Geplaatst Ik had altijd tegen je gezegd dat je pas mocht weggaan als ik je zou kunnen loslaten. En dat heb je gedaan.
Jij was mijn allereerste verzorgpaard. Dus ik wist nog niet zo heel veel van alle verzorging af, ik had altijd op een manege gereden en daar is het gewoon poetsen, opzadelen, rijden en afzadelen. Ik was dit na een tijdje zo beu dat ik een paardje zocht wat ik helemaal zelf mocht verzorgen en rijden. Ik had een zoekertje op internet gezet en al snel kreeg ik een reactie. Ik was zo in de wolken!
Ik herinner me nog dat ik de eerste keer dat ik je zag je naam maar niet kon onthouden "Ibisco", ik heb het wel 10 keer aan de eigenaar moeten vragen wat je naam weer was. Er was meteen een klik tussen ons. Iedereen zei tegen mij dat wij zo een speciale band hadden met elkaar en dat was ook zo. Je had een slecht verleden van jaren mishandeling en verwaarlozing. Je werd geslagen door mensen en soms weken opgesloten in een stal. Maar wat ik echt bewonderde in jou was dat je mensen kon vergeven.
Je vertrouwde mij helemaal. Zelfs tot zo ver dat ik je kon blinddoeken en zo rijden. Je was helemaal niet bang omdat je niets kon zien, je deed alles wat ik je vroeg. Ik vertrouwde jou ook helemaal. Ik was nog nooit buiten gaan wandelen met een paard, jij gaf me vertrouwen. Als ik dacht dat jij ergens van zou schrikken ging je heel rustig stappen met je hoofd zo laag mogelijk.
Op wandeling was je gewoon buitengewoon. We werden vaak gevraagd om met andere paarden mee te wandelen. Je bleef bij alles rustig, zelfs als de hele groep paarden van iets schrok of als er een tegen je aanliep omdat hij schrok. Jij bleef zelf altijd rustig en je stapte gewoon rustig verder. Wandelen deden we graag, we reden allebei niet graag de hele tijd in een piste. Jij ging in een piste erg traag lopen en ik kreeg je maar niet vooruit. Als je buiten was wou je in de velden crossen. Ik was ook net aan het denken aan je 'watervrees', in een plas water wou je absoluut niet lopen, dan sprong je er nog liever over (zelfs vanuit stap) maar als we in de zomer een waterbak tegenkwamen kon je er niet snel genoeg in zijn en dan maar je neer leggen en we waren allebei nat
we hebben de mensen echt laten opkijken naar ons. Iedereen zei altijd "dat paard kan niet springen, hij is er niet voor gebouwd en hij is te oud". Maar wij dachten daar anders over! We sprongen parcours 1m. We vonden het allebei erg leuk. Ons record lag op 1m30. En dat is niet slecht voor een paard dat niet kan springen
Ook met het trucjes leren hebben we veel bereikt. Springen en wandelen deden we graag maar vrijheidsdressuur deden we het liefst! Je had iets nieuw direct door, ik moest het vaak maar 3 keer met extra hulpen herhalen en je snapte het. We begonnen met simpele dingen zoals achteruit stappen tot de moeilijkere dingen zoals steigeren, neer liggen, ... Natuurlijk hoorde er bij elk trucje een snoepje
We hebben samen veel meegemaakt. Je steunde me in alles, je stond altijd voor me klaar. Je wist altijd wat je moest doen als ik met iets zat. Als mijn goede vriendin zelfmoord had gepleegd kwam ik bij je zitten in de wei. Het begon te stormen maar je bleef gewoon naast me staan met je hoofd op mijn been.
De laatste paar maanden reed ik steeds vaker met het andere paard van die eigenaar, ik zag je minder vaak maar ik dacht vaak aan je en ik bezocht je nog regelmatig.
Toen ik hoorde dat het slecht met je ging kon ik niet snel genoeg bij je zijn. Ze zeiden dat je kanker had op je darmen en daar was niets aan te doen. Ik wou graag nog eens rustig afscheid van je nemen. Maar toen ik je zag schrok ik. Van het altijd goed rond en gezond paardje was je graatmager! Ik dacht dat je me niet meer zou herkennen omdat het al een tijdje was geleden dat je me zag. Het duurde even maar dan herkende je me plots weer. En het eerste wat je dan deed was jambette voor een snoepje
Zo kende ik je, altijd willen eten. Maar ik barste in tranen uit omdat ik dacht aan dat dit de laatste keer zou zijn dat ik je zie. Jij ging meteen naar de stal en keek naar de plaats waar het poetsgerief lag. Dus poetste ik je nog 1 keer. Ik knipte wat manen af als herinnering aan je. Ik bedankte je nog voor alle mooie momenten samen. En dan ben ik weggegaan. Ik fietste door het bos waar we vaak hebben gewandeld. En overal waar ik om hangt er wel ergens een herinnering aan je. Vergeten zou ik je dus nooit kunnen!
Een paar dagen later kreeg ik een telefoontje van je eigenaar. Hij vertelde dat het geen kanker was maar dat je bloedwormen had en ze konden je dus genezen! Ze moesten je enkel maar medicatie geven en het zou opgelost zijn. Maar 2 dagen later kreeg ik weer een telefoontje dat het niet goed met je ging. Ik vertrok van op school omdat ik je gewoon nog eens moest zien. Ik kwam bij je toe en ik zag het aan je, je blik in je ogen was niet meer hetzelfde. Je zag af en daarom heb ik dan toch besloten om je te laten inslapen. Het was het beste voor je.
Tot nu toe heb ik nog niet de moed gehad om je weide maatjes te bezoeken, het zou te leeg zijn zonder je.
Ik zal je nooit vergeten! Ik zal nooit nog zo een paard tegenkomen waarmee ik zo een intense band mee zal hebben.
http://www.mijnalbum.nl/Foto-TVRMZGLI-D.jpg
http://www.mijnalbum.nl/Foto-CZ8E7PIH-D.jpg
http://www.mijnalbum.nl/Foto-3YHEKWK8-D.jpg
Ibisco
23/04/1991 - 5/04/2013
