Geplaatst 
Vorig jaar mei heb ik afscheid genomen van mijn dierbare shetlander Nancy die de hoefbevangenheid teveel is geworden. De 11e van juli (ja afgelopen maand) afscheid genomen van mijn allerbeste maatje Skippy die is overleden aan een tumor in combinatie met zijn leeftijd. En nu hebben we de nacht van woensdag op donderdag heel plotseling afscheid moeten nemen van onze fries Sultan. Nouja afscheid... Het is verschrikkelijk gelopen en ik hoop zoiets nooit meer mee te maken. woensdag avond om half 6 belde ik onze dierenarts dat Sultan ziek was. Hij stond zwaar te ademen, er kwam allemaal snot uit zijn neus, hij kon amper staan maar kon ook niet liggen, zijn oren neus en benen waren ijskoud en hij had koorts... De dierenarts(gelukkig onze buurman) was er snel en merkte op dat hij een verstopping had. Sultan is nooit eerder ziek geweest voordat Skippy is overleden. Een week nadat Skippy is overleden lag hij ook plat in de wei, ook met een verstopping. Dit keer besloot de dierenarts hem te spoelen. Dus een slang in de neus en ik geholpen. Daarna heeft hij antibiotica gehad en wat pijnstillers voor koliek. Ook bloed afgenomen want dat hij koorts had vond de dierenarts erg raar. Mijn moeder compleet aan het huilen, en ik maar denken hij komt er wel doorheen. Maar nee mama moest het weer aanvoelen zoals ze altijd heeft.. Geen enkel moment is ze van zijn zijde geweken en om 10 uur kwam ze binnen. De koorts was gestegen naar 40,4 graden. Weer de dierenarts gebeld maar hij was helaas ergens anders heen even. Dus de praktijk gebeld waarbij we te horen kregen, wacht even tot half 12 en bel me dan nog een keer of er iets veranderd is. Gelukkig belde onze dierenarts om 11 uur terug met de woorden: 'ik kom er nu aan, het bloed is absoluut niet goed en die koorts is ook een slecht teken.' Inmiddels stond Sultan ook al een uur boven de waterbak te hangen, hij nam wat water, liet de helft weer vallen in de water bak, zat met de rest een beetje te spelen in zijn mond en spuugde het weer uit. Toen de dierenarts kwam wist hij genoeg. Wat bleek uit het bloed, zijn witte bloedlichaampjes namen razendsnel af. In combinatie met alle verschijnselen duidde dit of op pleuritis of op een buikvliesontsteking. We zouden naar de dierenkliniek in lienden moeten, in noord brabant. We vroegen wat zijn kansen waren. En ja onze dierenarts is altijd recht door zee, ik hoorde alleen maar de woorden 'de kans dat dit paard overlijd met zijn conditie van nu is 80%...' Ik ben compleet gebroken, eerst mijn shetlander, toen Skippy en nu Sultan? Het werd allemaal even te veel en voor de eerste keer ben ik weg gelopen bij een dier van ons zelf dat hartstikke ziek was. Later kwam ik terug en mijn moeder had er voor gekozen toch naar Lienden te rijden, daar zouden ze een echo maken om te kijken wat ze konden doen en hij zou daar aan het infuus kunnen.
Gelukkig stond Sultan al steviger op zijn benen dus we hebben hem ingeladen en zijn vertrokken naar Lienden om 12 uur 's nachts. De hele weg was er niks aan de hand. We kwamen bij de praktijk en de dierenarts deed het hek open. We remden iets af met de bus en ineens ging het tekeer in de trailer... En daar begon het ergste van allemaal. Toen we de trailer op het terrein hadden gezet ben ik als eerste gaan kijken. En ja hoor, daar vreesde ik al voor. Juist die laatste 10 meter voor de praktijk is hij in mekaar gezakt in de trailer.. Daar lag hij dan, zo dubbelgevouwen en maar proberen lucht te krijgen wat zo moeilijk ging. Met veel moeite hebben we om elk achterbeen een touw gekregen, wat weliswaar gepaard ging met een trailer die compleet in mekaar werd getrapt. Met 5 man hebben we hem de trailer uit getrokken, mama en ik wisten al meteen dat hij niet meer overeind zou komen. Eenmaal uit de trailer begon hij te schokken en blies hij zijn laatste adem uit
Daar lag hij midden op het terrein, een uur en een kwartier gereden voor niets.. We hadden zo gehoopt dat we die 20% overlevingskans nog zouden krijgen, maar helaas was het ons niet gegund. Het doet zo'n verschrikkelijk pijn om je paard zo te zien sterven...Gister ochtend belde onze dierenarts nog op en die zei zelf ook: 'als ik had geweten dat dit zou gebeuren en dat hij al zo ver heen was, had ik jullie nooit daarheen laten rijden...'Lieve Sultan, we waren niet altijd een goed team. Jij was een paard met een verschrikkelijke eigen wil en dat heb je tot het einde laten merken. Soms kon ik je wel achter het behang plakken maar toch heb ik ook leuke momenten met je gehad! Je vond het spelen toch wel leuk en elke keer wachtte je ons op met een vrolijke hinnik. Een hinnik die we nu al heel erg missen, want jeetje het was al stil zonder skippy maar zonder jou nu helemaal. Geen enkel paard meer wat ons 's ochtends opwacht met een hinnik. Alleen Flame die puur hinnikt van verdriet. In een jaar tijd ben ik niet alleen 3 maatjes verloren maar zij ook. Gister kwam ik terug van buitenrit en toen besefte ze het pas. Samen liepen we de uitloop in, de hoek om en ja daar kwam haar besef. Ze werd niet door jou opgewacht, je kwam er niet hinnikend aanrennen. Ze liep naar de wei en keek rond en weer dat gehinnik. Ze rende de wei in om te hopen dat je er toch was, maar nee er kwam geen enkel paard meer aan die haar vrolijk begroette... Ze kwam weer naar me toe en legde haar hoofd tegen me aan, net als vanochtend. Je ziet het verdriet in haar ogen, en wanneer ik dat zie komen mijn tranen ook weer. We missen jullie alle 3 zo erg. En nu jij er niet meer bent is het doodstil hier.
Sinds Skippy vorige maand is overleden ben jij niet meer jezelf geweest. Je was veel tammer dan normaal en owee als ik met Flame naar buiten ging, dan rende je jezelf in het zweet en werd je gek van de eenzaamheid. Skippy is 8 jaar lang jou maatje geweest en ik weet zeker dat je bij hem wilde zijn. Ik weet dat hij je opgehaald heeft en ik hoop dat jullie nu rust hebben gevonden. Ik zal zorgen dat Flame er door heen komt, ik weet dat ze verdriet heeft maar jullie weten hoe gek ik met haar ben en ik weet zeker dat jullie haar hier laten. Het zal zwaar worden maar dat jullie drie er tussen uit zijn geglipt is me al erg genoeg, ik laat mijn laatste oogappeltje niet ook nog gaan.
Lieve Sultan, rust zacht jongen! Samen met Skippy en Nancy. En je weet de haat van Skippy naar shetlanders, dus bescherm mijn meisje voor hem wil je...
jullie weken niet van elkaars zijde...
met tranen in mijn ogen zit ik dit te lezen.
wat een verhaal, zit ook met natte ogen 
.