Pas geleden nog een fotoshoot op het strand, wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb. Hoe kon ik weten dat die foto's echt de laatste zouden zijn? Op het strand liet je nog even zien dat je totaal niet onder deed voor de jonkies.
Nu, bijna 19 jaar later, is ons verhaal ten einde. Zoals je heel je leven altijd alles in sneltreinvaart deed, heb je dit ook in sneltreinvaart gedaan.
Donderdagavond word ik gebeld, je staat op 3 benen. Gelijk bekroop me een naar gevoel, dit was niet goed! De hondentraining gelaten voor wat het was, en naar stal geraced. Je was echt heel erg kreupel, je rechterachterbeen ontlaste je volledig. Dierenarts was niet positief, als je morgen nog zo slecht liep moest je direct naar de kliniek voor foto's.
Vrijdagochtend: Je liep beter. Zakte er wel doorheen. Omdat het me niet lekker zat naar de kliniek gereden en foto's laten maken. Voor mijn gevoel zaten ze te laag bij je kogel, maar je liep na de verdoving beduidend beter. Op de foto's niets te zien. Advies was boxrust met een beetje stappen en na 10 dagen even contact over hoe of wat. Waren we door het oog van de naald gekropen?
Vrijdagavond 18.30u: Je hebt koliek, en ernstig ook. In de 19 jaar dat ik je had, heb je nog nooit koliek gehad. Veearts heeft je direct paraffine toegediend, pijnstillers en darmverslappers. Je leek even op te knappen, daar was dan weer die naald met het oog. Toen de veearts weg was brak je door de pijnstilling heen. Om 22.00u zijn we naar Utrecht gereden. Meid, wat was je dapper, heel de weg blijven staan, zodra we op Utrecht kwamen wilde je alleen maar liggen. Je mocht gelijk de koliekboxen in, de onderzoeksruimte werd verplaatst. Het vermoeden was dat je dunne darmen wat in de knoop waren, operatie dus. Ondanks je 22 jarige leeftijd besluit ik ervoor te gaan.
Zaterdagmorgen 00.30u: Ik zit boven de operatiekamer toe te kijken hoe ze je darmen stuk voor stuk nagaan. Wat houd je je sterk! Uiteindelijk bleek er een ernstige verdraaiing in de dikke darm te zitten, deze is goed gelegd. Om 01.50u word ik vanuit beneden gebeld, de operatie lijkt geslaagd te zijn, de overlevingskans is vanwege de ernstige verdraaiing nog steeds 50 procent kans. De komende dagen zijn cruciaal of de darm netjes op de plek blijft liggen. Het advies is om naar huis te gaan, de arts beloofde te bellen als je uit de narcose kwam.
03.30u: Mijn telefoon gaat, ik was klaarwakker en nam direct op. Slecht nieuws. Ik heb gegild, gehuil en heel hard NEE! geroepen, maar het mocht niet baten. Bij het wakker worden wilde je te snel opstaan, en brak je je rechterbeen. Er was niets meer aan te redden.
Mijn lieve, mooie, eerste eigen, knappe, snelle pony is vannacht om 03.45u uit haar lijden verlost. Ik moet dankbaar zijn, hoeveel oudere paarden hebben geen lange lijdensweg? Jij deed heel je leven alles snel, dit ook. 1.5 dag en het was klaar. De veeartsen waren verbaast over je wilskracht, en je vriendelijkheid.
Ik blijf maar huilen, kan het niet bevatten. Ik heb besloten vandaag niet meer terug naar Utrecht te gaan. Haar halster en een pluk staart word opgestuurd. Mijn laatste beelden waren een paard wat op 3 benen stond, een heftige, pijnlijke koliekaanval en Irma op de operatietafel. Ik hoef er geen beeld meer bij van Irma die dood met een gebroken been en een grote operatiewond in Utrecht ligt. Het is goed zo. Langzaam zal ik het een plekje kunnen geven, en zullen de 19 jaren die we samen hebben gehad, gekoesterd worden. Ik zou nog veel meer willen schrijven, maar woorden schieten te kort.
Dag Irm, ik zal je nooit vergeten!
. Ik had afgesproken met haar dat ze minimaal 30 zou worden, maar ze is er toch stiekem vandoor gegaan.
ben na 7 jaar nog steeds blij met mijn Irma. Wij hebben afgesproken dat ze minimaal 25 wordt. Zoals ze er nu bijloopt kan ze ook wel 30 worden. Ik geniet elke dag van mijn lieve meisje. 
