Geplaatst 17.00: ik word gebeld door een stalgenoot. Sharonne ligt in stal en voelt zich niet zo lekker. Wij staan op het punt om een avondje uit te gaan. Uit eten en naar het theater.
Dus ik bel een andere stalgenoot, die Ronnie wel vaker voor mij doet of zij een wil gaan kijken hoe erg het is.
Zij geeft aan dat wij gewoon naar het theater moeten gaan. Als het nodig is, zou ze de Dierenarts erbij halen. We hoeven ons geen zorgen te maken. Zij kan net zo goed haar hoefje vasthouden als ik het kan.
Met een onrustig gevoel wat ik al de hele dag had, gaan we toch naar de metro richting de stad.
17.30: Stalgenoot belt wat we willen. Het ziet er niet echt acuut uit, maar ik vraag haar toch de dierenarts te laten komen.
Alle vorige keren gaf zo’n spuit darmontspanner net de juiste verlichting en was ze er overheen. Ik verwachtte deze keer ook….
21.00: Eerste Akte van de voorstelling is afgelopen. Doek zakt, lichten gaan langzaam aan. En dan klinken de woorden “Dit is een mededeling. Willen Mevr. Ockeloen en Dhr. Roelse zich melden bij de informatie balie”
Mijn hart stond stil. Het onrustige gevoel wat ik de hele dag al in mij heb verergerd. We springen op en rennen de trappen van het theater af.
Bij het zien van het briefje met een telefoonnummer weet ik het al. Dit zit niet goed. We diepen onze telefoons op en zien dat net voor het einde van de eerste akte meerdere malen gebeld is.
We bellen terug en krijgen de vraag “welke kliniek”
We geven aan dat we haar naar Utrecht willen hebben en rennen de ondertussen drukker wordende lobby door naar het restaurant waar onze jassen hangen.
Onder de woorden “opzij, ik moet erdoor” kijkt iedereen mij raar aan, maar gaan opzij.
Een vrouw ziet mijn paniek en vraagt wat er is.
Ik antwoord dat wij degene zijn die omgeroepen werden en dat ik met spoed naar mijn zieke paard moet.
We rennen naar de metro. Hij komt over 7 minuten. Verdorrie 7 minuten. Ik ijsbeer over het perron.
Word gebeld door mijn stalgenoot. Ze staat rustig op de trailer en ze rijden. We moeten voorzichtig zijn.
Thuis start ik de laptop. Ik weet niet eens waar de kliniek in Utrecht ligt.
Ondertussen halen we het huis overhoop op zoek naar de Tomtom.
Snel adres opschrijven en de auto in.
Ik stel de tomtom in, verwachte aankomsttijd half 11.
22.15: telefoon. Sharonne is aangekomen in de kliniek. Ze word al opgewacht door de arts en verpleegkundigen.
Ongeveer 22.30 komen wij aan. We bellen, worden opgehaald en ze zijn al druk bezig met onderzoeken wat er mis is.
Ongeveer 22.45 krijgen we de uitslag.
De grond zakt open onder mijn voeten. Ik dacht dat ik gek werd.
Een draaiiing in de dikke en een draaiiing in de dunne darm. De dikke was niet het probleem. Ze kon niet goed voelen hoe erg de dunne darm eraan toe was.
Buikvocht bioptie was slecht. Het buikvocht wat normaal wit moet zijn, was nu rood.
Dan hoor je de opties aan.
Operatie met in het gunstigste geval 50% kans. In het gunstigste geval….. Dit geval was alles behalve gunstig.
Of inslapen….
Inslapen, mijn topper, mijn meisje, mijn alles. Die ochtend was ze nog gezond. Niets aan de hand en nu, moeten we kiezen. Tussen een onmogelijke operatie of gelijk het einde.
We denken na. Leggen alle feiten op een rij en komen zo op de enige keuze die er is.
Mijn Ronnie, mijn meisje, mijn alpha der alpha merries. Ze had zoveel pijn.
Ze kon bijna niet meer op haar benen staan.
We nemen afscheid en ik kijk in haar ogen. Ze staan dof, haar hoofd hangt. Ze kan niet meer. Ze is zo moe van de pijn.
De eerste spuit en begint ze al ze zwaaien op haar benen. Ze staat met haar kont tegen de muur.
De narcose spuit en ze gaat meteen rustig liggen. Je ziet haar bijna denken “eindelijk ik mag liggen”
We huilen. Ik aai haar. Zeg haar dat ik van haar hou. Dat ik haar zo ontzettend ga missen.
Mijn steun en toeverlaat, mijn rots in de branding. Het paard dat mij door iedere moeilijke periode heen heeft getrokken. Wat moet ik zonder haar.
De laatste spuit word toegediend en vrijwel meteen is ze weg.
Als ik bij haar ga zitten en haar aai voelt ze al koud aan. Haar buik is opgezwollen en hard. Maar haar ogen staan rustig. Ze heeft geen pijn meer.
Ze is nu bij haar vriendje Triomph Le Blanc. Die ze jaren geleden aan koliek heeft verloren.
Samen zullen ze de kudde op de eeuwige groene weiden leiden.
Meisje, we gaan je zo ontzettend missen. Ik word gek bij de gedachten je nooit meer te zien. We hebben je staart. We gaan er wat moois mee doen. Wat weten we nog niet.
RIP Sharonne
21-2-1999 – 28-12-2012
. Ze was nog veels te jong om al afscheid te moeten nemen van het leven en dan ook nog op zo'n manier, wat is het toch oneerlijk 
. 
