Geplaatst 
Dik 13 jaar geleden ging mn pa verhuizen; te gek, een huis met stallen en weide aan huis!
Nu hoefde ik niet meer met mn fietsje door weer en wind om ons paarden beest te verzorgen en te rijden...
We hadden al één paard, maar waar mn pa nu ging wonen was er ruimte genoeg voor twee! En kom nou, twee is toch gewoon gezelliger... 
Kennissen van ons kregen er lucht van dat we op zoek waren naar een tweede paard en toen ze bij ons kwamen kijken waren ze om: of wij hun 'oude' paardje en leuke oude dag wilden geven. Ze brachten je met hun trailer, je was mager, schimmel in je vacht, en je vond het allemaal maar wat spannend!
Marco was toen al 23 maar zoals een goede arabier kruising betaamt nog vollop levenslustig en energiek! Hij zou bijten trappen, dus we moesten wel uitkijken met hem... Nou, ik heb nog nooit zo lieve pony meegemaakt!
Hij kwam van een donkere manege waar de paardjes eens per week buiten kwamen. Bij ons lopen de paarden elke dag buiten, dus ja.. het zal wel dat zijn humeur erop vooruit ging!
Ik weet niet hoeveel kilometers we samen buiten hebben gemaakt, maar het zullen er heel wat zijn zo alles bijelkaar...
Marco, ik wil je bedanken voor al die kilometers en uren samen ontspannen en genieten in de natuur. Dat ik je mocht leren dat niet iedereen in je mond aan je bit trekt en dat je bij mij lekker kon ontspannen. Dat je mij hebt geleerd hoe het voelt als je volle galop door het limburgse landschap vliegt alsof je vleugels hebt, blindelings vertrouwend op jouw... mijn kleine voskleurige vriendje...
Je werd oud, de laatste rit is alweer dik 8 jaar geleden... we hebben nog wel es gewandeld maar ook dat werd te zwaar voor je en afgelopen vrijdag 25 januari blies je om 8 uur 's ochtends je laatste adem uit...
Ik hoop dat daarboven het zonnetje altijd lekker op je ruggetje schijnt en dat de weides sappig en groen zijn en wie weet, ooit, zien we elkaar weer...
Heel veel liefs en dank!
je vrouwtje...
