Vic had laatst een kneuzing in haar schouder, niks ergs zei de dierenarts. Gewoon 12 dagen stappen en een paar dagen antibiotica door haar voer. Daarna 2 dagen longeren, en dan zou alles wel weer goed zijn. Wij gingen echter na 8 dagen op vakantie naar oostenrijk, maar ik had alles geregeld. Een vrouw zou 4 dagen met dr stappen en daarna zou een goede vriendin van me, tevens mijn dressuurinstructrice vic 2 dagen longeren. Hoewel ik het niet fijn vond om niet bij vic te zijn, vertrouwde ik de mensen die ik had geregeld en ging ik opzich met een gerust hart op vakantie. Op woensdag moest mijn instructrice vic gaan longeren, daar was ik wel zenuwachtig over en had haar al 3 keer gebeld. 's Avonds belde ze me dat ze bezig was met vic te longeren en dat vic goed liep, dat er niks meer aan te zien was. Nog geen 10 minuten later belde ze op dat vic zich net had verstapt en dat ze nog maar op 3 benen stond. Ze vroeg op ze de dierenarts mocht bellen, hoewel ze dacht dat het alleen maar verzwikt zou zijn. Natuurlijk mocht ze de dierenarts bellen, die later met haar vermoeden bevestigde, hij zou toch de volgende ochtend even langskomen om er zeker van te zijn dat er niks aan de hand was.. Ze hadden er ook nog even de baas van de manege erbij gehaald, die het ook eens was met mijn instructrice en de dierenarts. We hebben de halve avond aan de telefoon gehangen, ze hadden me allemaal verzekerd dat er niks ergs zou zijn en dat het al helemaal niet kyra's schuld was, ze had zich gewoon dom verstapt, en ze hadden het al 100 malen erger zien gebeuren, nee er zou absoluut niks ergs aan de hand kunnen zijn. Nadat ze vic's been gekoeld hadden en op aanraden van de dierenarts pijnstillers door het voer te hebben gedaan, hebben ze haar op stal gezet. De volgende ochtend zijn mijn instructrice en de baas van de manege direct gaan kijken bij vic. Dit verontrustten hun echter, het voetje stond niet zoals het had moeten staan. Toen de dierenarts kwam, had vic erg veel pijn. Ze hebben foto's gemaakt en hier werd hun vermoeden door beantwoord. Vic had haar been gebroken, haar bot was helemaal verbrijzeld, een explosiebreuk word dit ook wel genoemd. Toen de dierenarts mijn moeder belde legde hij dit allemaal uit, ook zei hij dat ze vic wel konden operen, maar dat het allemaal zo dicht langs haar pezen liep, dat vic altijd nog pijn zou houden. Daar zaten we dan in Oostenrijk, met zo'n nieuws. We moestten beslissen wat er zou moeten gebeuren. Of vic moest direct geopereerd worden, of ze moestten haar laten inslapen. Wachten tot wij thuis waren was geen optie, ze zou dan minstens 50 kilo afgevallen zijn en haar been zou dan 10cm korter zijn. Toen hebben we er mee ingestemd dat ze haar maar een spuitje moestten geven, vic was zo'n topper, pijnlijden was wel het laatste wat ik voor haar wilde. We zijn direct vanuit Oostenrijk naar huis gereden, toen we thuis waren heb ik vic wel nog gezien, ze was toen wel al dood. Ze lag er heel vredig bij, net alsof ze sliep.. Dit gebeurde allemaal op 14-2-2013. Mijn instructrice verwijt ik absoluut niets, ik weet zeker dat het niet haar schuld is, vic heeft zich gewoon dom vertrapt met zulke fatale gevolgen. Waarschijnlijk heeft er een oud scheurtje gezeten, of omdat vic 16 was dat haar botten ook al een beetje begonnen te verslijten, dit wist de dierenarts ook niet, deze had het pas voor de 2e keer in zijn carriere als dierenarts meegemaakt. Echter Vic verdiende het gewoon niet om pijn te lijden, hoe het ook is gebeurd, ze was zo'n topper, dit was het laatste wat ik voor haar kon doen. Dat ik zo'n beslissing heb genomen zie ik toch als onvoorwaardelijk houden van. Nu is het verdriet inmiddels al ietsjes gezakt, nog steeds is het moeilijk, maar je kan er toch niets meer aan veranderen. Het allermoeilijkste vind ik dat ik geen afscheid heb kunnen nemen, van de andere kant weet ik niet of ik vic wel zo had kunnen zien lijden, ik herinner me haar liever toen ze nog gewoon gezond was. Of ik weer een nieuw paard wil weet ik nog niet, mama zegt dat ik er zelf wel achter kom, dat ik tijd moet nemen om dit alles een plekje te geven. In ieder geval weet ik dat ik de juiste beslissing heb genomen, hoe hard en moeilijk die ook was.
Rust zacht lieve lieve Vic!
Geplaatst door de TopicStarter : 25-02-13 18:20 
knap hoe je ermee om kan gaan, echt respect! je hebt de allerbeste beslissing genomen die je maar voor je paardje kon nemen. 
