Geplaatst Ik zal bij het begin beginnen, maar het wordt een lang bizar verhaal.
In Juni/Juli kreeg Wairan een onsteking aan zijn zak/koker, het bleek een reactie op een hechting van de castratie 10 maanden daarvoor.
AB hielp niet , dus bracht ik hem op 6 Augustus naar de kliniek om de ontsteking eruit te snijden.
7 Augustus werd hij geopereerd, maar toen de operatie klaar was en Wairan in de recovery wakker werd, kon hij niet op zijn benen staan omdat hij hartstikke spierbevangen was doordat hij nogal een zwaar type pony was en een hele tijd op zijn zij heeft gelegen, hebben de spieren geen bloed/zuurstof gekregen en heeft hij dus een soort spierverzuring/bevangenheid opgelopen.
Hij probeerde dus overeind te komen , maar viel weer en raakte in paniek, zo is hij dus meerdere keren gevallen , en toen viel hij in de spagaat en scheurde de wond helemaal open.
Hij bloedde heel erg en hij moest toen weer op de operatietafel om alles weer te repareren.
De volgende dag, 8 augustus dus, belde de DA weer om te zeggen dat het niet goed ging, hij kon nog steeds niet staan en ze wisten niet welke kant het op zou gaan.
Dus ik in tranen er naar toe en daar lag ie , mijn stoere vent, als een zielig hulpeloos hoopje paard.......mijn hart brak.
Sávonds weer terug, maar hij lag nog steeds, wel stond hij een keer op om op zijn andere zij te gaan liggen, maar zijn benen hielden hem nauwlijks en hij wist niet hoe snel hij weer moets gaan liggen, ik dacht nog : dit komt niet meer goed.
Volgende morgen ging de telefoon weer en zei de DA dat hij overeind stond en dat hij wat rondliep.
Ik meteen er naartoe natuurlijk en daar stond hij.....was was ik blij !
Zo heeft hij daar dus 5 weken gestaan en stilletjes aan knapte hij goed op.
Op die bewuste 12 September ben ik nog bij hem op bezoek geweest en heb hem in de paddock gezet,hij zou waarschijnlijk de weer daarop naar huis mogen.
Daarna nam ik afscheid van hem gaf hem nog een paar snoepjes en een dikke knuffel en beloofde dat ik snel weer langs zou komen.
Eenmaal thuis aangekomen( een half uur later) stond de DA op mijn voicemail, dat ik met SPOED terug moest bellen, ik schrok me rot.
Ik belde terug en de DA zei dat het helemaal mis was, hij stond in de paddock met heel zijn been vol bloed, dus ik dacht dat die wond weer open gescheurd was of zoiets.
Maar toen zei de DA, we weten niet wat hij heeft gedaan, maar hij heeft zijn achterbeen open liggen en allebei de pezen zijn doorgesneden tot op het bot, het is einde verhaal !
Dus wij weer als een idioot naar de kliniek, en daar stond ie in zijn stal op 3 benen, zijn voetje bungelde onderaan zijn been.
HEt was of mijn wereld instortte, wat heb ik gehuild zeg.
Ze konden niks meer voor hem doen en ik heb hem toen in moeten laten slapen, mijn grote trots, hij was pas 4 jaar !
Ik kan gewoon niet geloven dat dit een ongeluk is geweest, we hebben heel de paddock nagelopen en nergens was er ook maar iets te zien aan de omheining waar hij zich aan gesneden zou kunnen hebben, want de DA zei dat het haast een chirurgische snijwond was, en hij zat net onder de sprong aan de achterkant van zijn been. Wairan was ook geen paard wat echt bokt, dat deed hij eigenlijk nooit, maar dan nog matchte de wond niet met de omheining en ik geloof ook niet dat je dan zo'n scherpe snede krijgt dat je in 1 keer 2 buigpezen in hetzelfde been doorsnijdt.
We zullen er nooit achter komen wat er die bewuste dag in dat half uurtje tijd gebeurd is, maar het laat me gewoon niet los.
Je denkt dat je paard veilig is op de kliniek, maar ik zou willen dat ik hem eerder naar huis had gehaald.
Wairan, rust zacht lieve jongen, het spijt me dat ik je niet voor het kwaad heb kunnen behoeden.
Heel veel sterkte! 
