Geplaatst Als ik bang was of verdrietig,
kon je me aan kijken vol begrip.
Met je warme bruine ogen,
met je rustgevende blik.
Als ik onzeker was of bang,
gaf je me vertrouwen en moed.
We hebben moeten overwinnen,
om te worden wat we nu waren.
En uiteindelijk waren we het ultieme koppel,
ik keek elke dag zo naar je uit,
ik deed zoveel ik kon voor jou,
en je gaf me daar zoveel voor terug.
Nu ben ik je kwijt,
was nu nog even bij me gebleven.
Ik voel me zo leeg van binnen,
over mijn wang rolt een traan.
Geen woorden die hiervoor bestaan.
Ik zal je nooit vergeten,
dat heb ik je beloofd.
Je kunt nu lekker slapen,
zonder zorgen aan je hoofd.
Maar ik wil nog wel duidelijk zeggen,
dat ik zoveel van je heb geleerd.
Je hebt me over hobbels gedragen,
je deed voor mij nooit iets verkeerd.
Ik heb van je gehouden,
als je dat maar niet vergeet.
Je was mijn grootste trots,
mijn liefde, mijn alles.
Ik hield van je,
ik hou van je.
Augustus 2009 kochten we Valléry en kwam ze bij ons wonen. Twee maanden later kreeg ze helaas een peesblessure. We hebben ruim een jaar gedaan over het herstel, omdat de blessure bij een aanhechting zat vlak onder de achterkant van haar knie. Deze tijd is vooral mijn moeder heel erg bang voor haar geweest. Ze was namelijk ongelofelijk dominant, en wij waren daar nog niet ervaren genoeg in. Ook ik had het er erg moeilijk mee. Tijdens het opbouwend rijden kon ze ineens 180* omdraaien en gaan stuiteren, aan de hand walste ze over je heen. Ook in haar stal was ze niet te genieten, als je niet zeker genoeg was, trapte ze je de stal uit. Achteraf denk ik dat dat een samenspel ons gebrek aan ervaring (waardoor ze de baas kon worden) en haar dip vanwege de lange rustperiode. Na deze moeilijke tijd zijn we er stukje bij beetje bovenop gekomen, en was onze band sterker dan ooit.
In januari 2011 startte ik voor het eerst met haar in de B. En wat ging dat goed! Ik genoot met volle teugen.
September 2011 kreeg Vallery weer een blessure, dit keer ter hoogte van haar sesambeentjes, die tot eind mei het volgende jaar duurde.
In Juli pakten we de wedstrijden - inmiddels L2 - weer op.
Begin dit jaar begon ze weer sommige dagen niet helemaal lekker te lopen. In de eerste instantie dachten we dat dit uit haar rug kwam, omdat ze ook kissing spines had. Onze laatste wedstrijd begin maart werden we door de jury aangesproken dat ze super liep, maar sommige stukken niet helemaal rad waren. Dit was voor ons het teken om aan de bel te trekken. We zijn met haar naar Utrecht gegaan, zodat ze van onder tot boven onderzocht kon worden. Helaas kwamen ze niet verder dan haar sesambeentjes. Het was weer dezelfde blessure als de voorgaande... Dit was echt een klap in mijn gezicht. Ik wist dat het nu eigenlijk over was. Omdat het de tweede keer was dat ze dezelfde blessure had werd ze uit de verzekering gehaald en afgekeurd als sportpaard. Toch wil je er niet aan geloven, dus hebben we alle opties bekeken. Weide/pensioen was voor haar en voor ons geen optie. Ten eerste omdat zij pas bijna 11 was. Ze zat nog vol werklust en vond 4 uurtjes per dag op de weide wel genoeg, anders ging ze zich vervelen. Ten tweede omdat pensioen bij ons in de omgeving per maand heel erg veel geld kost. Verkopen als fokmerrie vonden we ook eng. De paardenwereld is niet altijd wat het lijkt... De kans dat ze doorverkocht zou worden o.i.d. (ze is een onwijs knap paard) zat er altijd in, en we zouden niet willen dat ze dan verkeerd terecht zou komen. We hebben haar volledig stil gezet, en ze mocht ruim anderhalve maand overdag de weide op. We zijn op zoek gegaan naar iemand die haar wilde adopteren en met haar recreatief zou gaan rijden. De bochten en de bak kon ze gewoonweg niet meer hebben. Maar er kwam nog meer slecht nieuws. Twee weken terug lieten we een scan maken van haar pees om te kijken hoe het ervoor stond. Het was niets verbeterd. Helemaal niet. Ondanks dat we de blessure in een heel vroeg stadium hebben ontdekt was het er toch helemaal niet goed aan toe. Daar viel ons recreatieplan ook in duigen... Ik was er kapot van, want ik wist wat dit betekende: Ik moest mijn lieve vriendin laten gaan..
Gisteren, donderdag 4 juli, hebben we ons meisje laten inslapen. Ik was erbij, ik zal het nooit meer vergeten. Ze heeft twee maanden kunnen genieten van een lekkere vakantie, veel grasjes en knuffels. Onze band is verschrikkelijk gegroeid, vooral door alle tegenslagen. Ik zal haar nooit vergeten, wat een vreselijk gemis.
Een paar dagen terug heeft iemand van stal mooie foto's gemaakt van mijn merrie en mij in de weide. Ik ben van plan er een (of als ik niet kan kiezen 2) te laten vergroten op linnen.
Willen jullie mij helpen met kiezen?
1.
2.
3.
4.
http://i43.tinypic.com/5k1qhe.jpg
5.
6.
http://i43.tinypic.com/2h5o7yu.jpg
7.
http://i43.tinypic.com/2hgh3xy.jpg
8.
9.
10.
http://i40.tinypic.com/2hdwfeq.jpg
11.
12.
13.
http://i39.tinypic.com/dbplsg.jpg
14.
15.
16.
17.
http://i43.tinypic.com/2llh5wo.jpg
18.
http://i41.tinypic.com/5wje49.jpg
19.
20.
21.
http://i39.tinypic.com/2vbx0r7.jpg
22.
http://tinypic.com/r/2v2fjuf/5
23.
http://tinypic.com/r/fylx8h/5
24.
http://tinypic.com/r/28nvqp/5
25.
Het is beter zo, ooit zien we elkaar weer..
.
