Geplaatst Een weloverwogen, maar o zo moeilijke beslissing n.a.v. zijn niet acute zakbreuk. Overleg gehad met div artsen van o.a. de kliniek in Moerbeke (De Bosdreef), onze eigen dierenarts en nog een arts uit België.
Een zakbreuk komt regelmatig voor bij veulens en trekt dan vanzelf weg. ook komt het voor bij hengsten. Bij een ruin die al een jaar geruind is, komt dit eigenlijk nooit voor. De arts van De Bosdreef had het ook nooit eerder meegemaakt, en er alleen over gelezen in vakliteratuur.
Bij een acute zakbreuk, zit er een 'minimaal' gaatje in het buikvlies waardoor de darmen naar beneden zakken en dit geeft dan ook uiteraard beklemming van de darmen en acute koliek. Omdat IJsbrand geen koliek verschijnselen had, is geconcludeerd dat hij geen klein gaatje in zijn buikvlies had, maar waarschijnlijk een groot gat/scheur. Dit maakte een operatie al veel moeilijker, omdat het niet een kwestie was van openen en een matje leggen en de opening weer dicht maken (zoals ook gebeurd als mensen een liesbreuk hebben). De operatie zou ontzettend veel geld gaan kosten (niet dat dat er zoveel toe deed), met een redelijke kans van slagen. Echter was de kans erg groot, dat na verloop van tijd het buikvlies toch verder of opnieuw zou scheuren, met alle gevolgen van dien (een zeer pijnlijke dood, doordat er dan meters darm opnieuw zijn zak in zouden zakken.) IJsbrand was 2 jaar, een spring in het veld, gekke capriolen uithalen en dat maakte het extra gevaarlijk... Wij hebben gekozen om hem te sparen voor het lot dat hem misschien over 1 maand, misschien pas over een jaar te wachten stond. Hij was een tikkende tijdbom geweest als we voor een operatie gekozen hadden en dat wilden we niet. Ontzettend moeilijk deze keuze te maken, maar we zijn eerlijk geweest tegenover IJsbrand en dat is ook wat hij verdiende!
Neemt niet weg dat we ontzettend verdrietig zijn, we hem ontzettend missen en we (Marcel, schoonpapa en ik) dikke tranen van verdriet laten vloeien om onze 'kleine' en jonge vriend!
Hij was net een hele grote hond, altijd nieuwsgierigen je overal achtervolgen, bij elke stap die je nam. Stond als eerste bij de draad als je buitenkwam of probeerde heel zijn hoofd door het gat boven zijn voerbak te stoppen als je stal in kwam, alleen maar voor een beetje aandacht... Aandacht, daar hield hij zo van! En ravotten met Noes, gewoon door de plassen in de bak scheuren e.d. Niets dan ontzettend mooie en fijne herinneringen aan onze IJsbrand...
En nu is alles anders, de geluiden in stal zonder hem zijn anders, niet meer IJsbrand direct aan de draad als je buiten komt. Het doet zooo veel pijn!!! Mirka blijft maar roepen(hinniken), omdat haar kudde niet compleet is.. Ook dat doet pijn, het gemis bij ons allemaal!
Als laatste wil ik nog wel vertellen dat wij hem niet hebben laten inslapen, maar de wel overwogen keuze hebben gemaakt hem te laten schieten en dus (ja heel naar woord) slachten. Niet voor het geld, want slachtprijzen zijn3x niets.. En ik ben erg 'blij' dat het zo gegaan is, dit heeft hij ook verdiend. Wij wilden dat het direct afgelopen was en er geen gevecht zou plaats vinden tegen de narcose spuit e.d. Tijdens zijn castratie vond hij het ook ontzettend eng om weggemaakt te worden, steeds maar wilde hij opkrabbelen.... dat wilden we niet, voor hem niet! Thuis hebben we al afscheid genomen, omdat we wisten dat het eenmaal in het slachthuis heel snel zou gaan en dat was ook alleen maar goed!
's Morgens vroeg om 8.15 uur zijn we bij het slachthuis in St. Annaland aangekomen. IJsbrand heeft heel braaf op de trailer gestaan en is zonder angst of wat dan ook met ons meegelopen naar binnen... Wat dat betreft kan ik alleen maar heel trots zijn op IJsbrand en op onszelf. Zo Wij zijn altijd goed voor hem geweest, hebben hem respectvol behandeld en hij vertrouwde erop, dat wat wij met hem deden goed voor hem zou zijn. Het heeft even heel dubbel gevoeld, omdat hij ons zo vertrouwde, maar wij hem naar zijn einde geleid hebben voelde ik me zo'n ontzettende verrader tegenover IJsbrand. Aan de andere kant, hebben wij voor hem een keuze gemaakt, hem leiden te besparen, juist omdat we zoveel van hem hielden. De slachter heeft hem (al met de pin in zijn hand) kort gerustgesteld, over zijn voorhoofd gekroeld, de juiste plaats daarmee bepaald en meteen verlost! IJsbrand heeft geen enkel moment angst of pijn gehad, hij heeft niet geweten wat er ging gebeuren. Het was echt na binnenkomst in nog geen halve minuut gebeurd, dat was voor iedereen het fijnst. Het is allemaal heel erg keurig en rustig gegaan, Marcel en ik zijn tot het (bittere) einde bij IJsbrand gebleven, ook dat verdiende IJsbrand! Daarna zijn Marcel en ik ook keurig opgevangen, met een kopje thee en koffie. Ze hebben de trailer schoongespoten, zijn halstertje schoongespoten! Echt niets dan lof over de mensen daar!
Nadat de pin in het voorhoofd in de herenen wordt geschoten was IJsbrand in coma en is me verzekerd dat hij niets meer mee kreeg! Zijn hersenen waren immers zo beschadigd, op die speciale plek in zijn centrale deel van de hersenen als ik het goed onthouden heb, dat hij niets kon horen, zien of voelen.Daarna is zijn slagader doorgesneden.
Hij hing toen aan een been om leeg te bloeden en hoe vreselijk het ook klinkt, of hoe luguber het ook klinkt, ik ben blij dat ik ook dat heb gezien... Want toen zag ik (en dat klinkt dan weer ontzettend zweverig) dat dat onze IJsbrand niet meer was. Wat daar hing was een omhulsel, een leeg lijf. Onze IJsbrand was er al uit!!
We hebben zijn voorvoeten meegenomen naar huis om hem symbolisch thuis te kunnen begraven. Toen we aan mijn schoonvader vroegen, waar zullen we IJsbrand begraven. Was zijn antwoord: "Paarden horen op de wei, en IJsbrand hoort bij ons op de wei."
We hebben dus een mooi plekje uitgezocht voor hem tussen de 2 grootse weides, in het lange gras en ook dichtbij de watergang, met een mooie doorkijk naar de boomgaard! Een ontzettend mooi plekje!
Ook hebben we een aantal plukken uit zijn staart geknipt, zodat we daar iets moois van kunnen laten maken!
LIEVE IJSBRAND...WAAR JE OOK MAG ZIJN, HET GA JE GOED MOOIE JONGEN!!! WE MISSEN JE...
VOOR ALTIJD IN ONS HART!
