Geplaatst 
Zaza - mijn allereerste paardenliefde.
Als kind was ik nooit bijzonder geïnteresseerd in paarden, alle dieren vond ik leuk. En zo begon ik op mijn 9e met vrijwilligerswerk op de kinderboerderij hier om de hoek. Daar stond een kleine gele pony, Zaza. Eén jaartje ouder dan ik en voor mij dus ook een vast gezicht op de boerderij (ze is er geboren), die ik als kind ook al regelmatig bezocht met mijn ouders.
Ik kan me nog goed één van onze eerste echte ontmoetingen herinneren; ik als kleine gup van 10 jaar oud, die wel even de pony, die net was gewassen, droog mocht stappen op het erf. Met de uitleg dat als ze vervelend ging doen ik haar maar rondjes om me heen moest laten lopen want dan werd ze het wel gauw genoeg zat. En natuurlijk ging mevrouw vervelend doen; altijd uitproberen, zo slim en sneaky als ze kon zijn, maar ze ging nooit echt te ver. Ook een pony van maar 1.15 is dan ineens best indrukwekkend. Maar ik was al verkocht.
(Jaren terug als 12 jarig meisje, een van de eerdere digitale foto's - als kind had ik alleen een analoge camera dus de meeste foto's van toen liggen hier thuis opgeborgen)
Een jaar later, ik was toen dus 11, ging ik op paardrijden op een manege. Toen ik ouder werd heb ik het nog een aantal keren geprobeerd met bijrijdpaarden, maar dat was nooit voor lang. Ik bleef altijd hangen bij die kleine opdonder. Geen ander paard was net zo slim of leuk. Rijden konden we natuurlijk niet (daar vond ze ook helemaal niks aan), al liep ze in het begin nog wel eens voor de wagen. Maar dat was helemaal niet erg. We wandelden veel en maakten lol, in mijn puberjaren heb ik zo een geweldige tijd gehad samen met de ezeltjes en Marleen (evanescence op bokt).
Een ontzettend karakterpaardje, gevoelig, slim en met humor. Altijd heel eerlijk en zelfbewust en ze hield je duidelijk een spiegel voor. Als je haar geen leiding kon geven dan nam ze die zelf wel. Niet de makkelijkste, zeker niet in het begin (helemaal met mij als onervaren kind) maar wel een geweldige leermeester.
Altijd vrolijk en energiek, ook toen ze jaren terug zwaar hoefbevangen raakte. Het ging slecht, maar Zaza was van mening dat dit echt nog niet het einde was en ze krabbelde er helemaal bovenop.
(2006/2007, in haar hoefbevangen periode)
Helaas ging het de laatste tijd slechter met haar; ze was benauwd en hoestte veel, iets wat in haar jongere jaren - voor mijn tijd - ook al eens was voorgekomen maar wat daarna eigenlijk weer naar de achtergrond was verdwenen. Afgelopen herfst was ze sterk vermagerd, maar ondanks alles bleef ze vrolijk. Met flink bijvoeren en nieuwe medicijnen kwam ze weer op gewicht en stuiterde ze (letterlijk) de winter door. Zelden heb ik haar zo energiek gezien (en dat wil wat zeggen!). Maar toen kwam het voorjaar, en haar gezondheid verslechterde. Ze kreeg het benauwder en begon weer af te vallen. Ze voelde zich duidelijk niet goed, ze was minder vrolijk en begon zich wat af te zonderen. Zo was ze nooit geweest. De moeilijke beslissing om haar in te laten slapen werd genomen en gisteren is ze heel mooi en vredig heengegaan op ruim 21 jarige leeftijd.
Lieve Zaza, gekke pluiskuif lama-pony, bedankt voor alle prachtige jaren, alles wat je me hebt geleerd. Het is goed zo. Ik ga je missen, maar vergeten zal ik je nooit.
Ze laat wel een enorme leegte achter, wat ze niet had aan omvang maakte ze qua karakter meer dan goed. Houden van is ook loslaten, en jullie hebben haar het dierbaarste geschenk gegeven wat je een dier kan geven, jullie hebben haar verder lijden bespaard. 
we hebben zeker van afgelopen winter genoten.
