Vandaag is het alweer een maand geleden dat ik Trix moest laten gaan... Het voelt nog steeds als een nare droom,
waar ik maar niet uit wakker word. Alsof je wacht op het moment dat dat dus wél gebeurt, en alles weer als vanouds is.
Iets in mij gelooft daarin, en daar word ik soms best moedeloos en wanhopig van... Ik droom prachtige dromen,
om daarna intens verdrietig wakker te worden. Dat wordt niet minder, eigenlijk zelfs meer.
De scherpe randjes van haar laatste uur gaan er een heel klein beetje vanaf, volgens mij heeft moeder natuur
daar een soort zelfbescherming voor ingebouwd. Ik ben allang blij dat dat laatste uur niet meer continue door
mijn hoofd raast. De pijn, onmacht en het verdriet maken stukje bij beetje plaats voor de prachtige herinneringen
die ik samen met Trix mocht opbouwen. Zo hebben we op 30 september 2000 meegedaan aan de onderlinge
kringkampioenschappen, waar we eerste werden met springen, dat waar ze zo goed in was. Van de week schoot
die dag door mijn gedachten, en na een warm gevoel kreeg ik ineens een koude rilling... 30 september...
Precies 12 jaar later maakte ze haar laatste sprong, die over de regenboogbrug... Gek genoeg ook allebei op een
zondag. Het klokje is rond...
Bedankt voor de reacties die nog zijn gekomen, die doen me nog steeds ontzettend goed!