Iedereen, ontzettend bedankt voor alle lieve woorden, wat hartverwarmend!
Ik ben nu een paar dagen verder, en het besef komt steeds meer... Merk dat het steeds leger wordt, het gemis
dringt binnen. Wortels willen kopen bij de supermarkt, buiten de regen zien en denken 'Oeh, zo even een regendekentje
op doen', en ga zo maar door. Wat vreemd, nog steeds onwerkelijk. Ben de dagen aan het aftellen tot zaterdag,
dan kan ik haar eindelijk naar huis halen. Wat lijkt me dat fijn, want ze is immers nog nooit zo ver bij me vandaag geweest.
Mooi dat je zegt dat ze altijd voelbaar zal blijven Erna, want dat merk ik ook. Als ik mijn ogen dichtdoe, kan ik me haar
geweldige ruwe vacht nog voor de geest halen, en kan ik haar weer aaien. Meerdere keren per dag ruik ik aan het
stukje manen dat ik heb afgeknipt, en dat voelt goed. Zowel de herinneringen als de tranen komen dan weer boven..
Ik zal nog vrede moeten sluiten met de manier waarop het gegaan is, want ik heb deze koliek nog nooit van zo dichtbij
meegemaakt. Ik hoop dat de scherpe randjes daarvan steeds meer verdwijnen..
Bedankt allemaal, wat is dit een prachtig eerbetoon aan mijn geweldige merrie!