo onrealistisch. Toen mijn moeder het vertelde, heb ik hetzelfde gedaan wat ieder ander paardenmeisje zou hebben gedaan. Afscheid nemen, nog een laatste kus, nog een laatste knuffel. En juist dát had ik niet moeten doen. Je was weg, er waren ruim 50 meldingen binnengekomen van een dode pony, je werd weggehaald door een varkensbedrijf om de hoek. Maar dat boeide me allemaal geen ene fiets, ik moest en zal naar jou toe. Maar toen mijn moeder langs het bedrijf reed had ik al teveel gezien, 'Rijd maar door' was het enigse wat nog enigzins verstaanbaar was uit al die hartverscheurende uithalen van mijn eigen tranen. Ik zag je daar liggen, onder een groene veekap, en autsch, die kwam aan. Als een atoombom in je geheugen, dat beeld blijft voor altijd in mijn ogen geschift staan, helaas. Je benen staken eronderuit, je mooie slanke hoofd, zo levenloos, je buik beweegde niet langer meer ritmisch op en neer. Je had je laatste adem uitgeblazen en dat deed zo zeer.
Je was op weg, op weg naar een nieuw onontdekt eeuwig groen weiland. Maar die weg heb jij helaas niet meer met mij kunnen bewandelen. Meid ik mis je zo, zó onbeschrijvelijk veel. Ik zou er wel 2000 boeken van kunnen schrijven, maar waarom zou ik? Niemand om mij heen gelooft in de liefde tussen mens en dier, in die speciale band die ik met jou had. Ze snappen niet dat de woorden 'Dat is die toch die dode pony?' nogsteeds zo hard aankomen. Ik houd van je Sab, zo ontzettend veel. Onze vriendschap is oneindig, de band zal altijd blijven bestaan Sabje, en later, ga ik weer samen met jou de tijd die we hebben gemist, inhalen. Want we hadden nog zoveel voor ons! Een hele toekomst! Je was 2, verdomme nog maar 2. Ik wou het zo graag meemaken wanneer je voor het eerst een ruitertje op je rug zou krijgen, ik wou zo ongelooflijk graag meemaken hoe jij voor de koets zou staan, ik zou zo trots zijn, trots op mijn kleine meisje, dat ze het gemaakt heeft. Ik wou samen met jou oud worden, en samen met joú mijn laatste adem uitblazen. Je moest gaan als je ruim in de 30 zat, wanneer je op was. Niet wanneer je 2 jaar en nog zo energiek en speels was! Je zat in de tijd van je leven, je kon zo lekker gek doen met de rest in de weides, lekker paard zijn. En nogsteeds baal ik zo, zó erg dat uitgerekend jíj dood moest gaan. Ik wacht nogsteeds op het moment dat mijn ouders naar me toe komen en zeggen, 'Grapje!' en daar een levende Sab achter hun rug tevoorschijn zullen toveren. Het besef is er gewoon nog niet.
Je kán niet dood zijn. Maar het is waar, ookal besef ik me dat nog niet. Ik denk dat ik het voornamelijk niet eens wíl beseffen. Geloof me Sab, jij was alles wat ik had, waarvoor ik door het vuur zal gaan. En ik durf gerust te wedden dat ik dat ook werkelijk gedaan zal hebben mocht het zover komen. Na driekwartjaar, is er nog helemaal niks veranderd. Dit verdriet slijt niet. En op dit moment haat ik de uitspraken 'everthing happens for a reason', zo extreem erg. Want wát is de reden dat een tweejarig pony'tje zó aan zijn eind moet komen? Ik wou dat iemand het me kon vertellen. Ik word aan elkaar gehouden door een web aan vragen, oneindig veel vragen. Nee, ik dénk dat het oneindig is, want dat dacht ik ook van ons. En toch blijft het triest dat zoveel geluk zo wreed kan worden ontnomen. Ik ben bang, zonder jou. Jíj was mijn schouder, om op uit te huilen, en waarmee ik vooral zoveel mooie dingen heb mogen meemaken, gekoesterd en diep opgeborgen in een speciaal plekje in mijn hart. Saboline heeft nu rust. En dat gun ik haar, ze is zo druk geweest in die twee jaar, ze heeft al zoveel mee mogen maken. Ondanks dat ze niet oud heeft mogen worden heb ik heel veel van haar genoten. Ik moet het accepteren dat ze weg is, dat mijn lieve meisje nu écht gegaan is, voor altijd.
Take care
Of yourself darling
I guess,
I guess this is goodbye.Tomorrow's coming quicker
Than yesterday came today.
Rust zacht lieve Sab, we missen je. Wees voorzichtig daarboven meid.
En dit klinkt allemaal zo cliché. 'Je was mijn alles' 'zoveel pijn', als in een spannend boek waar een van de hoofdpersonen overlijd. Maar geloof me, als je ooit op een dag je dierbaarste bezit verliest, ben je leeg vanbinnen, helemaal compleet uitgeput. Maar wie ben ik om aan mezelf te denken? Ik moet het accepteren, Sab heeft nu rust, ookal is ze zo snel van het leven beroofd. We hebben in die twee jaar al zoveel mogen meemaken, haar eerste keer stappen aan touw, haar eerste halstertje en haar allereerste worteltje of suikerklontje. Lieve Sab, ik ben je erg dankbaar wat je in die tijd allemaal voor me gedaan hebt, je bent mijn beste vriendin meid, hou je taai daarboven. En wees een beetje voorzichtig met jezelf, malle pony! Ooit komt de dag dat ik samen met jou mag stralen als een ster, vanaf daarboven.
Dag meisje.
I love you.
en geloof me je bent niet de enige met zoveel pijn om een paard of pony, alhoewel je daar nu niets aan heb dat ik dit zeg.